Ο Ράντονιτς εγγυάται έναν die hard Παναθηναϊκό

Ντέγιαν Ράντονιτς, λοιπόν… Σίγουρα όχι ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης, πιθανότατα όχι ο κορυφαίος εκ των διαθέσιμων, αλλά αναμφίβολα ο καταλληλότερος από τους εφικτούς. Γιατί μπορεί οι φίλοι του Παναθηναϊκού να ονειρεύονταν Ομπράντοβιτς και να ορέγονταν από Περάσοβιτς και Τρινκιέρι μέχρι Σφαιρόπουλο, αλλά τα «θέλω» σπανίως συμβαδίζουν με τα «μπορώ» την τελευταία δεκαετία στο «τριφύλλι».

Ο 52χρονος Μαυροβούνιος ίσως να μην είναι ο προπονητής που μπορεί να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στα μεγαλεία του παρελθόντος, αλλά εγγυάται (όσο μπορεί να εγγυηθεί κανείς κάτι στον αθλητισμό) ότι θα δημιουργήσει μια ομάδα πολύ σκληρή για να πεθάνει. Κι αυτό είναι πολύ πιο σημαντική αρετή για τον Παναθηναϊκό που βάσει προϋπολογισμού, τουλάχιστον με όσα ίσχυαν την τελευταία διετία με την πολιτική έσοδα-έξοδα, δεν μπορούσε να κοιτάξει τους περισσότερους αντιπάλους στα μάτια σε επίπεδο ποιότητας.

Ο Ράντονιτς ξέρει να «στραγγίζει» το ταλέντο των ομάδων του και να βγάζει από τη μύγα ξύγκι. Φέτος, με το τέταρτο μικρότερο μπάτζετ στην Ευρωλίγκα, μεγαλύτερο μόνο από Ζαλγκίρις, Βιλερμπάν, Άλμπα και μικρότερο από του Παναθηναϊκού, δημιούργησε έναν Ερυθρό Αστέρα που έβγαλε το λάδι σε όλους τους μεγάλους, εντός κι εκτός Βελιγραδίου και-βοηθούμενη από τον αποκλεισμό των ρωσικών ομάδων-έφτασε να διεκδικεί ακόμη και την πρόκριση στα playoffs. Κέρδισε δύο φορές τον Ολυμπιακό, διέλυσε τον Παναθηναϊκό στο Βελιγράδι, νίκησε Εφές, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, ενώ σε ελάχιστα παιχνίδια υπέκυψε εύκολα. Κι όλα αυτά με ένα πολύ χαμηλοτάβανο σε ποιότητα ρόστερ, με μόλις τρεις ξένους (Γουόλτερς, Γουάιτ, Χόλινς) και στηριζόμενος περισσότερο στους γηγενείς.

Ουσιαστικά ο Ερυθρός Αστέρας του Ράντονιτς έπαιζε το μπάσκετ που θα όφειλε να παίζει ο μνημονιακός Παναθηναϊκός, αν ήθελε να ήταν ανταγωνιστικός και να μην φλερτάρει ως τις τελευταίες εβδομάδες της regular season με τον πάτο της κατάταξης στην Ευρωλίγκα. Αντί της σκληράδας και της αυταπάρνησης που έβγαζαν σε κάθε αγώνα οι «ερυθρόλευκοι» του Βελιγραδίου, οι «πράσινοι» έπαιζαν με την αφέλεια πως το δικό τους περιορισμένο ταλέντο θα αρκεί για να κοιτάξουν στα μάτια τον πολύ ισχυρότερο ανταγωνισμό χωρίς να βάλουν το κορμί τους στη φωτιά.



Ο Ντέγιαν Ράντονιτς είναι αποδεδειγμένα ικανός να δημιουργήσει έναν die hard Παναθηναϊκό. Μια ομάδα που οι αντίπαλοι θα φτύνουν αίμα για να κερδίσουν, με παίκτες μαχητές και όχι… πριμαντόνες και με ένα σύνολο που έχοντας αυτογνωσία πως δεν είναι το πιο προικισμένο σε ταλέντο, βάθος και εμπειρία, θα προσπαθεί να κερδίζει παιχνίδια φέρνοντάς τα στα δικά του μέτρα.

Ο νέος προπονητής μοιάζει να έχει αποκρυσταλλωμένη φιλοσοφία: Πολύ επιθετική άμυνα που… χαϊδεύει ή και συχνά υπερβαίνει τα όρια του φάουλ, διαρκή τροφοδοσία κοντά στο καλάθι επιζητώντας post up παιχνίδι ή δημιουργία από εκεί, πολύ pick ‘n’ roll και πολύ χαμηλό τέμπο που οδηγεί το παιχνίδι, ειδικά απέναντι σε ποιοτικότερους αντιπάλους, σε περιορισμένο αριθμό κατοχών. Είναι ξεκάθαρος στο τι απαιτεί από τους παίκτες του και δεν κάνει εκπτώσεις σε ζητήματα πειθαρχίας και πάθους, όπως φάνηκε και φέτος με τη διαχείριση των Αμερικανών της ομάδας.

Ένα στοίχημα για τον Παναθηναϊκό είναι αν θα καταφέρει ο Ντέγιαν Ράντονιτς να δημιουργήσει ένα σύνολο που θα συνδυάζει τη σκληράδα του Ερυθρού Αστέρα με την ποιότητα που θα έχει μεγαλύτερη ευχέρεια να αγοράσει στη νέα του ομάδα. Την προηγούμενη απόπειρά του εκτός Σερβίας, στην Μπάγερν, δεν τη λες σούπερ αλλά όχι και αποτυχημένη. Πλέον θα κληθεί να αποδείξει πως μπορεί να δημιουργήσει μια ομάδα που όχι μόνο θα δέρνει, αλλά θα… νικά και θα παίζει καλύτερο μπάσκετ από αυτό το συχνά αντιεμπορικό που παρουσίαζε ο περιορισμένων πόρων Ερυθρός Αστέρας.

Το μεγαλύτερο ζητούμενο, όμως, για τον ίδιο τον Παναθηναϊκό είναι να δώσει στο νέο του «στρατηγό» όχι μόνο χρήμα, αλλά πρωτίστως χρόνο και εμπιστοσύνη για να χτίσει περίπου από την αρχή μια ομάδα όπως αυτός μπορεί. Αν κριθεί βιαστικά, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, δεν θα αργήσει η ώρα που θα προστεθεί στα θύματα του «μύλου» που έχει αλέσει τόσους και τόσους συναδέλφους του, μικρότερου (βλ. Βόβορας) ή και μεγαλύτερου βεληνεκούς (βλ. Πασκουάλ).

ΥΓ: Οι δύο πρώτες προσθήκες του Παναθηναϊκού, Πάρις Λι και Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, ταιριάζουν απόλυτα στο δόγμα του νέου προπονητή, αφού πέραν όλων των άλλων είναι ικανότατοι αμυντικοί και παίκτες ομάδας.