Μάρας: «Δεν υπάρχουν κίνητρα στον ελληνικό αθλητισμό!»

Ικανοποιημένος από την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής στο Μιλάνο εμφανίστηκε ο Βλάσης Μάρας, μιλώντας στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Ωστόσο, ο τέσσερις (2002, 2004, 2006, 2009) φορές πρωταθλητής Ευρώπης και δύο (2001, 2002) φορές παγκόσμιος πρωταθλητής παρουσιάστηκε πικραμένος όσον αφορά τα κίνητρα που δίνει η Πολιτεία στους νεαρούς Έλληνες αθλητές, οι οποίοι προσπαθούν αλλά λόγω συνθηκών αναγκάζονται να παρατήσουν την όποια προσπάθεια έχουν κάνει. Ο 26χρονος γυμναστής τόνισε ότι η ελληνική γυμναστική «έχει δείξει καλά σημάδια. Ομως έχω μια ένσταση. Ισχύει ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της».

Αποσπάσματα των όσων δήλωσε ο Μάρας:

Πώς είναι, αλήθεια, η αίσθηση να είσαι ο απόλυτος κυρίαρχος στο αντικείμενο με το οποίο ασχολείσαι, στο μονόζυγο εν προκειμένω;

«Πολύ ωραία. Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός κι εγώ είμαι ευτυχισμένος. Νιώθω, όπως την πρώτη φορά, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2001, που κατέκτησα το χρυσό. Κακά τα ψέματα, είχα μια κάμψη, μια... κοιλιά στην πορεία μου και αυτό το μετάλλιο μου ξανάδωσε αυτοπεποίθηση, με ανανέωσε, τόνωσε το ηθικό μου. Στο Μιλάνο πήγα χωρίς να έχω προετοιμαστεί κατάλληλα. Εκτέλεσα, πάντως, το πρόγραμμά μου στηριζόμενος στην πείρα μου και τελικά δικαιώθηκα».

Επόμενος στόχος τώρα, επόμενος αγώνας...

«Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Λονδίνο το φθινόπωρο. Ο μακροπρόθεσμος στόχος μου είναι να είμαι παρών σε όλους τους τελικούς μεγάλων διοργανώσεων».

Μια πρώτη πρόβα ενόψει των Ολυμπιακών του 2012;

«Δεν θα το έλεγα, γιατί έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο μέχρι τότε, πολλά χρόνια. Ενδεχομένως να δω το γυμναστήριο, όπου θα γίνουν οι Αγώνες, αλλά μέχρι εκεί. Πάντως, θα συνεχίσω μέχρι το Λονδίνο οπωσδήποτε».

Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες όμως δεν τα πας καλά...

«Στο Πεκίνο ήμουν καλά, αλλά δεν μου κάθισε ο αγώνας. Δεν βρέθηκα σε καλή ημέρα, όλα πήγαν στραβά. Είχα πτώση στο μονόζυγο. Στο άλμα είμαι ευχαριστημένος, έκανα καλή εκτέλεση του προγράμματός μου και ήρθα 11ος».

Η επιτυχία σου στο Μιλάνο, όπως και το χάλκινο μετάλλιο του Κοσμίδη, έδειξε ότι η ελληνική γυμναστική ξαναβρίσκει τη δυναμική της;

«Εχει μέλλον, έχει δείξει καλά σημάδια. Ομως έχω μια ένσταση. Ισχύει ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της».

Τι εννοείς; Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος;

«Δεν υπάρχουν κίνητρα στον ελληνικό αθλητισμό για τα νέα παιδιά. Κανείς, όταν ξεκινάει, δεν σκέφτεται ότι θα βγει κάποτε πρώτος στην Ευρώπη. Ασχολείται, επειδή του αρέσει. Γυμνάζεται, προσπαθεί, μέχρι που κουράζεται από τις δύσκολες συνθήκες και τα παρατάει. Οι περισσότεροι σταματούν, γιατί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα από οικονομικής πλευράς. Υπάρχουν αθλητές 20, 22 χρόνων, που δεν δουλεύουν και η οικογένειά τους δεν έχει τη δυνατότητα να τους συντηρήσει. Παράδειγμα, ένας συναθλητής μου από τη Θεσσαλονίκη, που έχει έρθει στην Αθήνα πριν από λίγο καιρό. Οι γονείς του δεν έχουν χρήματα, άρα αναγκαστικά θα πάει να δουλέψει. Η Ομοσπονδία θα έπρεπε γι' αυτές τις περιπτώσεις, μιλάω για τους αθλητές της εθνικής ομάδας, να μεριμνά. Να μη χάνονται τα ταλέντα. Επειτα, η περικοπή των προνομίων είναι λάθος...».

Αναφέρεσαι στην τροποποίηση του αθλητικού νόμου, με τον οποίο έγινε επαναπροσδιορισμός των προνομίων των αθλητών που διακρίνονται σε μεγάλους αγώνες...

«Βέβαια. Αν βγω εγώ τέταρτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, κάτι μου πάει στραβά ή δεν έχω την τύχη με το μέρος μου, σημαίνει ότι είμαι... χαζός; Ο τέταρτος, σύμφωνα με τον νέο νόμο, δεν παίρνει ούτε ένα ευρώ. Δεν είναι κοροϊδία; Το ντόπινγκ δεν έχει σχέση με τα προνόμια. Αν θέλουν να χτυπήσουν το ντόπινγκ, ας βάλουν αυστηρές ποινές φυλάκισης στους ντοπαρισμένους».

Ο ίδιος νόμος θεσπίζει μέτρα για την καταπολέμηση της βίας. Η γνώμη σου γι' αυτήν;

«Τα κρούσματα βίας είναι κατευθυνόμενα. Οταν μπλέκει ο αθλητισμός με τα λεφτά, αυτό συμβαίνει. Για τα λεφτά γίνονται όλα. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό».

Σαν παιδί, τι σε έκανε να στραφείς στη γυμναστική, την ώρα που άλλοι συνομήλικοί σου έπαιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ μπάλα στους δρόμους και στις αλάνες;

«Δεν ήταν δική μου απόφαση να ασχοληθώ με τη γυμναστική. Οι γονείς μου με... έσυραν πολύ μικρό στο γυμναστήριο. Δεν σας κρύβω πως στην αρχή πήγαινα με το ζόρι. Στην πορεία φάνηκε ότι είχα μια ευχέρεια στις ασκήσεις με το μονόζυγο. Τις εκτελούσα πιο εύκολα σε σύγκριση με τα άλλα όργανα. Ημουν τυχερός επίσης στο ξεκίνημά μου, που γράφτηκα σ' έναν νοικοκυρεμένο σύλλογο, την Ειρήνη Περιστερίου, που με βοήθησε πολύ»

Στην ιστορία της ευρωπαϊκής γυμναστικής, από το 1955 μέχρι σήμερα, μόνο πέντε αθλητές έχουν κατακτήσει τέσσερα χρυσά στο ίδιο όργανο: Ο Ιταλός Γιούρι Κέκι στους κρίκους (1990, '92, '94, '96), ο Σοβιετικός Λευκορώσος Βιτάλι Σέρμπο στο άλμα (1990, '92, '94, '96), ο Σλοβένος Μίτγια Πέτκοβσεκ στο δίζυγο (2000, '06, '07, '08), ο Ούγγρος Κρίστιαν Μπέρκι στον πλάγιο ίππο (2005, '07, '08, '09) και εσύ στο μονόζυγο...

«Αισθάνομαι ικανοποίηση, αλλά γνωρίζω ότι δεν μπορώ να τα έχω όλα στη ζωή μου. Και μόνο που μπήκα στο κλαμπ των λίγων, μού αρκεί. Θα συνεχίσω, γιατί έχω χρόνια μπροστά μου, έχω στόχους. Πιστεύω ότι ο αθλητής δεν πρέπει να κρίνεται σε μια άτυχη στιγμή του, αλλά σε βάθος χρόνου. Στο τέλος της καριέρας του, όταν θα κάνει “ταμείο”…».