Μερικά χρόνια πριν η επέτειος της ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα (5/9/97), δια στόματος Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, ξυπνούσε ευχάριστες αναμνήσεις. Αυτό ανήκει στο παρελθόν.
Μετά από 15 χρόνια, αρκετά δις ευρώ (ακόμα δεν έχουμε μάθει πόσα) φορτωμένα στον εθνικό προϋπολογισμό, το δημόσιο χρέος εκτοξευμένο στα ύψη και με δύο μνημόνια, η περηφάνια έχει δώσει την θέση της στην αγανάκτηση.
«Η πόλη που θα έχει την τιμή και την ευθύνη να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η… Αθήνα», είπε ο (τότε) πρόεδρος της ΔΟΕ σε ειδική εκδήλωση το 1997, δίνοντας το χρίσμα στην ελληνική πρωτεύουσα.
Την ίδια στιγμή σκόρπισε κύμα ενθουσιασμού στα μέλη της ελληνικής αποστολής (Αγγελοπούλου, Αβραμόπουλος, Παπανδρέου, Φούρας μεταξύ άλλων) που βρέθηκαν στη Λοζάνη και ασφαλώς στους Έλληνες που ήταν στημένοι στους τηλεοπτικούς δέκτες περιμένοντας με αγωνία να μάθουν αν οι Αγώνες θα επιστρέψουν στον τόπο γέννησής τους. Η προσμονή για το μεγάλο ραντεβού κορυφώθηκε το καλοκαίρι του 2004. Όπως αποδείχθηκε αργότερα ταυτόχρονα κορυφωνόταν και το κόστος του.
Σύμφωνα με υπολογισμούς πλησίασε ή και ξεπέρασε τα 30 δις ευρώ! Πολλά περισσότερα από όσα είχαν υπολογιστεί αρχικώς. Και κανείς δεν είναι θέση ακόμη να εκτιμήσει με ασφάλεια το ακριβές κόστος. Μετά από 15 χρόνια και με την κοινωνία καταρρακωμένη εν μέρει εξαιτίας των αλόγιστων δαπανών για τους αγώνες της Αθήνας, είναι θέμα προσωπικής αισθητικής αν η επέτειος της ανάληψής τους, μια τέτοια μέρα σαν σήμερα, δημιουργεί περηφάνια ή αγανάκτηση.
Παναγιώτης Σγαρδέλης
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
