Κανείς, όμως, δεν μπορεί να πάρει τις στιγμές της!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Είναι μία διαδρομή εννέα μηνών. Ο κάθε μήνας από αυτούς τής έχει δώσει πραγματικά κάτι πολύ ξεχωριστό. Ο Αύγουστος την πρόκριση στους ομίλους του Europa League με το 3-0 επί της Μπριζ. Ο Σεπτέμβριος, μεταξύ άλλων, εκείνη τη νίκη ανατροπή με 3-2 επί του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ.

Ο Οκτώβριος εκείνο το 0-0 στην έδρα της Μίλαν. Ο Νοέμβριος τη νίκη επί του ΠΑΟΚ, με δέκα παίκτες από το 8' και τρεις ημέρες μετά το άλλο 0-0 με την Μίλαν. Ο Δεκέμβριος την πρόκριση από τον όμιλο, στους "32" του Europa League. Ο Ιανουάριος το 0-0 στο Καραϊσκάκη, για το Κύπελλο, που είχε έρθει τρεις ημέρες μετά από την ίσως πιο δύσκολη στιγμή που έζησε φέτος η ομάδα. Το 0-0 στην Λάρισα, που έμοιαζε για πολλούς καταδικαστικό για τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος.

Ο Φεβρουάριος τη νίκη επίσης με ανατροπή επί του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη, τη νίκη πρόκριση επί των ερυθρόλευκων στο Κύπελλο, ακόμη και τον αποκλεισμό από την Ντιναμό Κιέβου, που της άφησε στιγμές πολύτιμες για τη συνέχειά της, με τον τρόπο που ήρθε. Ο τελευταίος μήνας, ο Μάρτιος, τη διαδρομή πλέον προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Και έρχεται ο Απρίλιος, να δώσει ακόμη μια έντονη στιγμή, εκτός από εκείνη που έχει μπροστά της, με την πρόκριση στον τελικό, κυρίως με μια τέτοια πρόκριση στον τελικό.

Δεν πρόκειται πια απλώς για μια σεζόν στην οποία είχε διάρκεια, αντοχή, μέταλλο και χαρακτήρα, όπως επιβεβαίωνε μήνα με τον μήνα. Είχε και μια αξιοθαύμαστη ισορροπία στο συναίσθημα που αφενός η ίδια βίωνε ως ομάδα και αφετέρου χάριζε στους οπαδούς της. Είναι και τα δύο στοιχεία που σε φέρνουν πιο κοντά στο στόχο. Που κανονικά είναι το ποδόσφαιρο. Ας θυμηθούμε όλοι για ποιο λόγο τελικά το αγαπήσαμε, προτού ακόμη καταλάβουμε τι σημαίνει νίκη και τι ήττα, για να αντιληφθούμε τη σημασία μιας τέτοιας πορείας.

Η ΑΕΚ φαίνεται να είναι έτοιμη να κατακτήσει πολλά σε αυτή την σεζόν. Η διαδρομή της από μόνη της, όμως, είναι ήδη μία μεγάλη κατάκτηση. Αυτές τις στιγμές, λοιπόν, ακόμη και σε μια τέτοια περίοδο που όλοι προσπαθούν να αρπάξουν κάτι από τη χαρά του άλλου, κανείς δεν μπορεί να τις πάρει από την ΑΕΚ. Διότι τις έχει ζήσει. Τις έχει πάρει μαζί της. Θα έχει να τις λέει, θα τις έχει ως ανάμνηση και - κυρίως αυτό - θα μπορεί να τις αξιοποιήσει.

Με λίγα λόγια, ο τρόπος με τον οποίο η ΑΕΚ έφτασε στο σημείο να διεκδικεί το νταμπλ μετά από 40 χρόνια, μπορεί να αποτελέσει σταθμό για τη συνέχειά της. Όχι απλώς και μόνο ιστορικό, που είναι πολύ πιθανό να αποδειχθεί και τέτοιος. Αλλά αγωνιστικό, ξεκάθαρα ποδοσφαιρικό. Πόσες σημαντικές ομάδες δημιούργησαν και τελικά άφησαν εποχή στηριζόμενες όχι σε σερί, πολλά γκολ, καλύτερες επιθέσεις και άμυνες, αλλά σε πολύ έντονες συναισθηματικές στιγμές; Οι οποίες, πέρα από συστήματα και τακτικές, εκείνες πρώτα δημιουργούν πραγματικές ομάδες.

Σε όλο αυτό, λοιπόν, η ΑΕΚ είχε και μια επιπλέον πολύ σημαντική βάση. Στα 48 επίσημα παιχνίδια που έχει παίξει, ποτέ δεν θεώρησε κάποιο πιο σημαντικό από το άλλο. Η διάθεσή της, όπως έχουμε ξαναπεί, να διεκδικήσει τα πάντα, εκτός από το γεγονός ότι δημιούργησε τον αγωνιστικό χαρακτήρα της, την κάνει τώρα έτοιμη να κατακτήσει. Ίσως και τα πάντα...