Όχι ξανά διαλυμένη διαδήλωση

Αν απομονώσεις το παιχνίδι από τις συνθήκες στις οποίες διεξήχθη δύσκολα θα καταφέρεις να βρεις πολύ καλές ειδήσεις. Μία είναι η νίκη, δεύτερη δεν υπάρχει. Ο Παναθηναϊκός είδε τον Μπρκιτς να παθαίνει… Στιλ κι έφυγε από το γήπεδο μετά από πολύ καιρό με τρεις βαθμούς στην τσέπη και την υποψία ενός χαμόγελου στα χείλη των φίλων του.

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Δεν είναι, όμως, μια νορμάλ εποχή για τον Παναθηναϊκό. Μιλάμε για μια ομάδα που είχε καταφέρει μια νίκη στα δέκα τελευταία ματς, μιλάμε για παίκτες που έχουν οδηγήσει τη σχέση τους με τον κόσμο πέρα από τα όρια της κρίσης. Σε αυτήν τη μη νορμάλ εποχή, λοιπόν, ακόμα και στις προπονήσεις οι νίκες – που λέει ο λόγος – είναι βάλσαμο. Πόσο μάλλον οι νίκες απέναντι σε έναν σπουδαίο αντίπαλο.

Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε σπουδαία μπάλα, ορισμένοι από τους παίκτες του εμφάνισαν ξανά προβλήματα συμπεριφοράς, ωστόσο για πρώτη φορά μετά από καιρό έφτασε το ματς στο 90’ και δεν έβλεπες παίκτες με πράσινα να σέρνονται στο γήπεδο. Υπήρξε σφυγμός, υπήρχαν αντοχές, ο Παναθηναϊκός τελείωσε το ματς σαν κανονική ομάδα και όχι σαν διαλυμένη διαδήλωση όπως συνέβαινε μέχρι πριν από λίγες μέρες.

Είναι και η αλλαγή του προπονητή που τσίτωσε λίγο τους παίκτες, είναι και οι αλλαγές του νέου κόουτς, όμως, που συντήρησαν λίγο το γκάζι της ομάδας. Ο Μπουμάλ μπορεί ακόμα να μοιάζει ξεκούρδιστος αλλά μπορεί κάλλιστα να κουβαλήσει την μπαλίτσα προς την αντίπαλη περιοχή και -το σημαντικότερο- σε καταστάσεις που ο αντίπαλος θέλει να πιέσει δεν επιτρέπει στον μπακ που τον επιτηρεί να ανέβει για να προστεθεί στην επιθετική γραμμή της ομάδας του.

Λένε πως ο προπονητής που κάθεται στον πάγκο της ομάδας μόλις τη δεύτερη ή την τρίτη μέρα που βρίσκεται στον σύλλογο δεν έχει τίποτα να χάσει. Αντίθετα, έχει πολλά να κερδίσει. Ισχύει ακόμα και όταν υπάρχει ντέρμπι στο καλεντάρι. Όπως στην περίπτωση του Ουζουνίδη. Ο νέος τεχνικός ηγέτης του Παναθηναϊκού κέρδισε, ωστόσο, πολύ περισσότερα απ’ όσα υπολόγιζε. Πέρα από τους τρεις βαθμούς, την επιστροφή στις νίκες, τη βελτίωση του κλίματος στα αποδυτήρια η ιδανική αυτή εκκίνησή του συμπίπτει με μία ακόμα γκέλα της ΑΕΚ και την εξαφάνιση του ΠΑΟΚ στον πυθμένα της βαθμολογίας. Σπουδαία προίκα για μια ομάδα που προσπαθεί να καταλάβει πόσες δυνάμεις της έχουν μείνει στο ρεζερβουάρ. Μένει να καταφέρει ο πανέξυπνος αυτός άνθρωπος που κάθεται στον πάγκο της ομάδας να κρατά το βελάκι του Παναθηναϊκού πράσινο και προς τα πάνω.

Όσο για τον ΠΑΟΚ; Μόνο και μόνο η διαπίστωση πως είναι πολύ πιο κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού από την 5άδα λέει πολλά. Κι ας λένε πολλοί προπονητές πως παίζει εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Κατ’ αρχάς στον ΠΑΟΚ δεν αρκούσε ποτέ αυτό. Πάντα εύρισκε τρόπο ο να έρχεται σε κόντρα και ηττάται τελικά από τον ίδιο τον εαυτό του, από την εσωστρέφειά του. Πόσο μάλλον από την ώρα που ο Ίβιτς άνοιξε την πόρτα των αποδυτηρίων και πέταξε μέσα μια χειροβομβίδα. Γιατί και αυτό πρέπει να πούμε: Απέναντι σε έναν χλωμό Παναθηναϊκό της Λεωφόρου ο ΠΑΟΚ που εμφανίστηκε ήταν κάκιστος. Καμία σχέση με την εικόνα της ομάδας στα παιχνίδια με Φιορεντίνα και Ατρόμητο…