«Χιροσίμα, αδερφέ μου…»

Να αρχίσουμε από τα απλά, διότι στη χώρα που ζούμε χρειάζονται εξήγηση και τα αυτονόητα: το παιχνίδι του ΠΑΣ με τον Παναθηναϊκό δεν μπορούσε να διεξαχθεί την Παρασκευή το μεσημέρι διότι δεν το επιτρέπει ο κανονισμός. Το περίφημο 48ωρο που πρέπει να μεσολαβεί μεταξύ της τέλεσης δύο αγώνων της ίδιας ομάδας δεν αφορά τις ημέρες της προγραμματισμένης διεξαγωγής των αγώνων αυτών. Σε απλά ελληνικά: δεν μετράμε 48 ώρες από το σφύριγμα της λήξης του πρώτου αγώνα μέχρι τη σέντρα του δεύτερου. Πρέπει να μεσολαβούν δύο 24ωρα κενά αγωνιστικών υποχρεώσεων.

Άρα και ο διαιτητής της εν λόγω αναμέτρησης σωστά δεν κάλεσε τις ομάδες να παρουσιαστούν στους «Ζωσιμάδες» την Παρασκευή στις 15:00 διότι ακόμα και αν το γήπεδο παρουσιαζόταν σε εξαιρετική κατάσταση το ματς δεν μπορούσε να διεξαχθεί. Εκτός και αν η ΕΠΟ πίεζε και πετύχαινε τη μετάθεση του δεύτερου αγώνα που είχε να δώσει ο Παναθηναϊκός. Αυτόν με τον Ολυμπιακό που είναι προγραμματισμένος για την Κυριακή το απόγευμα.

Όσοι συνεχίζουν να έχουν αμφιβολίες, σόρι αλλά δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο παρά μια παραπομπή σε όσα υπαγορεύει ο Κανονισμός Αγώνων Ποδοσφαίρου.

Δεύτερο αυτονόητο. Ο διαιτητής έκρινε ότι εξαιτίας της λάσπης που υπήρχε στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου υπήρχε κίνδυνος για τη σωματική ακεραιότητα των ποδοσφαιριστών και ως εκ τούτου αποφάσισε τη μη διεξαγωγή της αναμέτρησης. Σε αυτό επιχειρήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Μόνο κραυγές. Κραυγές των ανθρώπων του Άρη που αναγκάστηκαν να παίξουν σε πισίνα το ματς με τη Λαμία, κραυγές των ανθρώπων του Ολυμπιακού που έπαιξαν στην ίδια πισίνα με την ομάδα της Ρούμελης, κραυγές των ανθρώπων του Απόλλωνα ή του Ατρομήτου που έπαιξαν στα Γιάννενα υπό αντίξοες συνθήκες, κραυγές – κυρίως – των ανθρώπων του ΠΑΣ που αναγκάζονται για ένα 4μηνο και βάλε κάθε χρόνο να παίζουν σε γήπεδο που υπονομεύει τις προσπάθειές τους.

Οι κραυγές, όμως, πρέπει να σημειώνουν – κι εδώ έρχεται – το αυτονόητο: όχι να φωνάζουν που δεν έγινε το ματς την Πέμπτη αλλά να διεκδικούν τη μη τέλεση αγώνων τους σε τέτοιες συνθήκες. Όπως φώναζε ο Παναθηναϊκός όταν τον ανάγκασαν να παίξει – και αυτόν και τον ΠΑΣ – σε παγοδρόμιο το 2012 ή σε τοπίο στην ομίχλη λίγα χρόνια αργότερα.

Να το πούμε και πιο απλά: δεν είναι υποχρέωση καμίας φιλοξενούμενης ομάδας και κανενός διαιτητή να ανέχεται τα προβλήματα στον αγωνιστικό χώρο οποιασδήποτε ομάδας. Υποχρέωσή τους είναι να προφυλάσσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία – ποδοσφαιριστές και τη σωματική τους ακεραιότητα.

Πάμε και στην υποχρέωση του διαιτητή. Αυτός, πέρα από τα προφανές, ότι δηλαδή δεν μπορεί να αναγκάσει τους παίκτες να τζογάρουν την υγεία τους όπως έγινε πολλές φορές στο παρελθόν κακώς, έχει και την υποχρέωση της προστασίας του προϊόντος που υπηρετεί. Που σημαίνει ότι ακόμα και αν ένα γήπεδο δεν είναι τόσο επικίνδυνο για την υγεία των παικτών αλλά δεν επιτρέπει την κανονική συμπεριφορά της μπάλας όταν αυτή κυλάει στον αγωνιστικό χώρο δεν θα πρέπει να επιτρέπει την τέλεση αγώνων. Ακόμα και με πρόσχημα την υγεία των παικτών. Δεν υπάρχει γραμμένο σε κάποιον κανονισμό. Αυτό το τελευταίο είναι δική μου σκέψη.

Δεν έχει καμία υποχρέωση ο διαιτητής να σκεφτεί αν το ματς που πρέπει να αναβληθεί για λόγους ακαταλληλότητας αγωνιστικού χώρου χωράει στο καλεντάρι που έχει σχεδιαστεί. Είναι δουλειά της ΕΠΟ και των υφισταμένων διοργανωτριών αρχών να το χωρέσουν το ματς. Σε τελική ανάλυση, στην Ελλάδα ζούμε. Μία ομάδα συνεχίζει στα Κύπελλα Ευρώπης. Δεν έχουμε, δα, και το πιο φορτωμένο καλεντάρι του πλανήτη. Και αυτό να συνέβαινε, όμως, δεν είναι δουλειά του ρέφερι να ασχολείται με το συγκεκριμένο θέμα.

Μια που πιάσαμε το θέμα με τις υποχρεώσεις. Δείτε πόσο διαφορετικά λειτούργησε η ΕΠΟ και η Σούπερ Λίγκα για την αντιμετώπιση του ίδιου προβλήματος. Όταν ΠΑΣ και Παναθηναϊκός ζήτησαν από την Ομοσπονδία την αλλαγή έδρας στο πρώτο ματς μεταξύ τους για το Κύπελλο η τελευταία προφασίστηκε τον κανονισμό και δεν το επέτρεψε. Προφανώς φοβήθηκε ότι μπορεί να άκουγε και γκρίνια από τον Ολυμπιακό για βελτίωση των συνθηκών του Παναθηναϊκό πριν το μεταξύ τους ντέρμπι. Για να είμαι δίκαιος και αυτό είναι προϊόν δικής μου σκέψης και όχι αποτέλεσμα ρεπορτάζ. Άσε που δεν επιβεβαιώνεται και από την εκπεφρασμένη επιχειρηματολογία του Ολυμπιακού μετά την αναβολή: οι πρωταθλητές διατύπωσαν με σαφήνεια τη διαφωνία τους με την απόφαση της ΕΠΟ να μην αλλάξει τις έδρες. Η Λίγκα τι έκανε; Πριν καν διαπιστωθεί από τον διαιτητή Παπαδόπουλο η κακή κατάσταση του γηπέδου στα Γιάννενα και με αφορμή τις προβλέψεις που κάνουν λόγο για παγετό στα Ιωάννινα από το ερχόμενο Σαββατοκύριακο δέχθηκε τη συνεννόηση του ΠΑΣ με τον ΠΑΟΚ και όρισε ως έδρα του μεταξύ τους αγώνα το Περιστέρι. Επιλέξτε ποια συμπεριφορά βοηθάει το άθλημα και ποια όχι…

Υπό κανονικές συνθήκες, όλα τα παραπάνω δεν θα έπρεπε να είχαν γραφτεί καν διότι πολύ απλά δεν θα συνέβαιναν όλα όσα συμβαίνουν και λειτουργούν ως αφορμή. Υπό κανονικές συνθήκες, όμως, όσοι υπηρετούν το ποδόσφαιρο αγαπούν πρώτ’ απ’ όλα το ίδιο το σπορ και τους αληθινούς πρωταγωνιστές που δημιουργούνται μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου.

Εδώ κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Εδώ «υπηρετούμε» το ποδόσφαιρο για να εκδηλώνουμε τη λατρεία μας στους επαγγελματίες παράγοντές του και τις πράξεις τους. Στο προσκήνιο και – κυρίως – το παρασκήνιο. Τον ποδοσφαιριστή τον θεωρούμε κάτι δευτερεύον, απλά απαραίτητο για να γίνεται όλο το νταλαβέρι. Δεν τον ακούμε, δεν τον συμβουλευόμαστε, δεν τον βοηθάμε να επηρεάσει με τις ιδέες του το προϊόν που παράγουμε διότι δεν μας νοιάζει. Τον αποδεχόμαστε μόνο όταν τον κάνουμε σαν τα μούτρα μας. Όταν ποτιστεί με το παραγοντικό δηλητήριο και αρχίσει και σκέφτεται σαν κι εμάς, αφήνοντας πίσω την τρέλα για την μπάλα. Όσο μιλάει και δρα με βάση όσα κατέβαζε η κούτρα του από την εποχή που φόραγε κοντά παντελονάκια και επικαλαμίδες δεν μας αφορά. Δεν μας βολεύει. Δεν το θέλουμε… Γι’ αυτό και τους έχουμε κάνει κομπάρσους. Γι’ αυτό και τους πετάμε στο καλάθι των αχρήστων. Για να μη μας χαλάσουν τη μανέστρα.

Ξέρετε πώς σκέφτεται αυτός ο ποδοσφαιριστής σήμερα μετά τα όσα γράφονται και λέγονται για τα αυτονόητα; «Για να ασχοληθώ ξανά με αυτό το ποδόσφαιρο πρέπει πρώτα να γίνει Χιροσίμα». Λαμπόγυαλο, δηλαδή. Να ξεριζωθεί το παραγοντικό κατεστημένο και να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο άνθρωποι που το έχουν υπηρετήσει και θα δρουν με γνώμονα τη βελτίωσή του. Άνθρωποι που αγαπούν το σπορ, δηλαδή, και αδιαφορούν για τις δράσεις των παραγόντων σε προσκήνιο και παρασκήνιο…