Δεν υπάρχουν λόγια, Γιώργο Πρίντεζη...

Ο αθλητισμός είναι στιγμές. Άλλες φορές ονειρικές, μαγικές, άλλες απλά καλές και κάποιες άλλες φορές άσχημες.

Όλες τους κρύβουν τη δική τους αίγλη, τη δική τους διαφορετική ιστορία που αφήνει εικόνες ανεξίτηλες στη μνήμη. Όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός αγωνιστικών χώρων.

Ναι και εκεί κάποιες φορές παίζονται τα πιο όμορφα παιχνίδια και διαδραματίζονται οι πιο θελκτικές φάσεις. Όταν μάλιστα ο πρωταγωνιστής λέγεται, Γιώργος Πρίντεζης, έχεις πολλές πιθανότητες στην ολοκλήρωσή τους να νιώθεις τα μάτια σου… υγρά.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Πίστευα πως η κραυγή που έβγαλα στην ραδιοφωνική μετάδοση του νικητήριου καλαθιού του στον τελικό της Πόλης το 2012, ήταν η πιο δυνατή αθλητική (διότι ανθρώπινες, καλές και κακές μου έχει χαρίσει πολλές ο μπαγάσας) στιγμή που θα βίωνα με αυτό το ΠΑΛΙΚΑΡΙ. Μπορεί μία ανανέωση συμβολαίου, που λίγο πολύ ήταν αναμενόμενη, να μην συγκαταλέγεται στις αθλητικές στιγμές, αλλά στις ανθρώπινες, όμως επιτρέψτε μου… Αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω πως θα ζήσω μόνο μία από τις δύο, θα επέλεγα τη σημερινή. Διότι τα περίπου δύο λεπτά που μεσολάβησαν, από τη στιγμή που διέκοψε την… ενημέρωσή μας για το πώς κύλησε το ραντεβού με τους αδελφούς Αγγελόπουλους, ώστε να αποσυρθεί ξανά στον προθάλαμο του κτιρίου και να κλάψει με λυγμούς από χαρά, υπερβαίνουν όλα τα χρήματα του κόσμου, τα τρόπαια, τα καλάθια…

Είναι το μικρό εκείνο διάστημα που καταλαβαίνεις, πόσο πολύ μετρούν για κάποιους ανθρώπους η καρδιά, το συναίσθημα και όχι η επαγγελματική λογική. Καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό ήταν για τον αρχηγό (sorry αλλά ο Ολυμπιακός έχει δύο τέτοιους) να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα που μεγάλωσε, πόνεσε, ανδρώθηκε, χάρηκε, πολέμησε και θα συνεχίσει να πολεμά. Χωρίς, το τελευταίο του καλό συμβόλαιο να πλησιάζει ούτε στη φαντασία τα εκατομμύρια ευρώ που του είχε στρώσει η Φενέρμπαχτσε, αλλά και άλλα μεγαθήρια με το που θα έκανε… νεύμα πως αποχωρεί. Αυτό όμως, δε μπορούσε ούτε να το ακούσει ως σκέψη. Όπως και για τους αδελφούς Αγγελόπουλους δεν υπήρχε καν σα σκέψη και έκαναν το σωστό. Κυρίως τον έπεισαν γιατί του εγγυήθηκαν πως η ομάδα θα είναι ακόμα πιο δυνατή του χρόνου και πως οι φύλακες έχουν… γνώση για τα λάθη τους.

Αυτό είναι που τον έκανε περισσότερο χαρούμενο και από την εκτίμηση που του έδειξαν οι πρόεδροι στο οικονομικό κομμάτι. Αρχηγός, σημαία και παράδειγμα για όλους. Και πάνω απ’ όλα ένα παιδί ανεπανάληπτο, που λίγο πριν, αλλά και μετά το πιο κρίσιμο ραντεβού για την καριέρα του, ενδιαφερόταν για το αν θα ζεσταίνονταν ο Κωνσταντίνος, ο Νότης, ο Χρήστος και ο Νίκος (ρεπόρτερ της ομάδας) που θα περίμεναν τόση ώρα κάτω από τα γραφεία της «Arcadia» για να κάνουν τη δουλειά τους. Μόνο αυτός και ο Σπανούλης στις ατέλειωτες ώρες αναμονής είπαν «ευχαριστώ που περιμένατε τόσες ώρες». Αυτό από μόνο του αποτελεί απάντηση προς τον «Πρι» για το αν άξιζε η αναμονή.

Νομίζω όμως πως ακόμα και τώρα δύσκολα θα έχει καταλάβει γιατί περιμέναμε. Διότι παρότι έχει καταφέρει πολλά σε αθλητικό και όχι μόνο επίπεδο, ο ίδιος δεν έχει αντιληφθεί το παραμικρό, χωρίς να θεωρεί σε σημείο… εκνευριστικό, τον εαυτό του κάτι το ξεχωριστό. Ο ιστορικός του μέλλοντος νομίζω πως θα τον κατατάξει στις πρώτες θέσεις των ξεχωριστών. Χωρίς ιδιαίτερα λόγια, διότι νομίζω πως δεν υπάρχουν και πολλά που να αναδεικνύουν το μεγαλείο του. Άλλωστε, πάντα αυτές που μετρούν και έχουν περισσότερη σημασία είναι οι πράξεις. Αυτό το βούρκωμα και τα αληθινά δάκρυα του τα λένε όλα….

Τίποτε άλλο Γιώργο… Όλοι οι ρομαντικοί σε ευχαριστούμε…

Υ.Γ. Η μεγαλύτερη χαρά θα έρθει στα τέλη Αυγούστου. Ασύγκριτη, μοναδική, ανυπέρβλητη αρχηγέ, θα με θυμηθείς…

Follow @ZervasNikolaos