Εσείς, από τους πρόποδες της Γης

Από το 1997, και τη στιγμή που αμέσως μετά την πρόκριση του Ολυμπιακού στο Final Four της Ρώμης, στα μεγάφωνα του ΣΕΦ ακούστηκε το τραγούδι «Εμείς» (σ.σ. Αντώνης Ρέμος-Μαντώ), θαρρείς πως ο στιχουργός του έβλεπε είκοσι και πλέον χρόνια μπροστά σε ότι αφορά αυτή την ομάδα. Τα λόγια, ταιριάζουν απόλυτα με τη μενταλιτέ του, τον τρόπο μέσα από τον οποίο πετυχαίνει και τις δυσκολίες που κάθε χρόνο του παρουσιάζονται. Τι και αν το μπάσκετ έχει αλλάξει άρδην μετά από τόσα χρόνια, η μπαλάντα που συνδέθηκε τόσο με τους «ερυθρόλευκους», παραμένει αναλλοίωτη.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Σας το θυμίζω και συνδυάστε το με τις μεγάλες νίκες, αλλά και τις κακές ήττες, τις προκρίσεις των τελευταίων χρόνων σε Final Four, τις κατακτήσεις τροπαίων, τους τραυματισμούς, τις αναποδιές εντός και εκτός παρκέ και θα καταλάβετε. Βάλτε στο κάδρο τα έπη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, τις επιβλητικές νίκες κόντρα στη Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ, την Σιένα, την Εφές και πολλές άλλες. Τα δάκρυα χαράς και λύπης. Τις υψωμένες γροθιές, τις κραυγές θριάμβου και τις βουτιές στο παρκέ για μία κατοχή.

«Λες ότι φοβάσαι να χαρείς, κάτι απ’ το δώρο της ζωής, πως θα στο κλέψουν μερικοί, μα δεν μπορούν γιατί...Εμείς από τους πρόποδες της γης κατακτητές της κορυφής με την σημαία μας ψηλά. Εμείς τι κι αν γεμίσαμε πληγές βγήκαμε πάλι νικητές, γι’ αυτό να μην φοβάσαι πια… Λες οι δράκοι των παραμυθιών, ξυπνούν στα χέρια αλλωνών και να σε πιάσουν προσπαθούν, μα δεν μπορούν γιατί...».

Ο Ολυμπιακός λοιπόν είναι δίκαια και εμφατικά στο δέκατο Final Four της ιστορίας του, με μία ακόμα υπέρβαση, όχι μόνο για τον τρόπο που ήρθε αυτό το 3-2 απέναντι στην εφτάψυχη και σκληροτράχηλη Εφές, αλλά και για έναν σωρό από άλλους λόγους που τον καθιστούσαν στην αρχή της σεζόν αουτσάιντερ. Από τη στιγμή που γύρισε τη σειρά στο ΣΕΦ με την ισοφάριση σε 2-2 την Παρασκευή, λίγοι πίστευαν πως μπορεί να πάθει.. ζημιά μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Οι παίκτες του καταπληκτικού Βέλιμιρ Περάσοβιτς το πάλεψαν όσο δε πάει, είδαμε συνολικά μία από τις καλύτερες σειρές των τελευταίων χρόνων σε πλέι οφ, όμως στο τέλος νίκησε η ψυχή, το πάθος, η καρδιά και η τεχνογνωσία στην διαχείριση τέτοιων καταστάσεων.

Μετά το κακό αμυντικά πρώτο ημίχρονο, ο πρωταθλητής Ελλάδας από το πρώτο δευτερόλεπτο του τρίτου δεκαλέπτου έστειλε σαφές μήνυμα πως ως εδώ ήταν. Το έβλεπες στο βλέμμα τους, όπως και στο ξενοδοχείο στην Πόλη, στο επιμένω, κομβικότερο 48ωρο της φετινής ευρωπαϊκής σεζόν σε επίπεδο πνευματικής προετοιμασίας και συσπείρωσης. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος μπήκε πλέον στο πάνθεον με τους επιτυχημένους προπονητές στην ιστορία της ομάδας, καθοδηγώντας μαζί με τους συνεργάτες του άρτια την ομάδα. Όλος ο Ολυμπιακός και αυτό που πρεσβεύει, είναι η δήλωση του κόουτς στο ξεκίνημα της συνέντευξης Τύπου και η αφιέρωση στην αδικοχαμένη, Ιωάννα Αγγελοπούλου. Ένας ακόμα ιερός λόγος για τον οποίο έπρεπε αυτή η ομάδα να πετύχει. Ανεξάρτητα με το τι θα γίνει 19 με 21 Μαίου στην Πόλη, ο φετινός Ολυμπιακός έχει κάνει υπέρβαση. Με προβλήματα, με μεγάλη σεζόν και χαμηλότερο μπάτζετ απ’ όλα τα φαβορί.

Σφραγίδα των αδελφών Αγγελόπουλων που ζουν μία ατελείωτη δικαίωση, όχι μόνο για επιτυχημένο μοντέλο τους, αλλά και για την σωστή στήριξη και την ηρεμία που παρέχουν σε όλη την ομάδα διακριτικά, χωρίς να θέλουν να είναι αυτοί μπροστά από τους πρωταγωνιστές. Έζησαν και τον μοναδικό τρόπο που δεν είχαν προκριθεί σε Final Four, με ανατροπή από 2-1 και το κυριότερο, είναι ότι συνεχίζουν να… διψάνε όπως και μετά την πρώτη πρόκριση στο Βερολίνο το 2009. Η ομάδα είναι δημιούργημά τους και συνεχίζει να… τρυπάει ταβάνια. Μιλώντας για δίψα και θέληση, εμφανίζεται η τρομερή μορφή που ακούει στο όνομα Βασίλης Σπανούλης. Ο αθλητής που έχει τρελάνει τους νόμους της φυσικής, ο άνθρωπος που λατρεύει αυτό που κάνει και καθημερινά γεννάει κίνητρο για να συνεχίζει και όχι μόνο.

Έκανε τα καλύτερα πλέι οφ της καριέρας του λίγο πριν τα 35, έχοντας προ πολλού αλλάξει την ιστορία της ομάδας, του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και δεν είναι μόνο οι 17 πόντοι μέσο όρο στα πλέι οφ, αλλά όλα όσα κάνει μακριά από το παρκέ και τις κάμερες, που αν καταγραφούν κάποια στιγμή σε ένα βιβλίο, θα αποτελεί εγχειρίδιο για τον τρόπο που γίνεται κανείς ηγέτης. Έχω την αίσθηση όμως πως ο ίδιος δε θα το χρειαζόταν ποτέ διότι το έχει από την στιγμή που ανάσανε για πρώτη φορά σε αυτόν τον κόσμο. Αυτή τη φορά, όσοι κατηγορούσαν τον Ολυμπιακό που δαπάνησε μεγάλο μέρος του μπάτζετ του το καλοκαίρι για να τον ανανεώσει, γράφοντας και λέγοντας πως δεν έχει να δώσει κάτι άλλο, θα έχουν μετανιώσει. Αν όχι, θα εξακολουθήσουν να τον γεμίζουν με ενέργεια και πείσμα για καινούργιες επιτυχίες.



Ο Ολυμπιακός όμως απέδειξε περίτρανα φέτος πως δεν είναι μόνο Σπανούλης και Πρίντεζης. Για τον υπαρχηγό που το κορμί του ήταν χθες βράδυ γεμάτο μώλωπες από το ανελέητο ξύλο που του έριξαν οι αντίπαλοι, τι να γράψει κανείς; Η μοίρα του έδωσε την ευκαιρία να υπογράψει με ένα ακόμα φαρμακερό τρίποντο την πρόκριση. Δίπλα τους οι δύο ακόμα παλιοί της παρέας Παπανικολάου και Μάντζαρης που ήταν πολύτιμοι για να επιστρέψει στη κορυφαία τετράδα το καμάρι του Πειραιά και του συλλόγου. Η σειρά ανέδειξε έναν ακόμα έτοιμο παίκτη, τον Ιωάννη Παπαπέτρου ο οποίος παίζοντας στη φυσική του θέση δείχνει πως κάλλιστα μπορεί να αποτελέσει τη συνέχεια των σημερινών ηγετών. Πείτε μου όμως στο τέλος έναν που μπήκε και δεν έδωσε και κάτι, έλληνα ή ξένο. Βοήθησαν όλοι και πλέον απολαμβάνουν αυτό που άξιζαν. Το μαγικό πενταήμερο στην Κωνσταντινούπολη.

Εκεί όπου το 2012 γράφτηκε χρυσή ιστορία. Δε γινόταν να μην επιστρέψουν. Τώρα, στο «Σιναν Ερντέμ» οι άλλοι θα έχουν το άγχος. Ο Ολυμπιακός είναι αυτός που τους φοβίζει και θα πάει εκεί να κάνει το παιχνίδι του, να τα δώσει όλα έχοντας ένα όνειρο. Να ξαναζήσει τις σκηνές που έζησε προ πενταετίας. Τα vibes του γηπέδου, η εικόνα του Βοσπόρου και η μυρωδιά των μπαχαρικών, ίσως να αρκούν για να επαναληφθεί το θαύμα…

Υ.Γ.1: Η μόνη ομάδα με τραυματισμούς στα πλέι οφ. Που να ήταν καλά και οι Λοτζέσκι-Χάκετ. Έπαιξαν και γι’ αυτούς…

Υ.Γ.2: Τώρα μπορεί σε πολλούς να φαίνονται φυσιολογικά. Μόνο όταν περάσουν πολλά χρόνια θα συνειδητοποιήσουν όλοι τι έχει κάνει αυτή η ομάδα τα τελευταία εννέα χρόνια στην Ευρώπη. Μαγικά, ονειρικά χρόνια. Η συνταγή που υπάρχει μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα περισσότερα…