Κυριαρχία ή νταμπλ; Ας το μάθουμε…

Η ώρα που όλοι περιμέναμε από την…αρχή ενός ακόμα πρωταθλήματος έφτασε. Οι δυο κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης τη τελευταία πενταετία, διασταυρώνουν τα ξίφη τους και για τον φετινό τίτλο, σε μία πολύ όμορφη αθλητική ιστορία που η λάμψη και η οντότητά της, δεν συνάδει σε καμία περίπτωση με την Ελλάδα της κρίσης και των χιλιάδων προβλημάτων. Μία κόντρα που φέτος προβλέπεται ακόμα πιο δυνατή, καθώς αυτό το πρωτάθλημα θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό, το αν ο Ολυμπιακός μπήκε πλέον στην εποχή –και- της εν Ελλάδι κυριαρχίας του, ή ο Παναθηναϊκός θα κάνει νταμπλ, στη πιο δύσκολη σεζόν της σύγχρονής ιστορίας του.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Πριν καν δοθεί… κλώτσος και αρχινίσει το «παραμύθι» -γιατί μόνο ο Αίσωπος θα μπορούσε σε κόντρα των καιρών φτιάξει ιστορία που να διαθέτει τόσο καλές ομάδες σε αυτή τη χώρα- έχουν συμβεί εκτός παρκέ πολλά και διάφορα, που δυναμιτίζουν την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα και προσπαθούν να μεταφέρουν εκτός τεσσάρων γραμμών τη διεκδίκηση του τροπαίου. Τα ευχολόγια και τις –μάταιες- εκκλήσεις για σύνεση τα έχουν βαρεθεί όλοι, οπότε, θα μείνουμε στα αγωνιστικά, που ενδιαφέρουν τη πλειοψηφία. Αυτή που θέλει να…ξεδιψάσει με καλό μπάσκετ και όχι με…αίμα. Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει ενόψει του πρώτου τελικού πρόβλημα με τον Λο, που παρότι θα είναι στην δωδεκάδα, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορέσει να δώσει έστω το 50% των δυνατοτήτων του. Ο οργανισμός του είναι καταπονημένος και έτσι τα δεδομένα διαφοροποιούνται, αφού οι «ερυθρόλευκοι» χάνουν το αβαντάζ της ύπαρξης δύο ηγετών στη περιφέρεια.

Την ίδια ώρα ο πλήρης Παναθηναϊκός, έχει κάνει τη σημαντική όπως έδειξε στα πρώτα ματς που συμμετείχε προσθήκη του Κάρι στα γκαρντ και στο πρώτο ματς του ΣΕΦ, έχει ευκαιρία να ελέγξει αυτό τον τομέα, βάζοντας δύσκολα στην απελευθέρωση του Σπανούλη. Μιλώντας για πλεονέκτημα έδρας, η ανετοιμότητα μίας τόσο σημαντικής μονάδας, μπορεί να αλλάξει άρδην τις ισορροπίες. Η θεωρία αυτής της σειράς, λέει ότι ο Ολυμπιακός έχει το πλεονέκτημα ως ομάδα με καλύτερη ομοιογένεια και «χημεία», αλλά και ύπαρξης στο ρόστερ παικτών που έχουν πλέον μπολιαστεί με νοοτροπία νικητή. Το know how αυτών των αγώνων που κάποτε ανήκε εξ’ ολοκλήρου στην «πράσινη» πλευρά, φαίνεται πως έχει αλλάξει στρατόπεδο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι από τους κυπελλούχους Ελλάδας λείπει –ατομικά- η εμπειρία και οι εικόνες από κρίσιμες καταστάσεις.

Ο Παναθηναϊκός, έχει πολλούς παίκτες που θα μπουν για πρώτη φορά σε αυτή τη διαδικασία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αφού δεν αποκλείεται η άγνοια κινδύνου να του βγει σε καλό, την ώρα που η λογική λέει ότι σε αυτό το κομμάτι υστερεί. Μετά όσα μας έχουν δείξει μέχρι τώρα φέτος, φαίνεται πως η φράση κλισέ «έλεγχος του ρυθμού», παίρνει μεγαλύτερη αξία από ποτέ. Μία παρατηρητική ματιά στο πως αγωνίζονται και στο πως είναι φτιαγμένες οι δύο ομάδες, βγάζει καθαρό συμπέρασμα πως ο Παναθηναϊκός ευνοείται με το να πάει σε αργές επιθέσεις, ενώ έχει προβάδισμα στη φροντ λάιν. Διαθέτει περισσότερα κορμιά, Λάσμε, Γκιστ, Σχορτσανίτη, Τσαρτσαρή, οπότε πολύ δύσκολα δεν θα επιλέξει να πάει τα παιχνίδια σε χαμηλό σκορ και…ποστ. Βασική προϋπόθεση για να πετύχει το εγχείρημα του αργού τέμπο, είναι τα γκαρντ και οι φόργουορντ του να είναι εύστοχοι από μακρινή απόσταση, αλλά και η άμυνα να είναι το ίδιο αποτελεσματική όπως στα περισσότερα παιχνίδια φέτος.

Αντίθετα, ο Ολυμπιακός, εκτός από το να κόψει αμυντικά τις έξτρα πάσες του αντιπάλου από ενδεχόμενα double team στους ψηλούς η drive του Διαμαντίδη μετά το πικ, για να έχει προβάδισμα θα πρέπει να ελέγξει το αμυντικό ριμπάουντ και να τρέξει όσο το δυνατόν περισσότερο στον αιφνιδιασμό. Μόνο έτσι θα μπορέσει να πάρει εύκολο σκορ και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση στο μακρινό σουτ, ώστε να «ανοίξει» την «πράσινη» προσαρμοσμένη στον Σπανούλη άμυνα. Σημαντικό ρόλο θα παίξει η κατάσταση που θα βρεθούν οι Παπανικολάου, Περπέρογλου, Πρίντεζης, αλλά και ο βαθμός που μπορεί να βοηθήσουν οι θεωρητικά…δεύτερης γραμμής παίκτες – το ίδιο ισχύει και για τον Παναθηναϊκό-.

Σε πολλές περιπτώσεις αυτό που μετράει περισσότερο από κάθε αγωνιστική ανάλυση, είναι η θέληση, το πάθος, η διαχείριση των συναισθημάτων από αγώνα σε αγώνα, αλλά και η μέρα-ευστοχία των μεγάλων πρωταγωνιστών. Ποιος πόνταρε έστω και λίγα χρήματα στο ότι ο Ολυμπιακός θα παίξει το μπάσκετ που είδαμε στο Λονδίνο ή στο ότι ο Παναθηναϊκός θα χάσει σε δύο-τρία σουτ τη πρόκριση στο Final Four από την πυραυλοκίνητη μέχρι τον Απρίλιο, Μπαρτσελόνα; Ίσως λοιπόν να είμαστε ενώπιων των πιο αμφίρροπων τελικών των τελευταίων χρόνων, γεγονός που ανεβάζει την πιθανότητα για περισσότερο θέαμα και συγκινήσεις. Πάμε λοιπόν να το απολαύσουμε…

Υ.Γ.: Το γεγονός ότι και στους δύο πάγκους βρίσκονται μετά από δεκαοκτώ χρόνια δύο Έλληνες προπονητές που αμφισβητήθηκαν έντονα, αλλά κέρδισαν με τη δουλειά και τη σεμνότητά τους τον σεβασμό, αποτελεί ήδη τη πρώτη νίκη του ελληνικού μπάσκετ.

Υ.Γ.1: Άξια συγχαρητηρίων η προσπάθεια του ΕΣΑΚΕ και των Μητροπόλεων Αθηνών και Πειραιά να συγκεντρωθούν τρόφιμα, φάρμακα και ρουχισμός έξω από ΣΕΦ και ΟΑΚΑ. Ελπίζω να ανταποκριθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι γιατί το μήνυμα και ο σκοπός είναι ιεροί.

Follow @ZervasNikolaos