Νέο… αίμα παντού, για να γίνει μέλλον το σοκ της Εθνικής

Πάει λοιπόν και αυτή η ευκαιρία. Χάθηκε όπως και τόσες άλλες για έναν σωρό από λόγους που θα αναλυθούν μέχρις εσχάτων, ως την επόμενη. Η Εθνική ομάδα είναι εκτός Ολυμπιακών Αγώνων και αν υπάρχει κάτι που πειράζει περισσότερο απ’ όλα, είναι το ότι για ένα ακόμα τουρνουά ψάχνουμε ταυτότητα και κυρίως, δεν μας προκαλεί πλέον και τόσο μεγάλη εντύπωση το ότι δεν τα καταφέραμε. Κακά τα ψέματα, σε κανέναν δεν προκαλεί έκπληξη, ούτε η εικόνα ούτε ο αποκλεισμός και αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Η απώλεια δηλαδή της προσωπικότητας που είχε αυτή η ομάδα, ακόμα και στα τουρνουά που πήγε… μισή όπως το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας το 2009.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

«Χάσαμε μια ευκαιρία, αλλά από αυτή την ήττα, πιθανότατα θα δούμε κάτι καλό από αυτή την ομάδα στο μέλλον», ήταν η κατάληξη των δηλώσεων του Φώτη Κατσικάρη μετά την τρίτη αποτυχημένη προσπάθειά του σε ισάριθμες διοργανώσεις με την Εθνική ομάδα. Συμφωνώ και επαυξάνω, αρκεί να γίνει μία σειρά πραγμάτων… Σε σχέση με τις προηγούμενες, ο Έλληνας κόουτς έχει τις περισσότερες δικαιολογίες. Είχε ελάχιστο χρόνο να φτιάξει ένα ανταγωνιστικό σύνολο και αρκετές απουσίες λόγω τραυματισμών αλλά και αποχωρήσεις παικτών-τοτέμ για αυτή την ομάδα. Τουλάχιστον τώρα δε θα φταίει ο Σπανούλης που γέρασε και δεν έκανε καλό στην ομάδα, ενώ λείπει και ο Ζήσης που έπαιζε τόσα χρόνια με… βύσμα.

Όπως και να ‘χει, ο Κατσικάρης απέτυχε όχι μόνο εκ του αποτελέσματος, αλλά και στο να παρουσιάσει μία ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Να κάνει τρία πράγματα σωστά στο γήπεδο και να στηριχτεί σε αυτά και ο,τι βγει. Για μία ακόμα χρονιά η αντιμετώπιση του πικ εν ρολ στην άμυνα δεν βρήκε «φάρμακο». Λίγο με τις αλλαγές στα σκριν, μετά το καταστροφικό πρώτο δεκαπεντάλεπτο του αγώνα με την Κροατία σουλουπώθηκε η δουλειά και όταν γυρίσαμε από την… κηδεία, επιστρέψαμε για να φάμε και τα… κόλλυβα, αυτή τη φορά λόγω της έλλειψης πλάνου στην επίθεση και της χαρακτηριστικής αστοχίας στο μακρινό σουτ. Τα ριμπάουντ ήταν είδος εν ανεπαρκεία, οι δύο Γιάννηδες εγκλωβισμένοι από την καλά διαβασμένη άμυνα των Κροατών και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Για μία ακόμα χρονιά, μείναμε με το «θέλω» και το… γαμωτό. Διότι δεν υπάρχει πραγματικός φίλος του μπάσκετ που να μην πονάει την Εθνική. Όπως και οι παίκτες που τα δίνουν όλα και βάζουν μέχρι και τα κλάματα όταν κάτι δεν πάει καλά. Θα είναι μέγα λάθος να αναζητηθούν τώρα ευθύνες σε αυτά τα παιδιά. Είναι νέοι και θα μάθουν, ενώ αποτελούν την μεγάλη μας ελπίδα για το μέλλον. Μόνο που από μόνα τους δε μπορούν. Χρειάζονται καθοδήγηση, πλάνο και όραμα και αυτό δε μπορεί να τους το δώσει μία γερασμένη, χωρίς φρέσκες ιδέες και σχεδόν… εμμονική διοίκηση. Το να προσλάβουμε μετά από εννέα χρόνια και πολλές αποτυχίες έκτο προπονητή, ρίχνοντας όλο το ανάθεμα στον Κατσικάρη, θα είναι ο γνώριμος δρόμος της αποποίησης ευθυνών και το λαμπρό βάσει ταλέντου μέλλον, θα κινδυνεύσει στο μέγιστο βαθμό να μην εξελιχθεί όπως πρέπει και μπορεί.

Ο Κατσικάρης, μπορεί έτσι και αλλιώς να μη συνεχίσει, διότι με τη νέα τάξη πραγμάτων στις Εθνικές ομάδες και την προκριματική διαδικασία που θα υπάρχει πλέον για τις διοργανώσεις, χρειαζόμαστε έναν προπονητή με αποκλειστική απασχόληση στην επίσημη αγαπημένη. Τουλάχιστον ο κόουτς ανέλαβε την ευθύνη και παρά τα λάθη του, είμαι σίγουρος πως πονάει. Αν ούτε τώρα δεν αναλάβει την ευθύνη η κορυφή του παγόβουνου-ο άνθρωπος που αρνείται πεισματικά να αφήσει χώρο στη νέα γενιά και στους τόσους διεθνείς παίκτες που έγραψαν ιστορία να δημιουργήσουν από διοικητικές θέσεις κάτι άλλο, φοβάμαι πως δεν υπάρχει καμία σωτηρία. Αν η Εθνική δεν βαδίσει σε ένα νέο πλάνο σε όλα τα επίπεδα, ο αποκλεισμός από το Ρίο, θα είναι το μικρότερο κακό που μπορεί να έπαθε…

Υ.Γ.: Εκτός απροόπτου, δε θα δούμε ξανά τον Γιάννη Μπουρούση με την Εθνική. Άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο και ένα παίκτης που τα έδωσε όλα για αυτή την ομάδα, κλείνει με αποτυχία. Κρίμα, αλλά τον ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις.

Υ.Γ.1: Έχω μία υποψία αποχώρησης και για τον Στράτο, αλλά μακάρι να μείνει… υποψία.

Υ.Γ.2: Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ένας τρομερός παίκτης, αλλά το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι διαφορετικό από το ΝΒΑ. Για να μην πάει ανεκμετάλλευτη η θέλησή του να βοηθήσει και το ταλέντο του, πρέπει να βρεθεί ο αγωνιστικός τρόπος για να αξιοποιηθεί.

Υ.Γ.3: Το κλάμα του Αγραβάνη, το πάθος που έβγαζαν ο Θανάσης και ο Ιωάννης είναι η ηλιαχτίδα φωτός που χρειαζόμασταν. Το θέλουν πολύ τα παιδιά (και οι άλλοι που έρχονται από πίσω) και θα το καταφέρουν. Αυτή η ομάδα πρέπει να αγκαλιαστεί. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο στο χέρι τους….

Υ.Γ.4: Χωρίς γκαρντ που σκοράρουν δεν…

Follow @ZervasNikolaos