Σα να μην υπάρχουν έδρες. Αυτός θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο τίτλος των μέχρι τώρα δύο τελικών στη φετινή σειρά «αιωνίων». Όπως τη σεζόν 2015-16, αλλά από την ανάποδη, ο Παναθηναϊκός έχασε τον πρώτο τελικό στο σπίτι του, αλλά επέστρεψε δυναμικά στο ΣΕΦ και ας μη χρειάστηκε τρίποντο στο τέλος από κάποιον παίκτη του, όπως ο Σπανούλης πριν δύο χρόνια. Οι «πράσινοι», έφεραν ξανά τη σειρά στα μέτρα τους και το πλεονέκτημα (όσο αν αυτό μετράει τελικά) και επιβεβαίωσαν όλους όσοι τους θεωρούσαμε φαβορί και μετά το 0-1 του Ολυμπιακού την Κυριακή.
Γράφει ο Νίκος Ζέρβας
Το έκαναν διότι μέσα σε τέσσερις ημέρες, παρουσίασαν κάτι διαφορετικό στο παρκέ από το πρώτο δευτερόλεπτο του ματς, έστω και αν δεν το εξαργύρωσαν από την αρχή. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων σε μία ευκαιρία που δύσκολα θα του ξαναπαρουσιαστεί, χάνοντας για τέταρτη συνεχόμενη φορά στην έδρα από τον «αιώνιο» αντίπαλό του. Οι «πράσινοι», με πεντάδα-έκπληξη που είχε Λοτζέσκι και Ρίβερς αντί για Τζέιμς και Αντετοκούνμπο, κατάφεραν στο πρώτο ημίχρονο, κυρίως με την τέλεια εμφάνιση του πρώτου, να κρατηθούν στο ματς από την επίθεση, αφού παρά τον αιφνιδιασμό που επιχείρησαν και αμυντικά (σ.σ. άμυνες ζώνης) οι «ερυθρόλευκοι» ανταποκρίθηκαν. Είτε με ένας εναντίον ενός, είτε με μακρινά σουτ, κατάφεραν να είναι μπροστά με τρεις πόντους στην ανάπαυλα.
Η διαφορά σε σχέση με το αντίστοιχο πρώτο μέρος του πρώτου τελικού, είναι πως η εικόνα έδειχνε πως αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός πατούσε καλύτερα στο παρκέ, παρότι ο Πασκουάλ είχε κλείσει το rotation και εμπιστεύτηκε ουσιαστικά έξι παίκτες. Μοναδικός άξιος αναφοράς από τους υπόλοιπους ήταν ο Όγκαστ, που για πρωτάρης σε τελικό, δε πήγε άσχημα. Η αίσθηση της υπεροχής εξαργυρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο στο τρίτο δεκάλεπτο, που ουσιαστικά ο Ολυμπιακός έπαθε… Παναθηναϊκό Κυριακής στο δεύτερο. Με μόλις επτά πόντους επιθετική παραγωγή, δε μπορούσε να ζητήσει κάτι καλύτερο. Καθοδηγούμενος από έναν εξαιρετικό αυτή τη φορά Καλάθη, ο οποίος πήρε πολλές βοήθειες στην άμυνα από παίκτες που δε φαίνονται στατιστικά (Σίνγκλετον-Γκιστ) ο ρυθμός έγινε εξ’ ολοκλήρου «πράσινος».
Οι γηπεδούχοι, σε μία ανεξήγητη πίεση που τους δημιουργεί πλέον η έδρα τους, βιάζονταν να τελειώσουν αιφνιδιασμούς ή καταστάσεις απομόνωσης, είχαν πολλά χαμένα λέι απ και ατολμία στο τελείωμα, κυρίως από τον Μιλουτίνοφ και όσο ο χρόνος πέρναγε, το ματς τους έφευγε όλο και περισσότερο από τα χέρια τους. Καμία αξιοποίηση των επιθετικών ριμπάουντ (3 πόντοι για 7 έξτρα κατοχές), 5 ασίστ στο δεύτερο ημίχρονο αντί για 11 στο πρώτο και επιμονή σε πεντάδες που δεν… τσούλαγαν. Σε αντίθεση με την Κυριακή όπου ο κόουτς Σφαιρόπουλος τόλμησε μοιράζοντας τον χρόνο, αν και αυτή τη φορά δεν ευτύχισε να έχει σε τόσο καλή βραδιά παίκτες «κλειδιά», όπως οι Μάντζαρης και Στρέλνιεκς. Βάλτε και το… αργό ξύπνημα του Πρίντεζη επιθετικά και θα καταλάβετε γιατί εγκλωβίστηκε επιθετικά ο Ολυμπιακός, με συνέπεια να χάσει μία τεράστια ευκαιρία.
Στα επί μέρους στατιστικά, παρότι ο Ολυμπιακός είχε περισσότερη συνολικά δημιουργία και πόντους (11-2) στο ανοικτό γήπεδο από τον αντίπαλό του, πλήρωσε την ποιότητα και την προσωπικότητα κάποιων παικτών του Παναθηναϊκού, που θεωρώ πως θα είχε τελειώσει νωρίτερα το ματς, αν δεν έπαιζε υπερβολικά πολύ με το χρονόμετρο στο τέλος. Οι 9 χαμένες βολές σε ένα τόσο κλειστό ματς είναι ανεπίτρεπτες για γηπεδούχο ομάδα, σάμπως όμως και οι «πράσινοι» δεν έχασαν 13 στο πρώτο παιχνίδι; Αυτή τη φορά όμως, τα περισσότερα λάθη (10-7) έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, όπως και κάποια χαμένα ανενόχλητα μακρινά σουτ, αλλά και η κούραση του Παπανικολάου στο δεύτερο ημίχρονο. Τα λάθη του σχεδιασμού (απουσία γκαρντ με αμυντικές ικανότητες) στοιχίζουν πολύ και πάλι σε κρίσιμο παιχνίδι, αφού δε γίνεται ο «Παπ» να κυνηγάει παντού τον Καλάθη και να είναι συνεχόμενα συνεπής και στο σκοράρισμα.
Πλέον, η σειρά ήρθε στην ισοπαλία και ο Παναθηναϊκός έχει την ευκαιρία να πάρει το πρωτάθλημα στην έδρα του, χωρίς το «ΠΡΕΠΕΙ» της εκτός έδρας νίκης. Η συνολική του εικόνα όλη τη σεζόν είναι καλύτερη, όμως κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά πως δε θα λαθέψει ξανά στο ΟΑΚΑ. Τα παιχνίδια είναι υψηλού επιπέδου και η αγωνία για το τι καινούργιο θα μας παρουσιάσουν από σαραντέλεπτο σε σαραντέλεπτο τεράστια. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αν ο Ολυμπιακός έχει ψυχικά και κυρίως ενεργειακά (φαίνεται πως στερεύουν) για να αντιδράσει για να έχει ματς-τίτλου στο ΣΕΦ την επόμενη Πέμπτη ή ο Παναθηναϊκός εκμεταλλευτεί αυτή τη φορά την έδρα του. Όπως και να έχει το σκορ μέχρι τώρα είναι δίκαιο…
Υ.Γ.1: Περιγράφοντας το παιχνίδι στο ραδιόφωνο και χωρίς ριπλέι, αν εξαιρέσει κανείς τη φάση του ανύπαρκτου φάουλ που σφυρίχτηκε στον Παπαπέτρου στο τέλος (υπήρχε φάουλ του Σπανούλη στον Λοτζέσκι στην ίδια φάση από τη στιγμή που ο διαιτητής Αναστόπουλος ήθελε να σφυρίξει κάτι) δεν δόθηκε η εντύπωση πως το τρίο ήθελε να δώσει την… παράσταση που έδωσαν οι δύο συνάδελφοί τους στο ΟΑΚΑ.
Υ.Γ.2: Προδοσία από το… «5». Λέγαμε πριν το ματς πως ο Μιλουτίνοφ θα είναι κλειδί. Χειρότερη εμφάνιση δε θα μπορούσε να κάνει.
Υ.Γ.3: Τα επεισόδια και οι καταστροφές έξω από το ΣΕΦ είναι γεγονότα που έπρεπε να αποφευχθούν. Τουλάχιστον εντός παρκέ είδαμε καλύτερη εικόνα και αυτό είναι ένα μικρό βήμα γιατί οι αθλητές δε φταίνε σε τίποτα. Παρόλα αυτά, όσο και αν πολλές φορές έχουμε κατηγορήσει τον κόσμο για τη συμπεριφορά του, οι επαναλαμβανόμενες προκλήσεις από την Αστυνομία και οι απερίγραπτες ατάκες που κατήγγειλαν οι άνθρωποι του Ολυμπιακού από κάποιους άνδρες των ΜΑΤ, είναι ανεπίτρεπτες και πρέπει να ελεγχθούν.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
