Σήκω ψυχή μου, δώσε… ρεύμα

Ο δίκαιος αποκλεισμός από το φετινό Final Four και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο επήλθε, αποτελεί αναμφίβολα την πιο δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του Ολυμπιακού. Όσο και αν μοιάζει με φυσιολογική εξέλιξη των πολλών σκαμπανεβασμάτων, των μεγάλων σε εύρος ηττών, της απόδοσης που ποτέ δεν σταθεροποιήθηκε (για πολλούς λόγους που θα αναλυθούν παρακάτω) και δεν διαφοροποιήθηκε από την πεπατημένη των τελευταίων ετών, πονάει πολύ όλο τον οργανισμό.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Το ότι κανένας δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία και τις προκρίσεις στα Final Four έχει γραφτεί αρκετές φορές και όσο πιο γρήγορα γίνει αντιληπτό τόσο το καλύτερο. Όμως εκτός του ότι φέτος η αποτυχία επήλθε με αγωνιστική ανωτερότητα αντιπάλου, κακό μπάσκετ από την ομάδα και αδυναμία αντίδρασης όπως τα προηγούμενα χρόνια, περισσότερο ανησυχητικές είναι οι ενδείξεις, ίσως και αποδείξεις, πως το επιτυχημένο μοντέλο της τελευταίας επταετίας, έκλεισε τον κύκλο του και χρειάζεται αναπροσαρμογή, αλλαγές και διαφορετική ρότα. Πριν ειπωθεί όμως ο,τιδήποτε άλλο, όσοι σέβονται το άθλημα και τον εαυτό τους, θα πρέπει να υποκλιθούν στην Ζαλγκίρις του επόμενου πολύ μεγάλου ευρωπαίου προπονητή, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Στην παρούσα φάση παίζει το καλύτερο μπάσκετ στη διοργάνωση και άξιζε να είναι στην γιορτή των κορυφαίων.

Μία πιστή αντιγραφή του μοντέλου που ακολούθησε ο Ολυμπιακός από το 2011 και μετά, με μία διαφορά. Δεν έχει υπερπαίκτη όπως ο Σπανούλης και καλύπτει αυτό το σημαντικό χάντικαπ με το ότι η εκδοχή της, είναι προσαρμοσμένη στις πιο σύγχρονες απαιτήσεις της εποχής. Είχε απαντήσεις σε ο,τι και αν δοκίμασε να αντιπαρατάξει ο αντίπαλος, το ήθελε περισσότερο, εκμεταλλεύτηκε τις απώλειές του, «διάβασε», «διάβασε», «διάβασε» και έκανε κατάθεση ταχύτητας και ενέργειας που ακόμα ρέει άφθονη στα παρκέ της «Ζαλγκίριο Αρένα» και του ΣΕΦ, παρότι τα φώτα έχουν σβήσει. Όποιος την υποτιμήσει στο Βελιγράδι θα έχει κάνει μεγάλο λάθος, αφού εδώ που έφτασε και με την άγνοια κινδύνου που την διακρίνει, είναι ικανή για όλα.

Ο Ολυμπιακός, επέστρεψε με άδεια χέρια από το άντρο της και πλέον θα πρέπει αφού ηρεμήσει και επουλώσει τις πληγές των τραυματιών του για να κάνει την προσπάθειά του στο πρωτάθλημα, να διδαχθεί και το καλοκαίρι να πάρει σημαντικές αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα. Ασφαλώς και σε περίπτωση που κατακτηθεί ο ελληνικός τίτλος (ενδεχόμενο δύσκολο βάσει εικόνας), η χρονιά δεν θα είναι αποτυχημένη, όμως ακόμα και τότε, το πιο σοφό απ’ όλα θα είναι οι αποφάσεις να παρθούν, σα να το έχει χάσει. Διότι όπως πολλές φορές δε θα πρέπει να κρίνονται όλα βάση τίτλων (όπως ορθά έγινε πέρυσι), σε κάποιες άλλες, οι τομές και η αλλαγή θα πρέπει να γίνεται, ακόμα και με ένα αστραφτερό τρόπαιο στα χέρια.

Κάνοντας αναδρομή σε όλη τη σεζόν μέχρι στιγμής, αναμφίβολα η απώλεια του κυπέλλου από έναν κατώτερο αντίπαλο και ο αποκλεισμός στην Ευρωλίγκα, επίσης από μία ομάδα μικρότερου διαμετρήματος, είναι καταστροφή. Όμως το υγιές κομμάτι του κόσμου, που αγαπάει αυτή την ομάδα και τους συντελεστές της για όλα όσα έχουν χαρίσει, και βλέπει παράλληλα λίγο πιο μακροπρόθεσμα, περισσότερο στενοχωριέται για την αγωνιστική στασιμότητα, την έλλειψη διαφοροποίησης στο μπάσκετ που παίζει, αλλά και τα λάθη που έγιναν στη διαχείριση υλικού και τραυματισμών, ώστε να μη διεκδικήσει όλες τις πιθανότητες επιτυχίας που της αναλογούν. Όσο και αν η λογική λέει πως θα βλέπαμε έναν διαφορετικό Ολυμπιακό (όχι απαραίτητα πως θα προκρινόταν) αν είχε υγιείς βασικούς παίκτες όπως οι Πρίντεζης, Μιλουτίνοφ και Παπανικολάου, ο κόουτς Σφαιρόπουλος, όπως όλοι οι εργαζόμενοι, έκανε λάθη και δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό.

Με δικές του επιλογές ξένων, που σα σχεδιασμός (με εξαίρεση το ρίσκο της μη απόκτησης αθλητικού ψηλού, κόντρα στην αγωνιστική λογική που καθιέρωσε ο Ολυμπιακός), ήταν φαινομενικά σωστός, αλλά δεν ταίριαξε. Και όχι μόνο από τα μπες-βγες λόγω τραυματισμών, αλλά κυρίως επειδή πολλοί παίκτες δεν αξιοποιήθηκαν και όταν φάνηκε ξεκάθαρα πως δεν μπορούν να βοηθήσουν δεν αντικαταστάθηκαν. Το ότι ο προπονητής έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης είναι εκ των ων ουκ άνευ, όμως είναι πολύ άδικος ο μηδενισμός και η ισοπέδωση. Περισσότερο από τα όποια λάθη, ενοχλεί το γεγονός πως δεν έγινε έστω και την ύστατη στιγμή χθες, ανάληψη της ευθύνης, που πολλές φορές λειτουργεί συσπειρωτικά για τα αποδυτήρια.

Πολλές φορές, από την πίεση που δημιουργήθηκε λόγω της αυστηρής και μονόπλευρης κριτικής, ο κόουτς Σφαιρόπουλος, αναίρεσε τον ίδιο του τον εαυτό και τα λεγόμενά του. Και στο θέμα της χρησιμοποίησης ή όχι των ανέτοιμων παικτών και στο ότι οι τραυματισμοί δεν αποτελούν δικαιολογία. Η αλήθεια είναι όπως σχεδόν πάντα, κάπου στη μέση. Όπως είναι δεδομένο πως το συγκεκριμένο ρόστερ θα μπορούσε να παρουσιάσει κάτι πιο όμορφο στο μάτι και πως ακόμα και τώρα αυτοί που θα πρέπει να αποφασίσουν και έχουν το… μαχαίρι και το καρπούζι, είναι οι αδελφοί Αγγελόπουλοι. Όποιος αμφισβητεί όσα έχουν δώσει και την τεράστια συμβολή τους στις επιτυχίες είναι αγνώμονες, όμως όπως τους αποδίδονται τα εύσημα στις νίκες, οφείλουν να δουν τα λάθη και στις ήττες. Ειδάλλως το οικοδόμημα δε θα πάει μπροστά και θα μείνει στάσιμο.

«Το αν κλείνει ένας κύκλος δεν το ξέρω, αλλά σίγουρα είναι μία συζήτηση που πρέπει να γίνει το καλοκαίρι», δήλωσε ο Βασίλης Σπανούλης και το πολύπλευρο νόημα των όσων είπε, «μιλάει» από μόνο του. Το γεγονός πως λίγο πριν τα 36 του είναι σε πολύ καλή κατάσταση και δεν θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει ένα ακόμα τρόπαιο στην πλούσια καριέρα του, είναι από τα μεγαλύτερα «γαμώτο» της κατάληξης της σεζόν στην Ευρωλίγκα. Όπως και το γεγονός πως το καλύτερο «4άρι» στην Ευρώπη, δε μπόρεσε να βοηθήσει στην πιο κρίσιμη καμπή της σεζόν, λόγω μίας λάθος εκτίμησης στην αποθεραπεία της επέμβασης ενός κάλου στο πόδι. Και αυτά τα λάθη πρέπει, επιτέλους, να μετρηθούν και να ληφθούν γενναίες αποφάσεις.

Έξω από τον κύκλο της ευθύνης, δε βγαίνουν και οι παίκτες. Έλληνες και ξένοι, διότι παρατηρείται το φαινόμενο του διαχωρισμού, που μόνο κακό κάνει στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της ομάδας. Κατώτεροι των περιστάσεων, πολύ μακριά από αυτά που βάσει ταλέντου μπορεί να δώσουν ήταν όλοι. Και γι’ αυτούς υπάρχει η δικαιολογία της έξτρα κόπωσης από τους τραυματισμούς, αλλά και της αβεβαιότητας που μπορεί να υπάρχει λόγω εξωγενών παραγόντων, όμως δε σου φταίει κανένας προπονητής ή ο,τιδήποτε άλλο για να μη μπορέσεις να παίξεις μία σωστή άμυνα, να φωνάξεις στον συμπαίκτη σου να δώσει βοήθεια και να βάλεις ένα λέι απ. Να βγάλεις διάολε εγωισμό, όταν ο κάθε, μέχρι προχθές, άγνωστος στον μπασκετικό χάρτη, Τουπάν, Ουλάνοβας και Μίσιτς… ασελγεί στο κορμί σου και θέτει υπό αμφισβήτηση το ταλέντο σου.

Αυτό που παρουσιάστηκε σε πολλά παιχνίδια της σεζόν φέτος και στα πλέι οφ, απλά δεν ήταν ο Ολυμπιακός που έχουμε συνηθίσει και η ωραιοποίηση οποιασδήποτε κατάστασης, μόνο καλό δε θα κάνει στην παρούσα φάση. Οι αποκλεισμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα, θα έρθουν και άλλοι, όπως θα έρθουν και άλλες επιτυχίες. Αρκεί, οι άνθρωποι που πρέπει, να πάρουν τις κατάλληλες αποφάσεις για να βγουν κερδισμένοι… χάνοντας. Αυτή η παρέα παιδιών που έκανε το ένα θαύμα μετά το άλλο και δικαίωνε τις προσδοκίες όλα αυτά τα χρόνια, δε γίνεται να μειωθεί από μία λάθος σεζόν. Για να υπάρξει και συνέχεια όμως, χρειάζεται φρέσκες ιδέες (όχι απαραίτητα πιο ακριβές), έμπνευση, νέο κίνητρο και σκληρή δουλειά.

Χρειάζεται να δοθεί… ρεύμα στην ταλαιπωρημένη ψυχή της ομάδας, να σηκωθεί άμεσα και να ορθώσει το ανάστημά της για νέες χρυσές σελίδες. Για την ώρα, προέχει το πρωτάθλημα και το κρισιμότερο καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων, σε κάθε επίπεδο…

Υ.Γ.1: Λίγο να έχεις νιώσει τον χτύπο της καρδιάς αυτής της ομάδας, η φωτογραφία του άρθρου σε λυγίζει. Δεν την άξιζε σε καμία περίπτωση αυτό το παιδί (Θεέ μου 12 ενέσεις...) και εν κατακλείδι ο Ολυμπιακός. Οι μεγάλοι όμως (και δεν εννοώ μόνο τον Πρίντεζη), δε λυγούν ποτέ και συνεχίζουν. Σοφότεροι, χωρίς μεγάλα λόγια, ταπεινότητα, εγωισμούς και δουλειά για να επιστρέψουν εκεί που τους αξίζει. Στο χέρι τους είναι να το κάνουν.

Υ.Γ.2: Η απογοήτευση και το μέγεθος της αποτυχίας, μοιάζει με το 2011 στη Σιένα. Μετά από αυτό, γεννήθηκε κάτι πολύ μεγάλο. Ώρα να… αναγεννηθεί. Δεν χρειάζονται πολλά. Λίγες, αλλά μελετημένες κινήσεις όταν έρθει η ώρα.

Follow @ZervasNikolaos