Δεν υπήρχε ρόλος για τον Βον

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο Ολυμπιακός φαίνεται πως καταλήγει στην απόφαση να λύσει τη συνεργασία του με τον Βον Ουέιφερ. Και πράττει ορθώς, αφού είναι προτιμότερο να αναγνωρίζει κάποιος το λάθος του και να προσπαθεί να το διορθώσει, παρά να επιμένει εγωιστικά στην επιλογή του και οι συνέπειες να πλήττουν την ομάδα.

Ο Βον Ουέιφερ ήρθε στην Ελλάδα με πολλές περγαμηνές από το ΝΒΑ. Όμως έχει αποδειχτεί πολλάκις στο παρελθόν πως ακόμη κι ένας σταρ στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου είναι αμφίβολο αν θα «πιάσει» στην Ευρώπη. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους και η επιτυχία στον ένα από αυτούς δεν διασφαλίζει την επιτυχία και στον άλλο. Ο Ουέιφερ είχε ξεκάθαρο και μονοδιάστατο ρόλο στους Ρόκετς: ερχόταν από τον πάγκο με αποκλειστική αποστολή να σκοράρει. Κανείς δεν περίμενε κάτι περισσότερο από αυτόν. Τα πλούσια αθλητικά του προσόντα, το καλό του σουτ και οι ανοικτές (ως επί το πλείστον) άμυνες στο ΝΒΑ δημιουργούσαν πεδίο δόξας λαμπρό για τον 24χρονο σούτινγκ γκαρντ.

Όχι όμως στην Ευρώπη και σε μία ομάδα απαιτήσεων όπως ο Ολυμπιακός. Οι «επιστημονικές» άμυνες που εφαρμόζονται τουλάχιστον από τις μεγάλες ομάδες και οι περιορισμένοι χώροι δράσης έκαναν τον Ουέιφερ να αισθάνεται σαν ψάρι έξω από το νερό. Το «δώστε μου την μπάλα κι εγώ θα βρω τρόπο να τη βάλω στο καλάθι», που αποτελούσε το μπασκετικό δόγμα του Αμερικανού δεν είναι δυνατό να βρει εφαρμογή στα μέρη μας και σε ομάδες που διεκδικούν την κορυφή της Ελλάδας και της Ευρώπης. Εδώ οι πόντοι έρχονται με ομαδικό κόπο και ιδρώτα, είναι προϊόντα σωστής κυκλοφορίας, εφαρμογής του συστήματος και αναζήτησης της αδυναμίας στην αντίπαλη άμυνα, κι όχι των προσωπικών εμπνεύσεων και του ατομικού επιθετικού ταλέντου ενός παίκτη.

Η διανομή ρόλων από τον Παναγιώτη Γιαννάκη δεν προέβλεπε την ανάθεση του σκοραρίσματος σε ένα «πολυβόλο» κι επειδή ο Ουέιφερ είναι σκόρερ και μόνο σκόρερ, με πολύ περιορισμένη προσφορά σε άλλους τομείς του παιχνιδιού, μοιραία... εξαφανίστηκε. Ανάλογα προβλήματα αντιμετώπισε και ο Τζος Τσίλντρες κατά την περσινή σεζόν. Όμως τον «Τσίλι» έσωζε η πληθωρική παρουσία του στο παιχνίδι της ομάδας, με προσφορά σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού, αλλά και η προσαρμοστικότητά του. Αρετή που δεν έχει επιδείξει ο Ουέιφερ και μάλλον δεν θα του δοθεί η ευκαιρία να το κάνει.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης και η διοίκηση ορθώς αποφάσισαν να του δώσουν πίστωση χρόνου. Φρόντισαν να τον βοηθήσουν ψυχολογικά διατηρώντας τον στο ρόστερ της Α1 ακόμη κι αν δεν ήταν σε θέση να προσφέρει περισσότερα από τον Γιοτάμ Χαλπερίν. Όμως είχε γίνει πλέον σαφές πως οι προσπάθειες ήταν μάταιες και ο Βον Ουέιφερ δεν ήταν πλέον διατεθειμένος-προερχόμενος από την καλύτερη σεζόν του στο ΝΒΑ-να έχει το ρόλο του κομπάρσου και του... απροσάρμοστου σε μία ομάδα της Ευρώπης.

Η επιλογή του Ουέιφερ αποδείχτηκε λανθασμένη και η ευθύνη ανήκει ισομερώς στον Ολυμπιακό, αλλά και τον ίδιο τον Αμερικανό. Αποδεικνύεται περίτρανα πως μία καλή ομάδα δεν δημιουργείται από τους καλύτερους παίκτες, αλλά από τους καταλληλότερους για συγκεκριμένους ρόλους. Όπως και να έχει, η «μεταφύτευση» ενός παίκτη από το ΝΒΑ στην Ευρώπη (και αντιστρόφως) ενέχει πάντα ρίσκο. Το καλό για τους «ερυθρόλευκους» είναι πως έχουν το θάρρος να αναγνωρίσουν και να διορθώσουν το λάθος τους, ενώ η διοίκηση της ομάδας δεν φείδεται των χρημάτων που απαιτούνται για να «πληρώσει» τα λάθη αυτά στην προσπάθεια να επαναφέρει τον Ολυμπιακό στην κορυφή.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com