Η ομάδα πάντα θα κερδίζει τη μονάδα

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Οι Σέλτικς απέκλεισαν τους Καβαλίερς στα ημιτελικά των play-offs της Ανατολής στο ΝΒΑ και έστειλαν τον Λεμπρόν Τζέιμς πρόωρα σπίτι του, για να έχει όλο το χρόνο να σκεφτεί το επαγγελματικό του μέλλον και τις λοιπές δραστηριότητές του. Το κατά πολλούς μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του φετινού τίτλου μάς τελείωσε νωρίς-νωρίς, καθώς αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων.

Η περσινή ή προπέρσινη δικαιολογία περί ελλιπούς supporting cast για τον super star της ομάδας δεν στέκει φέτος. Οι διοικούντες των Καβαλίερς φρόντισαν να πλαισιώσουν την… αυτού μεγαλειότητα με ικανούς παίκτες: τον πολύπειρο αν και στη Δύση του Σακίλ Ο’Νιλ, τον δαιμόνιο αλλά συνήθως «απόντα» από τα μεγάλα ματς Μο Ουίλιαμς και τον εξαιρετικό για μικρομεσαίες ομάδες αλλά «λίγο»-όπως αποδείχτηκε-για διεκδικητή τίτλου Αντόν Τζέιμισον, συν εργάτες όπως τους Πάρκερ, Βαρεζάο, Ιλγκάουσκας, Γουέστ, Χίκσον, Γκίμπσον και Μουν. Το ρόστερ των «ιπποτών» ήταν πιο γεμάτο από ποτέ και σίγουρα πιο πλήρες σε επιλογές από τους ανταγωνιστές.

Τι έλειπε τελικά; Η εύκολη απάντηση είναι ο χαρακτηρισμός του Λεμπρόν Τζέιμς ως loser. Πολλοί έσπευσαν να του φορτώσουν όλη την ευθύνη για την αποτυχία, έχοντας ως επιχείρημα την κακή του εμφάνιση στο πέμπτο παιχνίδι της σειράς, όπου οι Σέλτικς σάρωσαν με διαφορά 32 πόντων τους «Καβς» και ανέκτησαν το πλεονέκτημα έδρας προτού τελειώσουν τη δουλειά στο σπίτι τους τα ξημερώματα της Παρασκευής. Όμως αυτή δεν είναι καν η μισή αλήθεια. Ο Λεμπρόν Τζέιμς είχε εξαιρετική απόδοση στα υπόλοιπα πέντε ματς, όντας μακράν ο κορυφαίος στις δύο νίκες και σχεδόν ο μοναδικός διασωθείς στις τρεις άλλες ήττες.

Τι έφταιξε τότε; Άποψη του (υπο)γράφοντος είναι ότι οι Καβαλίερς απείχαν πολύ από το χαρακτηρισμό της ομάδας. Οι υπόλοιποι τέσσερις της πεντάδας, αλλά και ο πάγκος δεν αποτελούσαν το ιδανικό συμπλήρωμα του αδιαφιλονίκητου ηγέτη του Κλίβελαντ, αλλά περισσότερο αναγκαίο κακό και… υποχρέωση βάσει των κανονισμών. Ο Λεμπρόν κατέβαζε την μπάλα, ο Λεμπρόν οργάνωνε την επίθεση για… τον εαυτό του, ο Λεμπρόν επιχειρούσε να σκοράρει και μόνο αν εγκλωβιζόταν ή βρισκόταν στον πάγκο είχαν την άδεια οι υπόλοιποι να πάρουν κάποια πρωτοβουλία. Οι πολλές ασίστ του «βασιλιά» στο πρωτάθλημα δεν λένε την αλήθεια. Όταν ένας παίκτης κρατά τόση ώρα την μπάλα στα χέρια του και αναλαμβάνει το 50+% των επιθέσεων, μοιραία θα «χρεωθεί» με πολλές ασίστ, ειδικά με την ευκολία που τις μετρούν οι στατιστικές υπηρεσίες του ΝΒΑ.

Ο «Σακ», λίγα λεπτά αφότου είχε υπογράψει στο Κλίβελαντ, είχε δηλώσει πως θα πρέπει όλοι να βοηθήσουν τον «βασιλιά» να αποκτήσει το στέμμα που του λείπει. Άλλο όμως βοηθοί, συνοδοιπόροι και συμπαίκτες και άλλο… υπηρέτες και νεροκουβαλητές.

Το δίδαγμα της ιστορίας είναι πως μία καλή ομάδα θα είναι πάντα ανώτερη από την… παρέα μίας σπουδαίας μονάδας. Παίκτες όπως ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Κόμπι Μπράιαντ και ο Πολ Πιρς αντιλήφθηκαν-αργά ή γρήγορα-το παραπάνω ή είχαν τους κατάλληλους ανθρώπους στο πλευρό τους για να τους δείξουν το μοναδικό μονοπάτι που οδηγεί στην επιτυχία: την υποταγή του «εγώ» κάτω από το «εμείς» («there is no ‘I’ in the word ‘team’», αναφέρει μία σοφή ρήση).

Ακόμη δεν είναι αργά για να το καταλάβει και να αναθεωρήσει τη φιλοσοφία του ο Λεμπρόν. Αν συνεχίσει να παίζει πρώτα για τον εαυτό του, αν κοιτάζει πρώτα τη στατιστική του και μετά το αποτέλεσμα του αγώνα και αν αρκείται στη συλλογή των βραβείων της κανονικής περιόδου, θα αποχωρεί μονίμως πρόωρα από τα play-offs και κάποια στιγμή θα αποσυρθεί ως ένας από τους (πολλούς) παίκτες που παρά το ταλέντο τους το δαχτυλίδι του πρωταθλητή έμεινε για αυτούς ανεκπλήρωτο όνειρο. Αν αλλάξει την οπτική του απέναντι στο παιχνίδι και πλαισιωθεί από τους ανθρώπους που θα τον οδηγήσουν στο φως, θα έχει την ευκαιρία να γεμίσει με χρυσό τα δάχτυλά του. Και μόνο τότε θα μπορούμε να μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης με τον Μάικλ Τζόρνταν, που από τα ξημερώματα του Σαββάτου μοιάζει ακόμη περισσότερο με ιεροσυλία.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com