Είμαστε όλοι «παιδιά του ΣΠΟΡ FM»…

Του Διονύση Δεσύλλα

Το να περιγράψεις όχι όλες, ούτε καν πολλές, αλλά αρκετές από τις αναμνήσεις που έχεις ζήσει στον χώρο εργασίας σου για 14 ολόκληρα χρόνια, μέσα σε ένα κείμενο κάποιων εκατοντάδων λέξεων, είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο. Τι να κρατήσεις και τι να αφήσεις, όταν μιλάς ή γράφεις για τον ΣΠΟΡ FM. Για το ραδιόφωνο που σήμερα κλείνει 21 χρόνια ζωής. Για το ραδιόφωνο που για εσάς τους ακροατές είναι η καλύτερη συντροφιά όλα αυτά τα χρόνια και που για εμάς τους εργαζόμενους (δημοσιογράφους, ηχολήπτες, τεχνικούς, γραμματείς, ανθρώπους που επιμελούνται την καθαριότητα του χώρου, ταχυμεταφορείς κλπ) είναι κάτι παραπάνω από μια απλή δουλειά. Μπορεί να φανεί κλισέ, αλλά είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη αποτύπωση της πραγματικότητας. Της καθημερινότητάς μας. Ο ΣΠΟΡ FM είναι για εμάς το δεύτερο μας σπίτι. Είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Αναμφίβολα, το μεγαλύτερο για όσους περάσαμε για πρώτη φορά την πόρτα των γραφείων του σταθμού, όντας κάτω των 20 και τώρα βαδίζουμε άλλοι για τα 35 και άλλοι για τα 40.

Τι είναι, όμως, ο ΣΠΟΡ FM και γιατί τόσα χρόνια παραμένει ψηλά στις προτιμήσεις του κόσμου; Τι κάνει το «ραδιόφωνο με στυλ αθλητικό» να αποτελεί μια καθημερινή συνήθεια για τον φίλαθλο – και όχι μόνο- κόσμο; Οι απαντήσεις είναι πολλές και ξεχωριστές. Όπως ξεχωριστός έγινε και ο σταθμός που εξέπεμψε για πρώτη φορά στις 8 Ιουνίου του 1996 και από τότε συνεχίζει ακάθεκτος. Με καλές και κακές στιγμές. Με ειδήσεις, με θέματα, με αποκλειστικά, με γκέλες, με περιγραφές, με αθλητικές μεταδόσεις μεγάλων γεγονότων, με εκπομπές, με τσακωμούς στον «αέρα», με ατελείωτο χαβαλέ εντός και εκτός στούντιο, με συντροφιά στους ακροατές, με ατελείωτα ξενύχτια, με ταξίδια, με διεκδικήσεις των εργαζομένων – πετυχημένες και μη-, με μεγάλο αγώνα όταν στα μέσα της κρίσης όλοι οι άνθρωποι που εργάζονταν ή εργάζονται ακόμα εδώ, έμειναν για μεγάλο διάστημα απλήρωτοι, αλλά πάλεψαν, αντιστάθηκαν με όσες αντοχές είχαν και κατάφεραν με κόπο και ιδρώτα (έστω και με διαφωνίες και εντάσεις) να μείνουν όρθιοι αυτοί και ψηλά ο σταθμός. Κατά μεγάλο ποσοστό, σε αυτούς οφείλεται όχι απλά η ύπαρξη, αλλά η γιγάντωση του ΣΠΟΡ FM.

Δουλεύοντας για πρώτη φορά στον μεγαλύτερο – κατ’ εμέ- ραδιοφωνικό σταθμό της χώρας το 2003 και συνεχίζοντας μέχρι και τώρα, τα «ευχαριστώ», είτε για βοήθεια, είτε για συμβουλές, είτε και για παρατηρήσεις, φωνές, εντάσεις και πιέσεις, με στόχο το καλύτερο, είναι πολλά και για πολλούς. Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, ο Γιώργος Χελάκης, ο Μπάμπης Χριστόγλου και στη συνέχεια ο Γιώργος Δήμας ήταν αυτοί που για πολλά χρόνια κουμάνταραν το πλοίο. Μέχρι να αλλάξουν πολλά και μαζί και η ιδιοκτησία, για να αναλάβει τη διεύθυνση του σταθμού ο Γιώργος Κοσμάς, στην αλλαγή σελίδας. Ο ΣΠΟΡ FM παραμένει το «ραδιόφωνο με στυλ αθλητικό». Παραμένει ο δικός σας ραδιοφωνικός σταθμός. Σε μια διαφορετική εποχή, σε καιρούς αλλιώτικους, η βελόνα παραμένει κολλημένη στους 94,6. Κι αυτό είναι για εμάς το μεγαλύτερο «παράσημο», διότι σημαίνει ότι κάτι καλό κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια, είτε στα γραφεία της Δαβάκη, είτε πλέον σε αυτά της Ποσειδώνος. Και του χρόνου…

Υ.Γ1: Πάντα πρέπει να θυμάσαι ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια της πορείας, σε έχουν σημαδέψει. Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω ξεχωριστά τα ονόματα του Βάιου Τσούτσικα, του Τάσου Νικολόπουλου, του Σταύρου Χονδροθύμιου, του Σωτήρη Κωσταβάρα, του Κώστα Μιαούλη, της Τασίας Μπαλικούρα, του Χρήστου Ρομπόλη, του Λάμπρου Γκαραγκάνη, του Σωτήρη Ταμπάκου, του Διονύση Καππάτου και του Γιώργου Τσάμπρα, που ως παλαιότεροι ήταν αυτοί που με «έβαλαν» στη δουλειά. Από την πρώτη βάρδια, ένα πρωινό του 2003, από την πρώτη μετάδοση στο παιχνίδι Αρης Πετρούπολης – Πέλοπας Κιάτου, μέχρι τις αποστολές στο εξωτερικό για περιγραφές αγώνων του Παναθηναϊκού και τα πολλά ρεπορτάζ, εντός και εκτός των τειχών. Δεν θα μπορούσα να μην σταθώ στον Τάσο Νικολογιάννη, τον άνθρωπο που μου έμαθε -και συνεχίζει να το κάνει- πάρα μα πάρα πολλά στη δουλειά και όχι μόνο. Θα ήταν αδύνατο να μην ξεχωρίσω τον Μιχάλη Τσόχο, που από διαφορετικές θέσεις, ήταν αυτός που με τις ιδέες του μας... έτρεχε, αλλά μας μάθαινε και πολλά. Στα περισσότερα απ’ αυτά δεν θα πήγαινε καν το μυαλό μας (Ακόμη θυμάμαι τον γερανό που σηκώσαμε στο «Ελ. Βενιζέλος», στην άφιξη του Τζιμπρίλ Σισέ. Η ιδέα ήταν, φυσικά, του Μιχάλη...). Δεν γίνεται να μη σταθώ στον Μάκη Διόγο και τις απολαυστικές μεταμεσονύκτιες εκπομπές που έχουμε κάνει, αλλά και στον Βασίλη Γερασίμου και τις... συμβουλές του. Και τέλος, δεν γίνεται να ξεχάσω τις πρώτες στιγμές που βίωσα στα γραφεία του ΣΠΟΡ FM με συνοδοιπόρους. Τον Βασίλη Μοιρώτσο, τον Βαγγέλη Νεραντζιά, τον Αντώνη Σαούλη, τον Νίκο Ζέρβα (παλαιότερος αλλά με την ίδια «αφετηρία» στον ΣΠΟΡ FM), τον Θανάση Ράλλη, τον Λευτέρη Καραγιάννη, τον Μάνο Τζάλα, τον Μπάμπη Πουλούτση και λίγο αργότερα την Κωνσταντίνα Πανούτσου. Με τους περισσότερους απ’ αυτούς είμαστε και πολύ καλοί φίλοι. Άλλοι μπήκαν στον χώρο σχεδόν αμούστακα παιδιά και τώρα έχουν οικογένεια και άλλοι παραμένουν πιστοί εργένηδες. Μα το κοινό στοιχείο παραμένει: Είμαστε όλοι «παιδιά του ΣΠΟΡ FM»…

Υ.Γ2: Κάποιοι άνθρωποι μας λείπουν. Κάποιοι άνθρωποι, που εργάστηκαν σε αυτό τον σταθμό και είχαν ξεχωριστή προσφορά, δεν είναι πια μαζί μας κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος όλων μας στον ΣΠΟΡ FM. Για το τέλος, είναι απαραίτητη η αναφορά: Φίλιππος Συρίγος, Χαράλαμπος Τσιριμονάκης, Αντώνης Μπόκτωρ, Γιώργος Κουτρούτσος, Μιχάλης Ηλιού, Αντώνης Ιωαννίδης, Γιώργος Ζιούτος…