Η Εθνική δεν απέτυχε! Απλώς έφτασε ως εκεί που μπορούσε

Στον πρωταθλητισμό λένε πως είσαι τόσο καλός όσο το τελευταίο σου αποτέλεσμα. Το πρίσμα αυτό αδικεί κατάφορα την προσπάθεια της Εθνικής στη Βικτώρια, ακόμη περισσότερο από ό,τι αδίκησε η ίδια τον εαυτό της με την εμφάνιση στον τελικό…

Η ελληνική ομάδα μπήκε με το αριστερό στον τελικό, εμφανώς πνευματικά ανέτοιμη και σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στον ημιτελικό μια μέρα πριν, δεν γύρισε ποτέ τον διακόπτη στο on. Πώς να εξηγηθεί το ότι καταπληκτικοί Τσέχοι πέτυχαν 20 πόντους στα πρώτα τεσσεράμισι λεπτά με 10/12 σουτ και το πρώτο γαλανόλευκο φάουλ ήρθε 4:49 πριν βγει η περίοδος;

Εύκολα λάθη, κακές εκτελέσεις αλλά πάνω από όλα καμία σκληράδα στην άμυνα συνέθεταν το σκηνικό. Το γρήγορο παιχνίδι που ζητούσε επιτακτικά ο Ρικ Πιτίνο για να μην εγκλωβιστεί η ομάδα του στο σετ παιχνίδι και το δάσος από τα μακριά χέρια των Τσέχων δεν μπορούσε ποτέ να εφαρμοστεί αφού οι αντίπαλοι αστοχούσαν σπανίως (τελείωσαν το ματς με 76,5% στα δίποντα και 44% στα τρίποντα) κι όταν το έκαναν ανανέωναν τις επιθέσεις τους (11 επιθετικά ριμπάουντ και 15 πόντοι από δεύτερες επιθέσεις). Η Εθνική πήρε μόλις 11 πόντους σε ανοιχτό γήπεδο (16 οι Τσέχοι) και υποχρεώθηκε σε ένα παιχνίδι που δεν της ταιριάζει λόγω του ελλείματος ποιότητας στο οποίο την καταδίκασαν οι απουσίες.



Κι όμως, έστω κι έτσι, με μετρημένες επιθετικές εκλάμψεις και μια κάποια βελτίωση στην άμυνα, η Ελλάδα έμεινε στο ματς. Λίγο πριν βγει το ημίχρονο ήταν στο -4 (47-43) και λίγο αφότου ξεκίνησε το δεύτερο μέρος στο -5 (52-47). Από εκεί κι έπειτα όμως… κατηφόρα. Καμία συγκέντρωση στην άμυνα, καμία ψυχραιμία στην επίθεση και η παρτίδα χάθηκε νωρίς. Η ικανότητα των Βέσελι, Άουντα και Μπάλβιν στην έξτρα πάσα κατέστρεψε κάθε προσπάθεια βοήθειας, οι Τσέχοι διάβαζαν άριστα κάθε αδυναμία κι όταν ανέβασαν τα ποσοστά τους στα τρίποντα στο 50% σχόλασε ο γάμος. Ο Ρικ Πιτίνο πήρε το ρίσκο να δοκιμάσει χωρίς τους εκτός κλίματος αγώνα Καλάθη και Σλούκα, αλλά δεν δικαιώθηκε και με ένα καταστροφικό 29-7 σε εξίμισι λεπτά τελείωσε πρόωρα το όνειρο.

Ας είμαστε ρεαλιστές… Η Ελλάδα αποκλείστηκε από μια πληρέστερη, πιο ισορροπημένη και πιο «παιγμένη» ομάδα, με έναν προπονητή που είναι στο τιμόνι της από το 2013, με παίκτες που συνεργάζονται στα τυφλά παίζοντας μαζί εδώ και χρόνια. Ενδεικτικά, η Τσεχία ήταν κατά τα 9/12 η ομάδα που έπαιξε στο Παγκόσμιο του 2019, με προσθήκη τον Βέσελι και μοναδική απουσία τον τραυματία Χρούμπαν. Αντίθετα, η δική μας ομάδα είχε άλλον προπονητή, μόλις τέσσερις παίκτες από το 2019 και απόντες παίκτες όπως οι Γιάννης και Θανάσης Αντετοκούνμπο, Πρίντεζης, Σπανούλης, Παπαπέτρου, Παπανικολάου και Ντόρσεϊ.

Δεν είναι δικαιολογία, είναι η πραγματικότητα… Σε πλήρη σύνθεση, τα δεδομένα θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι διαφορετικά. Θα πήγαινε μήπως η Σλοβενία στο Τόκιο χωρίς τον Ντόντσιτς και 3-4 ακόμη; Όμως με υποθέσεις δεν πας πουθενά. Η Εθνική έφτασε εκεί που μπορούσε, ίσως και λίγο παραπάνω. Όχι όμως στο θαύμα, γιατί τουλάχιστον μία ομάδα, η Τσεχία, αποδείχτηκε καταφανώς καλύτερη από την ίδια.

Αποτυχημένη, πάντως, σίγουρα δεν είναι. Θα ήταν αν δεν τα κατάφερνε σε πλήρη σύνθεση ή έστω με τις μισές απουσίες από αυτές που ταξίδεψε στη Βικτώρια. Οι Σέρβοι, οι Κροάτες, οι Καναδοί και οι Λιθουανοί, που ήταν πληρέστεροι και οικοδεσπότες, απέτυχαν, όχι εμείς. Εμείς απλώς δεν μπορούσαμε παραπάνω. Κι αν το «φτάσε όπου μπορείς» είναι ο στόχος, η Εθνική τον πέτυχε και με το παραπάνω. Δυστυχώς δεν έφτασε στο Τόκιο, γιατί απλώς… δεν μπορούσε.



Η μεγάλη υπέρβαση δεν ήρθε, μια πικρή γεύση μένει, αλλά το δίδαγμα πρέπει να αξιοποιηθεί. Ο Ρικ Πιτίνο, με τα σωστά και τα λάθη του, έδειξε έναν δρόμο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Το μπάσκετ αλλάζει, γίνεται πιο γρήγορο, απαιτεί μεγαλύτερη αθλητικότητα και περισσότερες δεξιότητες. Η τακτική παιδεία είναι χρήσιμη, αλλά όχι πριν τα «βασικά». Κι εκεί ακριβώς, στη βάση, πρέπει να δουλέψει όλο το ελληνικό μπάσκετ, από τις ομάδες της γειτονιάς μέχρι τους μεγάλους συλλόγους και την ομοσπονδία, ώστε να «παραχθούν» οι παίκτες που θα μπορούν να αντεπεξέλθουν στη μετεξέλιξη του αθλήματος.

ΥΓ: Το Ευρωμπάσκετ του 2022 ίσως είναι μια τελευταία μεγάλη ευκαιρία για ένα μετάλλιο για αυτή τη γενιά. Ας μην πάει χαμένη. Αρκεί να πάμε με την πληρέστερη δυνατή σύνθεση.

*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis