Νίκος Ζήσης: Όχι ο σταρ που μπορούσε να γίνει, αλλά ο συμπαίκτης που είχε ανάγκη το μπάσκετ

Πόσα να αντέξει ο μπασκετόφιλος… Το «The End» στην καριέρα του Νίκου Ζήση ήρθε πριν καλά-καλά πέσουν οι τίτλοι τέλους σε αυτή του συνοδοιπόρου του, Βασίλη Σπανούλη. Και παρότι στη δική του περίπτωση το «αντίο» δεν ήρθε τόσο ξαφνικά, αφού είχε υπάρξει το… trailer σε «παγωμένο» φόντο απέναντι στον Προμηθέα, τα συναισθήματα είναι τα ίδια: στενοχώρια που ένας-ένας οι ήρωες των καλύτερών μας χρόνων κρεμούν τις στολές τους, νοσταλγία για όσα βιώσαμε επί των ημερών τους, αλλά και ευγνωμοσύνη που ζήσαμε στην εποχή τους.

Οτιδήποτε θα ακολουθούσε τόσο γρήγορα, ούτε καν δυο μέρες, την αποχώρηση του Σπανούλη από την ενεργό δράση, θα ήταν καταδικασμένο να βρεθεί στη σκιά του. Οποιοσδήποτε άλλος παίκτης θα το σκεφτόταν δύο και τρεις φορές και πιθανότατα θα απόφευγε να ανακοινώσει το δικό του φινάλε όσο ακόμη η μπασκετική οικουμένη ασχολείτο και προσπαθούσε να συνέλθει από το απρόσμενο τέλος του Kill Bill. Θα διεκδικούσε, εγωιστικά ίσως, το δικό του μερίδιο στην επικαιρότητα. ΟΧΙ όμως ο Νίκος Ζήσης.



Ενεργώντας μέχρι και στον επίλογο της καριέρας του όσο ταπεινά και ταυτόχρονα μεγαλειωδώς είχε πράξει σε όλη τη διαδρομή της, δεν δίστασε να αναγγείλει το δικό του «αντίο» αμέσως μετά από αυτό του κουμπάρου του κι ας το είχε αποφασίσει αρκετό καιρό πριν από εκείνον. Γιατί πολύ απλά ο Νίκος Ζήσης ουδέποτε νοιάστηκε για τέτοια πράγματα. Ήταν ανέκαθεν ο άνθρωπος που προς όφελος της ομάδας δεν είχε πρόβλημα να κάνει ένα βήμα ή και πολλά παραπάνω πίσω, να πάρει αρκετά λιγότερα σουτ και λεπτά στο παρκέ και συχνά να γίνει όχι αυτό που θα ήθελε και μπορούσε ο ίδιος αλλά αυτός που είχε ανάγκη το σύνολο για να πάει ένα βήμα μπροστά. Όταν άλλοι θα πρότασσαν την προβολή, τα στατιστικά και κατ’ επέκταση τα συμβόλαιά τους, κοινώς το «εγώ» τους, ο Νικόλας ήταν εκεί για να φροντίσει με τα λόγια αλλά ακόμη περισσότερο με τις πράξεις του να υπενθυμίσει πως τίποτα δεν πρέπει να υπερβαίνει το «εμείς». Γιατί σε κάποια σπορ τα προσωπικά επιτεύγματα φωτίζονται και αποκτούν αξία μόνο όταν συνοδεύονται από επιτυχίες της ομάδας.

Όταν το 2016 είχε έρθει το πρώτο «χτύπημα» της αποχώρησής του από την Εθνική, ο υπογράφων είχε γράψει στην αντίστοιχη στήλη: «Μπορεί να μη γνώρισε τη δόξα ή την αναγνώριση των συνεργών του στην περιφερειακή γραμμή της μεγάλης Εθνικής, του Θοδωρή Παπαλουκά, του Δημήτρη Διαμαντίδη και του Βασίλη Σπανούλη, όμως ήταν πάντα εκείνος ο αόρατος ιστός, που ένωνε και συμπλήρωνε ιδανικά τους υπολοίπους. Ο Νίκος Ζήσης όμως ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό… συμπλήρωμα. Ήταν ο άνθρωπος που πρόσφερε την απαραίτητη δοσολογία πάθους και ισορροπιών στα αποδυτήρια μιας ομάδας αστέρων που δεν ήταν πάντα εύκολο να… ευθυγραμμιστούν για να λάμψουν εκτυφλωτικά σαν σύνολο και περισσότερο από ό,τι ως μονάδες. Ήταν μια ήρεμη δύναμη που ενέπνεε σεβασμό σε άπαντες και απέπνεε τη σιγουριά πως όλα θα πάνε καλά, στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα. Ήταν αυτός που εκπλήρωνε στο ακέραιο το ρόλο του, έστω κι αν κάποιες φορές ήταν δεύτερος και υποδεέστερος από όσο άξιζε στο δικό του ταλέντο».



Δεν αλλάζω ούτε κόμμα, πέντε χρόνια μετά. Τα παραπάνω τήρησε ευλαβικά και μέχρι κεραίας ως και το τέλος της διαδρομής του. Κι αν συμπαίκτες, αντίπαλοι, προπονητές, φίλαθλοι και ΜΜΕ δικαίως αποθεώνουν τον Βασίλη Σπανούλη για την αφοσίωση, την εργατικότητα, την κλάση και τις κορυφές που κατέκτησε, ο Νίκος Ζήσης δικαιούται και ορθώς εισπράττει ανάλογη αντιμετώπιση. Όχι γιατί πάντα ή συνήθως ήταν ο καλύτερος παίκτης στις ομάδες που αγωνιζόταν όπως ο Kill Bill, αλλά γιατί όλες οι ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε πέτυχαν κι αυτό μόνο σύμπτωση δεν ήταν. Γιατί ήταν εκείνος που κέρδισε μεν λιγότερους βαρύγδουπους τίτλους στα media, αλλά στο τέλος της ημέρας ήταν εξίσου καθοριστικός για να έρθουν τόσοι τίτλοι στα γήπεδα.

Όχι, ο Νίκος Ζήσης δεν ήταν ο καλύτερος παίκτης, ούτε καν της «χρυσής» γενιάς του. Ήταν όμως μάλλον ο καλύτερος συμπαίκτης στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Σε ένα έθνος που κατ’ επανάληψη έχει αποδείξει, ιστορικά κι όχι μόνο μπασκετικά, ότι μπορεί να καταποντιστεί όταν ενεργεί ατομικά, αλλά μεγαλουργεί μόνο όταν λειτουργεί σαν γροθιά, ένας εξαιρετικός συμπαίκτης (συμπολεμιστής, συμπολίτης κοκ.) είναι εξίσου αν όχι περισσότερο σημαντικός από μία κορυφαία μονάδα. Και πέρα από θαυμασμό αξίζει και τον απεριόριστο σεβασμό μας.

Για όλα αυτά, για τα μετάλλια, τους τίτλους, τις στιγμές, αλλά κυρίως τα μηνύματα και το παράδειγμα που έδωσες απλόχερα, Νίκο Ζήση, το ελληνικό μπάσκετ και η ελληνική κοινωνία σε ευγνωμονεί.

*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis