Αντί να μας φοβούνται, φοβόμαστε εμείς! (SportDay / Πάνος Παναγιωτόπουλος)

Δεν υπήρχε απαίτηση θεαματικής βελτίωσης μέσα σε 48 ώρες, τέτοια που να οδηγήσει την Εθνική μας σε νίκη επί της Ισπανίας. Δεν γίνονται εύκολα αυτά τα πράγματα. Εξ ου και οι «προπαρασκευαστικές» εκτιμήσεις ότι «το παιχνίδι δεν είναι κρίσιμο», «δεν κρίνεται κάτι σημαντικό σε αυτό», «και να χάσουμε δεν τρέχει τίποτα».

Το εμπεδώσαμε εμείς, το εμπέδωσαν όμως και οι διεθνείς μας, που μας έδωσαν την εντύπωση ότι κατέβηκαν αποδεχόμενοι τον ρόλο του ταύρου κι αφήνοντας στους διοργανωτές αυτόν του ταυρομάχου. Λες και είμαστε η Πορτογαλία ή η Λετονία...
Δεν μιλάμε για έλλειψη πάθους ή διάθεσης να κυνηγήσουν το ματς. Αλλά για μία πρωτοφανή διστακτικότητα, που δεν αρμόζει σε παίκτες αυτού του επιπέδου. Αντε να το δεχθείς για τον «ψαρωμένο» Πελεκάνο, που παίζει πρώτη φορά σε μεγάλο τουρνουά, άντε και για τον Μπουρούση, που πάντως ήταν κέρδος για την ομάδα (ένα επιπλέον όπλο με τους 10 π. και τα 5 ρ.), αν και περίπου «διακοσμητικός» και πρόπερσι και στην πρώτη φάση στη Γρανάδα. Αλλά οι υπόλοιποι; Ο Παπαλουκάς είναι ο κορυφαίος πλέι μέικερ εκτός ΝΒΑ, ο Σπανούλης ήρθε από εκεί, ο Διαμαντίδης ο πλέον πολυσύνθετος γκαρντ στον κόσμο! Ο Ζήσης ένα πραγματικό «κομπιούτερ», ο Τσαρτσαρής, ο Ντικούδης, ο Παπαδόπουλος, ψηλοί... υψηλών απαιτήσεων και προσδοκιών.

Πώς έπαιξαν έτσι όλοι αυτοί; Πώς γίνεται να κάνει έρμπολ χωρίς πίεση ο Θοδωρής, να τρακάρει πάνω στα σώματα στις διεισδύσεις ο «V-Span», να κρύβεται ο «Μήτσος» πίσω από τον ψηλό που κάνει σκριν; Να σταματάει στο κέντρο του γηπέδου ο Ζήσης σε συνθήκες αιφνιδιασμού, να βρίσκει διχτάκι από την κάτω πλευρά ο Λάζαρος σε χουκ, να παίρνει επιθετικό ο Τσαρτσαρής κι αντί να καρφώσει να κάνει βήματα;

Προσέξτε, δεν μιλάμε επ' ουδενί για αδιαφορία ή για έλλειψη ευθύνης. Αλλά για έλλειψη αυτοπεποίθησης που δεν αρμόζει ούτε στις επιτυχίες αυτής της ομάδας την τελευταία διετία ούτε στα προσωπικά «παράσημα» καθενός ξεχωριστά.
Αυτή η ομάδα φοβάται πλέον. Τον ίδιο της τον κακό -κάκιστο επιθετικά- εαυτό, όχι τον αντίπαλο. Μέσα σε πέντε ημέρες εκχώρησε το μεγαλύτερο από τα πλεονεκτήματα που διέθετε: τον τρόμο που σκορπούσε σε όποιον έβρισκε απέναντι. Κι αυτό είναι χειρότερο από τα τραγικά ποσοστά στα τρίποντα (6/25), από την τραγική επιθετική συγκομιδή των 58 πόντων (24 στο α' μέρος).

Υπήρχε βέβαια ένα δεύτερο ημίχρονο (όχι ακριβώς κανονικών συνθηκών αγώνα με τη διαφορά στο -21 από την ανάπαυλα), στο οποίο η εικόνα της Ελλάδας ήταν βελτιωμένη. Το επιμέρους σκορ ήταν 34-29 υπέρ της Εθνικής μας, το κυνήγι κάθε φάσης απέφερε τον εντυπωσιακό αριθμό των 36 ριμπάουντ. Μαζί με την παρουσία του Μπορούση (πρώτου σκόρερ με 10 π.), που είναι ένας ακόμα παίκτης στο οπλοστάσιο.

Πλέον μπροστά υπάρχει ο αυριανός «τελικός» με την Κροατία. Η νίκη θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ για να αποφύγουμε την 4η θέση, που θα μας στείλει -λογικά- στα «δόντια» της Λιθουανίας. Κι εκεί, επειδή συνεχίζει να ισχύει αυτό που γράψαμε στον πρόλογο (περί απαίτησης για θεαματική βελτίωση), μάλλον... τετέλεσθαι!