«Γράψε για την αλαζονεία των Ισπανών. Οσοι τη ζήσαμε από κοντά, περιμένουμε ένα άρθρο-ξεμπρόστιασμα», διάβασα σε ένα από τα (δεκάδες) e-mail που έλαβα αυτές τις μέρες. Και να τους ξεμπροστιάσω, μήπως θα το διαβάσει κανένας από δαύτους; Αρκεί, ίσως, να γράψω ότι το πατατράκ του τελικού πανηγυρίστηκε από όλους ανεξαιρέτως τους ουδέτερους στη Μαδρίτη. Ακόμα και οι Λιθουανοί, που τρέφουν μίσος θανάσιμο για τη «μαμά» Ρωσία, γελούσαν μέσα από τα λερωμένα με μπίρα μουστάκια τους.
Οι Ισπανοί κατέρριψαν όλα τα ρεκόρ (των Γιουγκοσλάβων) σε υπεροψία και αλαζονεία. Επιτρέψτε μου, αρχικά, να τους συστήσω. Τα χρόνια της υποχρεωτικής απομόνωσης λόγω της στυγνής δικτατορίας του Φράνκο δημιούργησαν ένα λαό εσωστρεφή, αργόστροφο, δυσκίνητο στην επικοινωνία με τον έξω κόσμο (ακόμα και σήμερα μιλούν ελάχιστοι αγγλικά), δύσθυμο και γκρινιάρη. Διψασμένο, συνεπώς, για μεγαλεία.
Τη στιγμή που έφτασαν να κατακτήσουν τον πλανήτη μπάσκετ, νόμισαν ότι άρπαξαν τον ταύρο από τα αμελέτητα. Και άφησαν κάθε λογής συμπλέγματά να γίνουν modus vivendi, στα γήπεδα της πορτοκαλί μπάλας.
Τους ζήσαμε στο πετσί μας τις μέρες του φάιναλ φορ, το οποίο διοργανώθηκε από την ξεδιάντροπα αισχροκερδή και αλαζονική ULEB. Υποψιαστήκαμε τι μας περίμενε στη Μαδρίτη, όταν μελετήσαμε το πρόγραμμα του Ευρωμπάσκετ, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των οικοδεσποτών. Και νιώσαμε να διαλύονται οι τελευταίες αμφιβολίες, όταν παρακολουθήσαμε τον προημιτελικό με τη Γερμανία.
Σε αυτό το ματς, η Ισπανία εξασφάλισε τη νίκη από την 3η περίοδο, για να μη πω νωρίτερα. Αλλά δεν έφτανε αυτή για να ικανοποιήσει την πρωταθλήτρια Κόσμου. Στα τελευταία δέκα λεπτά, οι γηπεδούχοι προσπάθησαν να ταπεινώσουν την παρέα του Νοβίτσκι, με ανελέητη πίεση σε ολόκληρο το γήπεδο και διαδοχικά καρφώματα.
Το «fair play» του μπάσκετ λέει ότι τέτοιους αγώνες τους μετατρέπει ο ισχυρός σε φιλικά, χρησιμοποιώντας ρεζέρβες και τραβώντας το πόδι από το γκάζι. Οι Ισπανοί, όμως, ήθελαν ρεβάνς, επειδή είχαν χάσει από τους Γερμανούς στον ημιτελικό του Βελιγραδίου. Καθαρά και ξάστερα τους νίκησε τότε ο Ντιρκ. Οι ίδιοι, βέβαια, είχαν φτάσει εκεί καταληστεύοντας την Κροατία στα προημιτελικά.
Ακολούθησαν οι γελοιότητες του ημιτελικού με την Ελλάδα. Ωραίο μπάσκετ, μα την αλήθεια. Οποιος είχε την μπάλα έπαιρνε φόρα και τράκαρε στον πλησιέστερο Ελληνα. Χέρια δεξιά, χέρια αριστερά, πόδια στον αέρα, «ηλεκτροπληξία» που λέμε στο μπάσκετ, και υστερική κραυγή: «Εεεε! Φάουλ!». Αλήτη, άρμπιτρο!
Οι διαιτητές ξεγελάστηκαν 4-5 φορές, αρκετές για να χαντακώσουν την Εθνική μας. Οταν απηύδησαν και χρέωσαν με τεχνική ποινή τον Ρούντι (η πρώτη στην ιστορία του αθλήματος για θέατρο...), ήταν ήδη αργά. Οι δικοί μας είχαν εκνευρισθεί και το τρένο έφευγε. Την επόμενη μέρα μας βάφτισαν... προβοκάτορες. Παίζαμε, λέει, σκληρά.
Τη μέρα του τελικού, επικρατούσε στο γήπεδο εθνικιστική υστερία. Ή πρώτοι ή τίποτα. Τους επίδοξους πρωταθλητές Ισπανούς περίμενε έξω από το «Παλάθιο» ανοιχτό πούλμαν στολισμένο με γιγάντια πορτρέτα τους, ώστε να γίνει μεταμεσονύκτια παρέλαση στον πόλη. Οι προσκλήσεις για το επινίκιο πάρτι τους μοιράστηκαν πριν καν αρχίσει ο αγώνας. Ντόπιοι δημοσιογράφοι, διαρκώς όρθιοι, μας έκαναν άσεμνες χειρονομίες όταν τους ζητούσαμε να παλουκωθούν για να κάνουμε κι εμείς μετάδοση. Η προσπάθεια της αστυνομίας να διαλύσει το ελληνορωσικό μέτωπο στην εξέδρα έπεσε στο ίδιο κενό όπου γκρεμοτσακίστηκαν οι προσπάθειες των Ισπανών να αφήσουν τους «Πελαργούς» δίχως εισιτήρια.
Ωσπου, ήλθε ο... έρως. Να αγιάσουν τα χέρια του Κιριλένκο και του Χόλντεν, λέγαμε την ώρα της απονομής. Tότε στρέψαμε το βλέμμα στις εξέδρες και είδαμε θέαμα απίστευτο. Τουλάχιστον 5.000 Ισπανοί έφυγαν από το γήπεδο χωρίς να χειροκροτήσουν τα καμάρια τους. Για παλαμάκια στους Ρώσους, δεν συζητάμε καν.
«Εχουμε την καλύτερη ομάδα στην ιστορία του μπάσκετ», δήλωσε όταν έσβηναν τα φώτα ο προπονητής της Ισπανίας. Καληνύχτα και άστα λα βίστα.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
