Η προσφορά του Λίνεν (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Τα γκολ της Λάρισας μπορούν να χρεωθούν στην τύχη. Στο πρώτο του Μπακαγιόκο σε κάποια πλάτη ακουμπάει η μπάλα μετά το σουτ για να κρεμαστεί ο Φρίντελ. Το δεύτερο γκολ είναι κάτι σαν να βλέπεις την «Καζαμπλάνκα», ο Μπόγκι να έχει αποχαιρετήσει την Μπέργκμαν και τη στιγμή που οι θεατές βγαίνουν από την αίθουσα κάποιος να φωνάζει «Παιδιά, γυρίστε, πηδάει την γκόμενα ο πιλότος». Γιατί το να έχει χάσει ο Αλεξάνδρου το τετ α τετ με τον Φρίντελ, να έχει σουτάρει ο Μπακαγιόκο στα πόδια των αμυντικών και ενώ τα πρόσωπα όλων των Λαρισινών πρέπει να έχουν στραφεί στον ουρανό απευθύνοντας ένα γιγάντιο «γαμώτο», να εμφανίζεται ο Κλέιτον για να σκοράρει από το πλάι είναι σαν συνέχεια σε ένα σενάριο που τελείωσε. Αν όμως, τα γκολ της Λάρισας χρεώνονται και στην τύχη, το ότι στο τελευταίο τέταρτο η Μπλάκμπερν δεν κάνει ούτε μία ευκαιρία πιστώνεται στον Γιώργο Δώνη. Και ακόμα περισσότερο πιστώνεται στη διοίκηση της Λάρισας, που όταν πέρυσι κάποιοι οπαδοί την έπεφταν στον Δώνη δεν ακολούθησε τη λαϊκίστικη λύση της απόλυσης του προπονητή, αλλά τον στήριξε αγνοώντας τις υστερικές φωνές τους. Η χθεσινή νίκη της Λάρισας επί της Μπλάκμπερν μπορεί να μην είναι η μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της, επειδή υπάρχει το πρωτάθλημα του 1987, αλλά σίγουρα είναι η μεγαλύτερη στιγμή της στα ευρωπαϊκά ματς.

Αντίθετα, για την ΑΕΚ η νίκη επί της Σάλτσμπουργκ μπορεί να μην είναι η μεγαλύτερη επιτυχία σε ευρωπαϊκά ματς, αλλά η μεγάλη στιγμή στην παρουσία του Λορένσο Φερέρ στον πάγκο της ομάδας. Γιατί η αλλαγή του Καφέ με τον Κονέ, που αλλάζει το τέμπο του ματς, μπορεί να είναι υποχρεωτική, αλλά η αλλαγή του Ριβάλντο μετά το γκολ που πετυχαίνει, πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος προπονητικός τσαμπουκάς που έχω ποτέ δει. Το να αλλάξεις τη μεγάλη βεντέτα της ομάδας σου, έναν παίκτη που στο παρελθόν δεν έχει κρύψει τη δυσαρέσκειά του όταν γίνεται αλλαγή, και να περάσεις στη θέση του έναν παίκτη που παίζει στην ίδια θέση, έτσι ώστε να μην υπάρχει η δικαιολογία της αλλαγής για λόγους τακτικής, είναι πιστοποίηση δύναμης. Το να σου βγει όμως, είναι απόδειξη προπονητικής σοφίας. Γιατί μετά την αλλαγή του Ριβάλντο, έστω και με τη βοήθεια της αποβολής του Βάργκας, η ΑΕΚ γίνεται άλλη ομάδα. Μια ομάδα που έχει ένα φορ, ένα δεύτερο κυνηγό να σπάει την μπάλα στον φορ και άλλη φρεσκάδα και κέφι.

Το τρίο των προπονητών για το ελληνικό ποδόσφαιρο κλείνει ο Εβαλντ Λίνεν. Τη στιγμή που κλείνω το κείμενο, το ματς της Σοσό με τον Πανιώνιο παραμένει στο 0-2. Ακόμα όμως, και αν οι Γάλλοι πετύχουν επτά γκολ, το γεγονός ότι ο Λίνεν ήρθε στην Ελλάδα για να δώσει όχι μόνο νίκες στον Πανιώνιο, όχι μόνο κέφι σε κουρασμένες υπάρξεις, όπως ο Τζιμπούρ, αλλά και νέα ονόματα, όπως ο Κόντι, είναι προσφορά σε όλους.

Διάβασα τις δηλώσεις του Γιάννη Ιωαννίδη για τα σχέδιά του ως υφυπουργός Αθλητισμού και θα σταθώ στο σημείο που λέει ότι θα ήθελε να φέρει περισσότερα νέα παιδιά στον χώρο του αθλητισμού. Φυσικά δεν διαφωνώ. Παρά το ότι σε κάθε τέτοια αναφορά υπάρχει και μια μεγάλη δόση συντηρίκλας τύπου «για να τα κρατήσουμε μακριά από τις καφετέριες» και από δεν ξέρω τι άλλο, οι εμπειρίες μου από τον αθλητισμό σαν παιδί είναι από τις καλύτερες που έχω στη συγκεκριμένη ηλικία. Τουλάχιστον καλύτερες από τις ατέλειωτες ώρες βαριεστημάρας των μαθημάτων του σχολείου και των θεατρικών πατριωτικών παραστάσεων τύπου «Το έπος του '40», που παρουσιάζονταν σαν τέχνη και δεν ήταν παρά αρπαχτές μπουλουκιών. Σε αυτό το σημείο όμως, έχω και τη μεγαλύτερη αντίρρηση για το πώς αντιλαμβάνονται τον αθλητισμό η κυβέρνηση και οι διάφοροι σύλλογοι.

Οι σύλλογοι και οι προπονητές είναι πρόθυμοι να ασχοληθούν με ένα παιδί μόνο αν υπάρχουν πρωταθληματικές ικανότητες ή αν πέφτουνε τα φράγκα. Η πρώτη περίπτωση είναι η περισσότερο κοινή, η δεύτερη εφαρμόζεται για παράδειγμα στον Πανελλήνιο. Στην πρώτη περίπτωση οι σύλλογοι δοκιμάζουν ομαδικά παιδιά και μετά το πρώτο κοσκίνισμα δίνουν την ευκαιρία σε κάποια να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους σε πιο ανταγωνιστικό επίπεδο. Στη δεύτερη, πάει ο γονιός, λέει «Το παιδί μου θέλει να κάνει τζούντο» ή «Το παιδί μου θέλει να μάθει κολύμβηση» ακουμπάει τα αναλογούντα φράγκα και το παιδί αθλείται. Αυτό ήταν και το αρχικό σχέδιο της ΠΑΕ ΑΕΚ για το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Να γίνει ένα σύγχρονο, ιδιωτικό γυμναστήριο σε μια περιοχή που εδώ και καιρό έχει αστικοποιηθεί και ο κόσμος της έχει χρόνο διασκέδασης.

Το σύστημα της πληρωμής διδάκτρων για την άθληση ελάχιστα αφορά το κράτος, εκτός της παραμέτρου ότι οι περισσότεροι χώροι που έχουν δοθεί είναι με τη μορφή δωρεάς, γεγονός που μπορεί να θεωρηθεί αθέμιτος ανταγωνισμός στα ιδιωτικά γυμναστήρια. Το άλλο σύστημα, της επιλογής ταλαντούχων παιδιών που συνεχίζουν να αθλούνται, έχει ένα μειονέκτημα. Και τι κάνει το παιδί που δεν είναι τόσο ταλαντούχο; Ελα ντε; Επίσης τι κάνει το παιδί που είναι ταλαντούχο, αλλά δεν έχει διάθεση να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον «ερασιτεχνικό αθλητισμό». Ενα παιδί μπορεί, για παράδειγμα, να γουστάρει την κολύμβηση, αλλά να θέλει να γίνει σοβαρός επιστήμονας. Σε αυτή την περίπτωση αποκλείεται να ξυπνάει τρεις ώρες πριν από το πρώτο μάθημα, να ρίχνει μια δίωρη προπόνηση και μετά να κοιμάται στην τάξη, ελπίζοντας ότι θα γίνει επιστήμονας. Υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, ο Λάκης Νικολάου μπόρεσε να παίξει ποδόσφαιρο στο ανώτατο δυνατό επίπεδο και να γίνει ένας από τους καλύτερους ορθοπεδικούς στην Ελλάδα, αλλά για κάθε Νικολάου υπάρχουν 100 αθλητές που μπήκαν, λόγω επιδόσεων στο πανεπιστήμιο, πήραν ένα ρημαδοπτυχίο και ανάθεμα αν ξέρουν την αλφαβήτα της επιστήμης τους.

Το θέμα λοιπόν, δεν είναι αν το Υφυπουργείο Αθλητισμού δώσει τη δυνατότητα σε παιδιά να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους στον αθλητισμό. Το θέμα είναι τι θα γίνεται με τα παιδιά που έχουν τη διάθεση να αθλούνται, αλλά όχι και την ικανότητα να το κάνουν σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Επίσης, το πρόβλημα είναι τι θα γίνει με τους μεγάλους που δεν βρίσκουν ευκαιρίες να ξεφύγουν από τον τηλεοπτικό καναπέ. Σε αυτόν τον τομέα, το κόστος υπερκαλύπτεται από την οικονομία στον τομέα της υγείας. Γιατί με την άθληση ασθένειες όπως οι καρδιοπάθειες μειώνονται δραματικά.
Σε αυτόν τον τομέα ελπίζω και οι υπόλοιποι κυβερνητικοί να πούνε την καλή τους την κουβέντα. Ακόμα περισσότερο όταν οι ίδιοι αθλούνται και η κουβέντα τους μετράει, όπως του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος εν πολλοίς οφείλει το άψογο στυλάκι του στο γεγονός ότι παίζει ποδόσφαιρο, μπάσκετ και τένις. Μου το έλεγε χθες το πρωί προσθέτοντας: «Πάντως αυτό που γράφτηκε ότι η κυβέρνηση μου πρότεινε τη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού και εγώ το αρνήθηκα, δεν ισχύει. Εάν μου είχε προταθεί θα την είχα δεχθεί αμέσως». Του είπα ότι η πληροφορία για την άρνηση έβγαινε από άτομα του συγγενικού περιβάλλοντός του και εκεί επικαλέσθηκα το απόρρητο των δημοσιογραφικών πληροφοριών. Οχι μόνο για λόγους δεοντολογίας, αλλά επειδή έτσι και αρχίζαμε το παιχνίδι «Ανθρωποι της Ντόρας ήτανε; Α, όχι. Της Αλεξίας; Α, όχι;» και σήμερα δεν θα είχαμε τελειώσει. Πάντως, έχοντας την εμπειρία τού τι σημαίνει και πόση πλάκα έχει να αθλείται κανένας σε μεγαλύτερη ηλικία και γνωρίζοντας ότι το ίδιο ισχύει εκτός από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και για τον Βουλγαράκη και τον Αλογοσκούφη, θα μπορούσα να περιμένω μια μεγαλύτερη κινητοποίηση στη δεύτερη διακυβέρνηση της Ν.Δ.
Και φυσικά το μεγάλο κατόρθωμα δεν θα είναι να εξαγγελθεί κάτι, να βγουν δέκα μεροκάματα στους κολλητούς και το πρόγραμμα να βαλτώσει, αλλά να μην εξαγγελθεί τίποτα και μια μέρα να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα ενός προγράμματος που έτρεξε στη μούγκα. Η ιστορία κάθε πράγματος που γίνεται στην Ελλάδα είναι η ιστορία μιας περιπέτειας που ξεκινάει με τις καλύτερες προθέσεις για να καταλήξει σε ένα δράμα των 50 επεισοδίων. Τόσες πρέπει να είναι οι ημέρες που οι κάτοικοι Κουκακίου παρακολουθούν την επανασφαλτόστρωση της οδού Βεΐκου.

Την περασμένη άνοιξη, η οδός Βεΐκου του Κουκακίου, ένας δρόμος των τριών λωρίδων, σκαβόταν για να περάσουν οι σωλήνες του γκαζιού. Σκάφτηκε, τοποθετήθηκαν οι σωλήνες, ξαναμπήκε άσφαλτος και ύστερα από ένα μήνα ξανασκαβόταν για μπει καινούργια άσφαλτος. Μια εργασία που κρατάει πάνω από μήνα και έχει πηδήξει στη σκόνη και τον θόρυβο την περιοχή. Το νότιο κομμάτι λοιπόν, της Βεΐκου έχει τελειώσει και ω του θαύματος... Ω του θαύματος, αν αυτό που μοιάζει να είναι η τελειωμένη άσφαλτος είναι πράγματι τελειωμένη, πρέπει να αποτελεί τη μεγαλύτερη κακοτεχνία από τη μέρα που ένας αρχιτέκτονας σχεδίασε το νέο γήπεδο του Εθνικού Αστέρα και αν κάθεσαι στα δημοσιογραφικά, είναι αδύνατον να βλέπεις τα κόρνερ. Στο κέντρο του δρόμου τρέχει μια υπέροχη ραφή που δίνει διαφορετικά επίπεδα στη δεξιά και αριστερή πλευρά του δρόμου. Και πιθανόν να κάνω λάθος, αλλά αν αυτό το πράγμα λέγεται καινούργιος δρόμος, όποιος κερατάς το παραλάβει και δεν κρατάει τη μίζα στο χέρι πρέπει να είναι ηλίθιος.