Και οι βιονικοί κουράζονται (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Πέντε μέρες μετά το τέλος του Ευρωμπάσκετ, η φιλολογία γύρω από την απόδοση και το αποτέλεσμα της Εθνικής ομάδας μαίνεται. Ο Παπαδόπουλος βγάζει κάθε μέρα διαγγέλματα, ο Γιαννάκης εκτοξεύει λόγια πυροσβεστικά, ο Ζήσης τονίζει ότι υστερήσαμε σε ταχύτητα, ο ξεχασμένος Φώτσης δηλώνει πρόθυμος να παίξει στο Προολυμπιακό, το Ευρωμπάσκετ συνεχίζεται μέχρι νεωτέρας. Σε ένα πράγμα συμφωνούν όλοι. Η ήττα των Ισπανών στον τελικό ήταν ευχής αποτέλεσμα.
Επειδή τα πολλά λόγια με κούρασαν (και επειδή δεν έχω ακόμα όρεξη να ασχοληθώ με Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις), είπα να ρίξω μια ματιά στα στατιστικά της Εθνικής, μήπως ψηλαφίσω τις αιτίες της κακής απόδοσης και του αγκομαχητού. Με την πρώτη ματιά βγάζουν μάτια οι 5/17 βολές και οι (μόλις) 2 τάπες του Παπαδόπουλου, το 57% του Σπανούλη στον ίδιο τομέα, τα 5/23 σουτ του Χατζηβρέττα, οι 4 πόντοι του Κακιούζη, τα 19 λάθη του Παπαλουκά. Πάμε παρακάτω...

Η ομάδα είχε πολύ χαμηλό ποσοστό στις βολές (69%) και φτωχότατη επίδοση στα ριμπάουντ (11η ανάμεσα στις 12 ομάδες που έφτασαν στη Μαδρίτη). Ηταν μόλις 9η στο σκοράρισμα, 9η στα δίποντα και μοίρασε απροσδόκητα λίγες ασίστ, μόλις 10 σε κάθε αγώνα. Προστάτευσε καλά την μπάλα, αλλά ο μικρός αριθμός λαθών μπορεί να οφείλεται και στις ελάχιστες απόπειρες αιφνιδιασμού. Η μοναδική κατηγορία στην οποία η Εθνική μας διακρίθηκε αληθινά ήταν τα κλεψίματα, στα οποία μόνο η Ρωσία έκανε περισσότερα. Κι εκεί, όμως, παρατηρήθηκε πτώση σε σχέση με πέρυσι και πρόπερσι. Παραδόξως, μοίρασε αρκετές τάπες (3η στη σχετική λίστα) και είχε καλούτσικο ποσοστό στα τρίποντα, εκεί όπου υποτίθεται ήταν η αχίλλειος πτέρνα της. Ναι, αλλά... πώς;

Το περιφερειακό σουτ θεωρήθηκε εξαρχής σημείο-κλειδί, ειδικά μετά τον τραυματισμό του Φώτση. Ωστόσο, η ομάδα πόνταρε σε αυτό. Σχεδόν το 30% των επιθέσεών της εκδηλώθηκε από τα 6.25. Οταν είχε λύσεις από το τρίποντο, έπαιξε ελεύθερα και με σιγουριά. Ακόμα περισσότερο βοηθήθηκε όταν ήταν εύστοχοι οι παίκτες που έβγαιναν από τη ρακέτα προς τα έξω. Από αυτούς, δεν μπορεί να έχει παράπονο: ο Τσαρτσαρής πέτυχε 9/16 τρίποντα, ενώ ο Βασιλόπουλος 7/11. Ο δε Ντικούδης έβαλε τα δύο καθοριστικά του αγώνα με τους Σέρβους.

Αλλά το σουτ-ανακούφιση για τους περιφερειακούς και τον Λάζαρο το περιμέναμε περισσότερο από τον Χατζηβρέττα (2/11 τρ.), τον Κακιούζη (2/14 τρ.), ακόμα και τον Μπουρούση (0/7 τρ.). Ο Σπανούλης σούταρε με ποσοστό 30%, ο δε Ζήσης ξεμπούκωσε μόνο στα τελευταία παιχνίδια. Το πιο σίγουρο χέρι ήταν του Διαμαντίδη, αλλά κι αυτός σούταρε μόνο όταν η μπάλα τού έμενε στα χέρια.

Αυτός ήταν, πάντως, ο MVP της Εθνικής. Ο Διαμαντίδης, ελλείψει καλύτερου και σταθερότερου (με εύφημο μνεία στους Ντικούδη, Σπανούλη). Επαιξε περισσότερο απ' όλους, αναδείχθηκε 3ος σκόρερ της, πρώτος ριμπάουντερ μαζί με τον Ντικούδη, πρώτος στις ασίστ μαζί με τον Παπαλουκά, πρώτος σε εύστοχα τρίποντα, πρώτος στις βολές με 95% (24/26, κορυφαίος στο Ευρωμπάσκετ), πρώτος σε κλεψίματα, κορυφαίος μπλοκέρ της και φυσικά μπροστάρης σε πράγματα που δεν φανερώνονται από τη στατιστική.

Τον έχουμε δει και πιο φρέσκο στο παρκέ, αλλά αυτό δεν είναι δική του ευθύνη. Και βιονικός να ήταν, κάποτε θα κουραζόταν...