Το ημερολόγιο του Λίνεν και το υπερκέρδος του Τσακίρη (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αλλοι, απ' τον Σβεν Γιόραν Ερικσον ως τον Ράφα Μπενίτεθ, σημειώνουν σε μπλοκάκι. 'Η, πολύ... χειρότερα, σε μπακαλοτέφτερο. Η αντίληψη-σχολή του Γάλλου σκηνοθέτη (να πλάσει, μες στο ματς, πρωταγωνιστή και να κεντράρει επάνω του) ανέδειξε, τη νύχτα της Πέμπτης, την «εγκυκλοπαίδεια» του Εβαλντ Λίνεν. Εκείνο το πολυσέλιδο τετράδιο, σαν αυτά (τα ημερολόγια) που μοιράζουν στις γιορτές οι μεγάλες, ιδίως οι ασφαλιστικές ή της κινητής τηλεφωνίας, εταιρείες. Ο Γερμανός έγραφε, έγραφε, έγραφε. Σε τέτοιον ρυθμό γραψίματος, κάθε δύο-τρία παιγνίδια θα χρειάζεται καινούργιο (σημειωματάριο). Εχει ενδιαφέρον να μας έλεγε ο Τσακίρης ποιο ποσοστό καταλαμβάνουν στο μπάτζετ της ΠΑΕ τα ετήσια έξοδα για τη γραφική ύλη του προπονητή!

Ακόμη πιο υψηλό ενδιαφέρον έχει ότι ο εργοδότης δεν αντιμετώπισε ποτέ τον Λίνεν με όρους Σόλιντ ή, αρκετά παλαιότερα, Μπένγκτσον. Το υπερκέρδος του... στυγνού καπιταλιστή της Νέας Σμύρνης είναι ότι έτσι, αδιαφορώντας για τα έξοδα στα οποία τον βάζει ο κόουτς και για το αν αρέσει ή όχι το «συγγραφικό» στυλ ή τα πρεσβυωπικά ματογυάλια στον πάγκο, εκτινάσσει στο απείρως πολλαπλάσιο την ονομαστική αξία του προσωπικού τής εταιρείας. Ο Κουμόρτζι διαθέτει «δυναμική Γιαγιά Τουρέ», ο Μάκος έρχεται σαν «επόμενος Κατσουράνης» του ελληνικού ποδοσφαίρου, σιγά σιγά (μετά τον ήδη «αναγνωρισμένο» Σπυρόπουλο) θ' ανακαλύψουμε και τον Μανιάτη, ο Κόντι είναι η Πανιώνια έκδοση του Δημούτσου.
Για να φτάσουμε στο ορατό αποτέλεσμα, η πανίσχυρη «κυανέρυθρη» παράδοση (ανάδειξης νέων παικτών) έρχεται και δένει με την ενδελεχή γνώση του τεχνικού στο βαθύ πεδίο της γερμανικής επαγγελματικής πυραμίδας. Στις υπό την Μπουντεσλίγκα κατηγορίες. Εάν θεωρήσουμε πως ο Μαρσέλο Πλετς ή ο Τσκιτισβίλι ή ο Ντελούρα ήταν πιο επιφανείς λύσεις, υπό την έννοια ότι τα ονόματά τους και οι διαδρομές τους είναι πράγματα που τα ξέραμε... έως και εμείς, ωστόσο απ' τα άγνωστα στους πολλούς βάθη αντλήθηκαν ο Νσαλίουα (Ζααρμπρίκεν) κι ο Κρέσιτς (Αϊντραχτ Τριρ) πέρυσι, ή ο Μαϊστόροβιτς (Ουντερχάχινγκ) εφέτος. Η Ευρώπη, σε τούτο το πρότζεκτ, είναι το κρίσιμο παλκοσένικο. Για να τους δουν. Είτε τους πεινασμένους για καριέρα ξένους είτε τα χαρισματικά Ελληνόπουλα.

Διότι ο σημερινός Πανιώνιος, ως γνωστόν, «δεν πωλεί» (τουλάχιστον, δεν πωλεί για ένα κομμάτι ψωμί, ή δύο) εντός των συνόρων. Στον εσωτερικό ανταγωνισμό. Ούτε παίκτες ούτε τον... προπονητή του. Αυτό έχει διττό αντίκτυπο. Ενα, ότι δεν ενισχύει Ολυμπιακό, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό. Δύο, ότι (με το να θεωρεί «ανταγωνισμό» τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό και όχι τον Ατρόμητο, τον ΟΦΗ, την Ξάνθη) αργά αργά εδραιώνει το λεγόμενο big club feeling. Εκπαιδεύεται ν' αυτοπροσδιορίζεται, με πήχη το αίσθημα του μεγάλου κλαμπ. Οχι της, απλώς, συμπαθητικά καλής ομάδας. Θα πωλήσει, όποτε πωλήσει, στον έξω κόσμο. Για να προσποριστεί περισσότερο χρήμα. Και ν' ανοίξει σημαντικές πόρτες. Ορος; Το να φανεί, και να δείξει τι έχει να προσφέρει, στη διεθνή σκηνή.

Σημαίνει ότι η ρεβάνς με τη Σοσό είναι κόμβος. Επίσης, σημαίνει (επιτρέψτε μου την εμμονή στην... αντιλαϊκή εκτίμηση) ότι καμία από τις πέντε ομάδες δεν έχει μπει κιόλας, πριν από την 4η Οκτωβρίου, στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Καμία! Η μεθεπόμενη Πέμπτη θα βάλει (ιδίως στον Πανιώνιο, τον Αρη, τη Λάρισα) το ζήτημα των βιωματικών παραστάσεών τους. Για την ακρίβεια, του ελλείμματος τέτοιων παραστάσεων. Τώρα, χάρηκαν την ελευθερία να παίξουν. Δεν είχαν κάτι, από πριν στα χέρια, να χάσουν. Τότε, σε δύο εβδομάδες, θα κληθούν να διαχειριστούν (υπό, ενδεχομένως, έως αφόρητη πίεση) ό,τι κατέκτησαν. Τότε, δηλαδή, θα έχουν να χάσουν. Αλλος πολλά, άλλος περισσότερα, άλλος πάρα πολλά.