Και τώρα τι τους λες; (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Οταν η ομάδα σου δεν παίζει καλό ποδόσφαιρο και δεν χάνει, γυρνάς την πλάτη στον αγωνιστικό χώρο και κατευθύνεσαι προς τα αποδυτήρια προσπαθώντας να κρύψεις ένα μειδίαμα ικανοποίησης. Σχεδόν απόλυτης ικανοποίησης. Υπεραπλουστεύεις την εικόνα του αγώνα γιατί έτσι σε συμφέρει και σκέφτεσαι ότι «και καλά που δεν παίξαμε, πήραμε βαθμό. Θα μπορούσαμε να είχαμε νικήσει». Αφήστε που μπορεί να σκέφτεσαι αντίστροφα και να λες από μέσα σου «φαντάσου να παίζαμε πολύ καλύτερα, καλύτερα και από τον αντίπαλο, και τελικά να χάναμε». Τότε είναι που έχεις χάσει τον έλεγχο. Και όλα αυτά μέχρι να μπεις στα αποδυτήρια και να αντικρίσεις τις φάτσες των παικτών σου, που δεν είχαν την αναμενόμενη απόδοση. Σε περιμένουν για να τ' ακούσουν. Είναι προετοιμασμένοι ότι θα τους σούρεις τα εξ αμάξης και μόλις περάσεις το κατώφλι των αποδυτηρίων, ίσα που θα σηκώσουν το βλέμμα τους για να σε κοιτάξουν. Εκαναν τη ζημιά σαν μικρά παιδιά και ξέρουν ότι θα τους μαλώσεις.

Το θέμα, όμως, είναι αν οι απαιτήσεις σου από τους ποδοσφαιριστές σου είναι μεγαλύτερες από όσες δυνάμεις μπορούν να διαθέσουν, τουλάχιστον αυτή την περίοδο. Κάπου εκεί, λοιπόν, πατάς την μπάλα και ενώ είσαι έτοιμος να τους ξεφωνίσεις, οπισθοχωρείς. Τους κάνεις μια μικρή έκπληξη.

«Μπράβο, παιδιά. Με ικανοποιεί η διάθεση που δείχνετε. Το ξέρετε καλύτερα από μένα ότι μπορούμε να παίξουμε πολύ καλύτερο ποδόσφαιρο και αυτό θα πρέπει να μας απασχολεί. Δεν είναι μόνο να παίζετε με πάθος, πρέπει να σκέφτεστε ώριμα. Συνεχίστε να προσπαθείτε...». Κάπως έτσι κερδίζεις μια μικρή –εσωτερική– μάχη με αντιπάλους που βλέπεις καθημερινά –πρωί και απόγευμα– στο γήπεδο και συνήθως σου κρατούν μούτρα, επειδή δεν είναι πάντα στην ενδεκάδα, επειδή τους αλλάζεις θέση, επειδή και όταν δεν παίζουν καλά φταίει κάποιος άλλος και όχι οι ίδιοι. ΥΓ.: Να ποινικοποιηθεί το «θέατρο». Αυτόφωρη διαδικασία για όσους ξαπλώνουν στο χορτάρι και κάνουν καθυστέρηση. Η ίδια ποινή να επιβάλλεται στον διαιτητή που κάνει τα στραβά μάτια.