Η ανάμνηση του Παλέρμο (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η προηγούμενη φορά που κόουτς του Ολυμπιακού αντιμετώπισε το σταυρόλεξο, τι κάνουμε εκτός έδρας όταν έχουμε ηττηθεί 3-1 εντός, ήταν ο Αλμπερτίνο Μπιγκόν στις αρχές Δεκεμβρίου '99, στο Κύπελλο UEFA. Η Γιουβέντους νίκησε
στο Μαρούσι, η ρεβάνς έγινε στο Παλέρμο (γιατί στο Ντέλε Αλπι δεν θα πατούσε ψυχή...), κι η ιταλική αγωγή του προπονητή υπήρξε, για εκείνο το ένα βράδι, καταλυτική. Εως λυτρωτική. Οι «κόκκινοι» δεν ξανοίχτηκαν να
κυνηγήσουν χίμαιρρες.

Η Γιούβε προηγήθηκε 1-0 στο δεύτερο μόλις λεπτό, σταδιακά έριξε το τέμπο, προς το τέλος του α' μέρους ο Τζόρτζεβιτς ισοφάρισε, το β' ημίχρονο κύλησε στο ρελαντί, αυτοί ένιωθαν 100% ασφαλείς, ώσπου ο Τζόλε έβαλε
και το δεύτερο με πέναλτι, κι ύστερα, για το τελευταίο δεκάλεπτο, τους έκανε να βολοδέρνουν πάνω στο χορτάρι πανικόβλητοι, στη σκέψη ότι με ακόμη ένα γκολ έρχεται, στα καλά καθούμενα, η εντελώς απρόοπτη περιπέτεια
της παράτασης.

Η ακροτελεύτια εικόνα λοιπόν ότι ο Ολυμπιακός έφευγε «με το κεφάλι ψηλά» (εκτός έδρας νίκη επί της Γιουβέντους!), έκανε τη «Γηραιά Κυρία» να τρέχει αλαφιασμένη σαν μωρή παρθένα, κι ο τότε αλενατόρε Αντσελότι δώρισε το κοπλιμάν, πόσο «υποφέραμε από μία έξοχη ομάδα». Στον επόμενο γύρο, τον Μάρτιο, η ίδια Γιούβε έφαγε τέσσερα γκολ στο Βίγο και
διασύρθηκε απ' τη Θέλτα του Μακελελέ, του Μακ Κάρθι, του Κάρπιν και του Μοστοβόι, αλλ' αυτό είχε μικρή σημασία πλέον. Ο Μάρτιος, σε σχέση με τον Δεκέμβριο, ήταν... ένας αιώνας αργότερα, κι ο Μαντζουράκης αναλάμβανε να
περισώσει το πρωτάθλημα. Στη Σικελία ωστόσο το ζητούμενο της βραδυάς (τις εντυπώσεις και το γόητρο), ο Μπιγκόν το είχε εξυπηρετήσει με τον πιο επαγγελματικό τρόπο.

Στο επίπεδο - Ευρώπη δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο απ' τον διασυρμό, σε μία νύχτα ειδικών συνθηκών. Δεν χρειάζεται να 'ναι κακή η ομάδα, μπορεί να το πάθει και η καλή, αν προσέρχεται με κακό προσανατολισμό και, συνεπώς, άστοχη στρατηγική. Τα πιο πολλά τέτοια, σχεδόν σουρεαλιστικά, αποτελέσματα κάπως έτσι προκύπτουν. Στο Τορίνο, με τον Προτάσοφ, όλοι ανέβηκαν μπροστά για να μπει, ει δυνατόν, στο πρώτο δεκάλεπτο το γκολ εναντίον της «αδιάφορης» και «με τα δεύτερα» Γιούβε, και κομμάτιασαν τον Ολυμπιακό στο ανοικτό γήπεδο οι Μίκολι, οι Ντι Βάιο, οι Μαρέσκα.

Τις προάλλες στη Λιόν, η Βέρντερ πήγε για την ανατροπή του 0-3 με τρεις σέντερ-φορ, 7-2. Κλασικό σφάλμα απειρίας του μαθητή-Σάαφ. Θα το γλίτωνε άμα είχε συμβουλευτεί τον δάσκαλο-Ρεχάγκελ, κήρυκα του δόγματος «ελεγχόμενη επίθεση». Οταν η επίθεση δεν είναι ελεγχόμενη, δεν είναι επίθεση. Είναι αυτοκτονία, σε στυλ-καμικάζι. Το καλοκαίρι στην Πορτογαλία, οι Βούλγαροι έπαιξαν ζώνη στη σέντρα, ο Λιούνγκμπεργκ με τον Λάρσον και τον Ιμπραχίμοβιτς τους έσφαξαν, κι ο Ρεχάγκελ γελούσε. «Αν αυτό είναι το μοντέρνο, εμένα αφήστε με να παίζω το ντεμοντέ ποδόσφαιρο». Στο Λονδίνο η Μπαρτσελόνα έφαγε το πρώτο στο 8' και, επειδή ήταν σκορ αποκλεισμού, βιάστηκε να ρισκάρει αλόγιστα κι έφαγε άλλα δύο πριν το 20'.

Στον Ολυμπιακό, χθες στο Νιούκαστλ, δεν υπήρξε ούτε λάθος στον προσανατολισμό ούτε λάθος στη στρατηγική. Υπήρξε, ολόκληρη η εικόνα στο ενενηντάλεπτο, ένα αξιολύπητο λάθος... απ' την αρχή ως το τέλος. Τα πατήματα στην αντίπαλη περιοχή καταμετρήθηκαν όσα και επί Κόλλια στο Λεβερκούζεν. Η τύχη περιόρισε το σκορ στο 4-0, το 'κανε να φαίνεται σχεδόν αξιοπρεπές, και το Παλέρμο έφτασε, πέντε και κάτι χρόνια μετά, να μοιάζει μακρινή ανάμνηση από χαμένο παράδεισο.