Το ακροτελεύτιο στοίχημα του Κόκκαλη (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Γιάννης Τριάντης, στην προτελευταία σελίδα της «Ελευθεροτυπίας», είναι χρόνια τώρα που έχει βαφτίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου «ο μεγάλος αντιφατικός» (της πολιτικής ιστορίας του τόπου). Σπάνιο μίγμα, στ' αλήθεια. Οραματιστής και λαϊκιστής συγχρόνως.
Τον ρώτησα τον Γιάννη από πού... το 'κλεψε. Ορκίζεται πως ο χαρακτηρισμός είναι δικός του. Κατοχυρωμένος. Του τον κλέβω εγώ, λοιπόν, εδώ και τώρα. Αν ποτέ η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου απονείμει έναν τέτοιο τίτλο, τότε ο «μεγάλος αντιφατικός» θα είναι με διαφορά ο Σωκράτης Κόκκαλης.
Διόλου συμπτωματικό, ότι ο Κόκκαλης (αν θυμάστε ρωμαϊκές φιέστες στον Πειραιά) έχει το χάρισμα του Ανδρέα στην επικοινωνία με το πλήθος «από το μπαλκόνι». Τώρα που το σκέπτομαι, ίσως να μην είναι συμπτωματικό το ότι και ο ένας και ο άλλος ήθελαν να έχουν από κοντά τον (ίδιο) Γιώργο Λούβαρη.
Η αποτίμηση –ποια ήταν η Ελλάδα που ο Ανδρέας παρέλαβε το '81 και ποια εκείνη που παρέδωσε το '96– είναι μια άλλη ιστορία. Εδώ μας ενδιαφέρει η αποτίμηση στο «ποιος ήταν ο Ολυμπιακός του '93 και ποιος ο Ολυμπιακός του 2005». Η σύγκριση, καταλυτική. Μα, δικαιολογημένα θα αναρωτηθεί κανείς, έφτασε κιόλας η ώρα της αποτίμησης;
Κανείς δεν ξέρει. Οι πολλοί διαισθάνονται ότι μπορεί και να πλησιάζει. Οι ακόμα περισσότεροι καταλαβαίνουν πως, όσο την επισπεύσει ο ίδιος ο Κόκκαλης, που έχει το πλεονέκτημα να διατηρεί την αναμφισβήτητη πρωτοβουλία για όλες τις κινήσεις, τόσο το καλύτερο. Και για τον εαυτό του και για τον Ολυμπιακό.
Ο Ολυμπιακός του '93 είναι η νύχτα, ο Ολυμπιακός του 2005 η μέρα. Κι όμως:
* Ενώ έχει Καραϊσκάκη, δεν έχει τεχνικό διευθυντή.
* Ενώ έχει Ρέντη, δεν έχει σκάουτερ.
* Ενώ έχει την υπ' αριθμόν ένα ΠΑΕ στη χώρα, δεν τη διοικεί με στελέχη.
* Ενώ προμοτάρει το λούσο –τα σημειώναμε και τις προάλλες– βάζει κατά προτεραιότητα μέσα το... βόθρο.
* Ενώ είναι εκείνος που ευλόγησε το δόγμα «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε», είναι ο ίδιος που πολεμάει την καραμπινάτη συνιδιοκτησία Παναθηναϊκού, ΟΦΗ.
Πράγματι, ο «μεγάλος αντιφατικός».
Η τρέχουσα εικόνα του Ολυμπιακού, ομάδας ταραγμένης, που μετά βίας δεν έχει αγγίξει το όριο της παράκρουσης (αλλά προς τα εκεί βαδίζει με μαθηματική βεβαιότητα), είναι ο εύλογος καθρέφτης των δραματικών αντιφάσεων του αφεντικού.
Δώδεκα χρόνια στην «κόκκινη» εξουσία, σε ηλικία 66 ετών, σήμερα ο μάλλον κουρασμένος Σωκράτης Κόκκαλης βρίσκεται (σε παραλληλισμό πάντοτε με τον Ανδρέα) στη λίγο-πριν-από–το-Ωνάσειο φάση. Και, ευτυχώς, αυτός έχει την υγειά του.
Σε τούτη τη φάση, συνεπώς, με Καραϊσκάκη και Ρέντη τακτοποιημένη προίκα του κλαμπ για τις δεκαετίες που έρχονται, η εύλογη προτεραιότητα (θα έπρεπε να) είναι η υστεροφημία του. Για την ώρα, αντί να την προστατεύει, μοιάζει να τη ροκανίζει.
Αν το πλήρωνε ο ίδιος μοναχά, δεν θα είχε μεγάλη σημασία. Μαζί, όμως, μοιάζει να ροκανίζεται και ο μηχανισμός εκτόξευσης του Ολυμπιακού προς το μέλλον. Τα κλειδιά του μαγαζιού, αν είχαν λαλιά, θα φώναζαν να αλλάξουν χέρια.
Το (κάθε άλλο παρά ασήμαντο) πώς αυτό θα γίνει, πότε και σε ποιον/ποιους θα τα εμπιστευθεί, φαντάζει πια το ακροτελεύτιο στοίχημα. Οι φαν του Ολυμπιακού, εφόσον το δρομολογήσει ομαλά και με διορατικότητα, θα τον δοξολογούν όσο (ή και περισσότερο από όσο) για τα επτά πρωταθλήματα ή για τις άρτιες τεχνικές υποδομές που θα μείνουν –υπεράνω προσώπων– πίσω.