Ο «Δον Πεσέιρο» σκότωσε μ’ αυτόν τον «Δον Λορένσο»

Μετά τα χθεσινά, μόνος εκτός κριτικής στην «Ενωση» παραμένει ο Ντέμης Νικολαΐδης. Αυτός, ως γνωστόν, είναι εκτός κριτικής, όσον αφορά τα αγωνιστικά θέματα τουλάχιστον. Ο Φερέρ, άντε και ο διαιτητής Καλόπουλος θα φορτωθούν τις ευθύνες για την ήττα από τον Παναθηναϊκό. Ο Φερέρ δικαιολογημένα, γιατί η έμπνευσή του να παίξει 4-5-1 με τον Παπασταθόπουλο δεξί μπακ «κόντυνε» την ΑΕΚ και την έκανε να μοιάζει με ομάδα που στόχο είχε κατ' αρχάς να πάρει την ισοπαλία. Μάλλον δεν πρέπει να ήταν έτσι, τι να το κάνεις όμως που έτσι φάνηκε. Η –κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες– αποβολή του Δέλλα και η τρίλεπτη αντί πεντάλεπτης καθυστέρησης είναι τα σημεία... κριτικής στη διαιτησία Καλόπουλου. Σιγά τα αυγά. Αν οι ΑΕΚτσήδες πάνε να κρυφτούν πίσω του, θα δείξουν ότι εξακολουθούν να θέλουν να γίνουν μεγάλη ομάδα. Να...

Μεγάλη ομάδα είναι ο Παναθηναϊκός. Μπήκε στο γήπεδο με φούρια. Πήρε σχεδόν όλες τις προσωπικές μονομαχίες. Εφερε αμέσως το παιχνίδι στην περιοχή του Μάχο. Κι όταν η μπάλα έφτασε στα πόδια του Μάντζιου, η θεά Τύχη γύρισε την πλάτη στον Ζεράλντο κι ο Μάντζιος τη γύρισε. Ο χορός ήταν κυκλωτικός. Ο Βαγγέλης θύμισε Φαν Μπάστεν. Ο Πεσέιρο, που συγκέντρωσε ένα κάρο απορίες έως και κατάρες για τη συγκεκριμένη επιλογή, δικαιώθηκε. Λίγο αργότερα ήρθε η γκολάρα με το αριστερό βολέ. Μην τρομάζουμε. Πάλι θύμισε Φαν Μπάστεν. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε την ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο σαν τη γάτα με το ποντίκι. Ηταν τόση η διαφορά, που αναρωτιόσουν αν ο δεύτερος έπαιζε με τον πρώτο ή με τον δέκατο. Εδώ προκύπτει ένα θέμα σοβαρό για την ΑΕΚ. Οποιο σύστημα κι αν διάλεξε τελικά ο Φερέρ, φτάνει για να δικαιολογήσει τέτοια αγωνιστική καχεξία; Μάλλον όχι. Γι' αυτό και η συζήτηση πρέπει να επανέλθει στο κλασικό ερώτημα όταν μιλάμε για ΑΕΚ. Εχει αυτή η ομάδα τα ψυχικά αποθέματα, την κατάλληλη ψυχολογική προετοιμασία για να διεκδικήσει πρωτάθλημα;

Το καλύτερο είναι να μην υπάρξει ούτε θετική ούτε αρνητική απάντηση στο ερώτημα. Η ψυχολογία δεν απονέμεται, δημιουργείται μέσα από τους αγώνες, τα στραπάτσα και τις επιτυχίες. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο Παναθηναϊκός έχει να πάρει πρωτάθλημα τρία χρόνια και η ΑΕΚ δεκατρία. Οπως και να το κάνεις...

Ο Πεσέιρο νίκησε στη μάχη του πάγκου τον Φερέρ, αν και έπαιξε με τη φωτιά, κάνοντας την τρίτη αλλαγή ενώ είχαμε ακόμα μισή ώρα αγώνα. Μόλις αποβλήθηκε ο Σέριτς, τα χρειάστηκε. Θα μπορούσε να έχει τιμωρηθεί η ομάδα, αλλά η ΑΕΚ τη μοναδική αξιόλογη φάση που δημιούργησε στο δεύτερο ημίχρονο την είχε ήδη σπαταλήσει νωρίτερα με τον Μπλάνκο.

Η ένταση, το πάθος και το ανεβοκατέβασμα της μπάλας, όταν οι ομάδες έπαιζαν με δέκα παίκτες, δημιουργούν την εικόνα παιχνιδιού υψηλής ποιότητας. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι ενέργειες του Μάντζιου και η συνεχής επίδειξη κλάσης του Μάτος δεν αρκούν για να οδηγήσουν σε τέτοιο συμπέρασμα. Ολα τα άλλα ήταν από αυτά που συναντάμε με το τσουβάλι σε αγώνες μικρομεσαίων ομάδων της Σούπερ Λίγκας. Με μόνη εξαίρεση το άστοχο πλασέ του Παπαδόπουλου σε άδεια εστία. Αξιοσημείωτη στιγμή...

Στη Σούπερ Λίγκα, λοιπόν, που κυριαρχούν ο Φερέρ και ο Πεσέιρο, υπάρχει ένας μόνιμος, ένας διαχρονικός προπονητής. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Παρά τις ποδοσφαιρικές βλαστήμιες όσων ορκίστηκαν να γίνουν εχθροί του, ο κορυφαίος κόουτς από καταβολής επαγγελματικού πρωταθλήματος συνεχίζει να μας απασχολεί. Η ομάδα του έμεινε με δέκα παίκτες και πήρε τη νίκη. Ο Αρης είναι τρίτος και απειλητικός. Αφού πιάνουμε συζήτηση για ποιοτική μπάλα, ας μιλήσουμε και για τον Αρη. Είναι τρίτος, προβάλλει δυνατός κι αποφασιστικός. Τα καταφέρνει με Σαραγόσα και Ερυθρό Αστέρα, γιατί να μην τα καταφέρει με το «αιώνιο τρίγωνο» του ελληνικού ποδοσφαίρου; Οσοι εύχονται να μην τα καταφέρει –μην πικραίνονται οι οπαδοί του Αρη– δεν έχουν πρόβλημα με την ομάδα. Με τον Μπάγεβιτς έχουν και το παραδέχονται!