Εκεί που η Δευτέρα είναι μία «ίδια μέρα» (Sportday / Άλέξης Σπυρόπουλος)

O Ολυμπιακός, από το ξεκίνημα του β' ημιχρόνου την Κυριακή στην Κρήτη, ήταν χείμαρρος. Μία ευκαιρία, δεύτερη ευκαιρία, τρίτη ευκαιρία, τέταρτη, επιτέλους φτάνει στο γκολ με την –πάνω κάτω– δέκατη, 0-1. Και τότε;
Τότε αφήνει το πόδι από το γκάζι. Νορμάλ, αρκεί να ξέρεις πώς γίνεται. Διότι σε δέκα λεπτά μέσα, αμέσως μετά, ο ΟΦΗ φτάνει... ξεκούραστα σε τρεις φάσεις-γκολ. Σταυρακάκης, δίχως καλή ισορροπία, άουτ. Μαχλάς, εξ επαφής, Νικοπολίδης. Ντεγιάνοφ, ένας με δύο στον αέρα, 1-1. Η τρίτη και φαρμακερή.
Και ύστερα; Υστερα, όπως πριν από το 0-1. Ο χείμαρρος επέστρεψε, οι φάσεις επέστρεψαν, αλλά αποδείχθηκε πως ήταν πια αργά. Δεν υπήρχε... ύστερα.
Συμπτώματα. Κλασικά συμπτώματα ομάδας που:
• Πρώτον, δεν ξέρει να «κλειδώνει» παιχνίδια. Το έχουν πει πολλοί, ο τελευταίος που θυμάμαι ήταν ο Ακης Στολτίδης σε συνέντευξη στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Δεν είναι αρκούντως –όσο ο πρωταθλητισμός το απαιτεί– εκπαιδευμένοι σε αυτό. Δουλεμένοι. Αιτία, η πενιχρή ικανότητα του προπονητή και των παικτών.
• Δεύτερον, δεν έχει ποτέ ηρεμία. Οχι την απόλυτη ηρεμία της... εύφορης κοιλάδας, κατάσταση-ουτοπία στο υψηλό ποδόσφαιρο. Αλλά το μίνιμουμ της ηρεμίας, κατάσταση-όρος για να είναι η καθημερινότητα «εργασία και χαρά». Και να επέρχεται αληθινή αθλητική πρόοδος. Αιτία, η αναταραχή της διοίκησης και των (εξ αυτής εκτρεφομένων) γύρω γύρω.
Οι επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις παραείναι επαναλαμβανόμενες για να είναι συμπτώσεις. Ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη έκανε πέντε φορές φέτος –τρεις στο Τσάμπιονς Λιγκ και δύο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ– 1-0. Εκεί γιατί; Διότι άπαντες (διοίκηση με τους γύρω γύρω, προπονητής με τους παίκτες) είχαν εκ των προτέρων συντονιστεί στο ίδιο μήκος κύματος, προσεγγίζοντας το κάθε ματς που έρχεται. Λίγο πολύ ενωμένοι.
Ενώ στο πρωτάθλημα; Στο πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός πέντε φορές προηγήθηκε... και δεν νίκησε. Μία, επίσης, προηγήθηκε (στην Ξάνθη) και ηττήθηκε. Αν δεχθούμε ότι η Ξάνθη ήταν μεμονωμένο περιστατικό, το βέβαιο είναι ότι οι πέντε ισοπαλίες (Αιγάλεω από 0-2, Καλλιθέα από 0-1, Τούμπα από 0-1, ΑΕΚ από 1-0, Γεντί Κουλέ από 0-1) ήρθαν –όλες!– μετά το Λίβερπουλ. Καμία πριν. Ολες μετά.
Στο «Ανφιλντ» ο Ολυμπιακός έχασε το στοίχημα της χρονιάς. Μέχρι το «Ανφιλντ» ο μεγάλος στόχος ήταν μπροστά και λειτουργούσε συσπειρωτικά. Μετά το «Ανφιλντ» ο στόχος ήταν να περιορίσουμε τη ζημιά και να σώσουμε τη σεζόν. Και αυτό στον Ολυμπιακό λειτούργησε σαν φυγόκεντρος δύναμη. Με τις αναμενόμενες συνέπειες.
Συγκρίσεις; Ο Παναθηναϊκός έχει στο πρωτάθλημα έξι 1-0. Και τα έξι, εντός ή εκτός έδρας, με ομάδες από την έβδομη θέση του πίνακα και κάτω. Το έβαλαν εύκολα ή δύσκολα, νωρίς ή in extremis, όπως και να το έβαλαν το κράτησαν. Δεν έχουν καταθέσει στον κοινό λογαριασμό του πρωταθλήματος περισσότερη «καλή μπάλα». Είναι, ωστόσο, καλύτερα εκπαιδευμένοι στο «πώς κρατάμε το 1-0». Και έχουν μικρότερες αναταράξεις.
Η ΑΕΚ, πάλι, άλλη ιστορία. Η δική της ιστορία. Εχει φέρει, ερχόμενη από πίσω, έξι 1-1. Το έφαγε, δεν ηττήθηκε. Δύο φορές, αμφότερες με τον Ηρακλή, το έφαγε και νίκησε. Εδώ τα συμπτώματα είναι επίσης κλασικά:
• Ομάδας που έχει αγωγή και χαρακτήρα να αντιδρά. Credit του προπονητή και των παικτών.
• Ομάδας που έχει την ηρεμία της, για να δουλεύει και να προοδεύει. Credit της διοίκησης και των γύρω γύρω.
Στο προπονητήριο η Δευτέρα, ό,τι κι αν έχει μεσολαβήσει το Σαββατοκύριακο (από ήττα στην Καλαμαριά ή ισοπαλία στην Κέρκυρα έως νίκη επί του Παναθηναϊκού), είναι μία «ίδια μέρα». Η πρώτη της νέας εβδομάδας. Η πρώτη της δουλειάς για το επόμενο ματς.