Βεβιασμένοι ύμνοι και άλλες ιστορίες (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Mέσα Ιανουαρίου, με τον ΟΦΗ πίσω απ' τις κλειστές πόρτες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ο Παναθηναϊκός έκανε «την καλύτερη εμφάνιση» στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος.
Μέσα Μαρτίου, με την Καλλιθέα στο «Ελ Πάσο», ο Παναθηναϊκός «για πρώτη φορά έπαιξε όπως τον θέλω» (Μαλεζάνι).
Ο Ιταλός κόουτς έχει φυσικά όλες τις δικαιολογίες για να μην ξέρει. Τι; Οτι αυτά τα ματς είναι πολύ καλός λόγος για να γκρινιάζουν οι φαν του ΟΦΗ ή της Καλλιθέας. Είναι πολύ καλός λόγος για να συγκρίνει η κοινή γνώμη αγωνιστικές συμπεριφορές και να βγάζει συμπεράσματα. Είναι επίσης λόγος για να έρχονται οι διοικήσεις σε δύσκολη θέση.
(Οπως η διοίκηση της Καλλιθέας τώρα με τον Τσίγκα. Ο οποίος Τσίγκας είναι... περίπτωση: Τον ήθελε ο Ολυμπιακός, ανήκει στον Παναθηναϊκό, παίζει στην Καλλιθέα, υποστηρίζει την ΑΕΚ!).
Αλλά δεν είναι λόγος, τα ίδια αυτά ματς, για να οδηγούμαστε σε αξιόπιστες εκτιμήσεις.
Το 5-1 με τον ΟΦΗ είχε πυροδοτήσει βεβιασμένους ύμνους για τις καινούργιες αγορές, φρέσκες τότε, του Παναθηναϊκού (Χαραλαμπίδης, Βόουτερ κλπ.)
Οτι εκείνο το 5-1 είχε έρθει εντελώς ξεκάρφωτο, μετά την in extremis νίκη επί του ΠΑΟΚ και την ήττα απ' την ΑΕΚ, δεν πτόησε τους υμνωδούς. Οτι αμέσως μετά ήλθαν η άχρωμη-άοσμη-άγευστη ισοπαλία με τον Ιωνικό (0-0) και η ξεγυρισμένη ήττα στην Ξάνθη, αυτά (σε συνδυασμό και με τον αποκλεισμό στο Κύπελλο απ' την ΑΕΚ) έγιναν λόγος ν' απολυθεί ο Σκάσνι και ν' αναλάβει ο Τότης. Το 5-1 απέμεινε σαν καλαμιά στον κάμπο. Το ψέμα πάντοτε έχει κοντά ποδάρια. Τώρα, το άνετο-ξεκούραστο-χαλαρό-επιβλητικό (και ό,τι άλλο θέλετε να προσθέσουμε, δεν θα τα χαλάσουμε...) 2-0 στην Καλλιθέα ήλθε μετά το φυματικό 0-0 με τον Ηρακλή στη Λεωφόρο και τις οριακές νίκες στη Νέα Σμύρνη, με την Κέρκυρα και το Αιγάλεω. Επονται, δε, τα εντός έδρας με Αρη και Ολυμπιακό.
Αν κι αυτό, το 2-0, σε λίγο καιρό θα μοιάζει ωσαύτως καλαμιά στον κάμπο, μένει να το δούμε. Ως τότε, απέναντι στην ευφορία Μαλεζάνι, ας κρατήσουμε το σχόλιο του Δημήτρη Σαραβάκου στη «SportDay» της περασμένης Κυριακής. Οτι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, στο «Ελ Πάσο» ο Παναθηναϊκός δεν είχε λιγότερα χάλια απ' όσα εναντίον του Ηρακλή.
Σε σύγκριση με τον (παραδομένο στην παράκρουση) Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα ότι λειτουργεί. Δεν υπολειτουργεί. Είν' εύκολο να διακρίνει κανείς ότι στο ποδοσφαιρικό τμήμα υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική, αντίστοιχη λογική και οργάνωση αγοραπωλησιών, άμεση δράση, στελέχη που τρέχουν. Η κληρονομιά, λέω εγώ, του Βέλιμιρ Ζάετς.
Ο Σπράι. Ο Μαλεζάνι. Ο Βύντρα, για τον Σεϊταρίδη. Ο Γκέκας, για τον Ολισαντέμπε. Ο Σπυρόπουλος, για τον Μινχ. Ο Μάντζιος, για τον Κωνσταντίνου. Ο Τζιόλης, για τον Μπασινά. Πολιτική συνειδητή που, πιθανότατα, είναι «λίγη» (τουλάχιστον αυτό διδάσκει η τελευταία διετία) για να εγγυάται τη διεθνή ανταγωνιστικότητα. Είναι όμως κάτι. Μπρος στο χάος του Ολυμπιακού, κάτι πολύ.
Ο Παναθηναϊκός υστερεί σε άλλα. Στην απήχηση, στον ίδιο τον κόσμο του. Στο γήπεδο. Στην επικοινωνία (που σημαίνει) και στη νοοτροπία. Στο χρόνο που σπαταλά και στο ότι «χάνει τη σειρά του» με τις αλλεπάλληλες αλλαγές προπονητών. Οπωσδήποτε, στα... ιατρικά (Αντερσον, Ολισαντέμπε, Σανμαρτεάν). Και σε κάποια αθεράπευτα «εγώ».
Δεν είναι, ακριβώς, λίγα. Ενδεχομένως να μη είναι και αρκετά για να «αρπάξουν» εφέτος τον τίτλο απ' τον Ολυμπιακό. Αν όμως εθελοτυφλούν, τότε, αργά ή γρήγορα, θα τον χάσουν απ' την... ΑΕΚ.