Η Γαλλία στη μετα-Ζιντάν εποχή (Sportday / Γιάννης Διακογιάννης)

ΟΤΑΝ από μια ομάδα αποχωρούν για πολλούς και ποικίλους λόγους παίκτες οι οποίοι ήταν αυτοί που την οδήγησαν στην κορυφή, τότε επόμενο και φυσικό είναι να χάνει πολλά από τη δύναμή της. Και η ομάδα αυτή, που δεν είναι άλλη από την εθνική της Γαλλίας, «πληρώνει» τώρα τις αποχωρήσεις του Ζιντάν και του Μπλαν, του Ντεσαγί και του Τιράμ, του Τζορκαέφ και του Λιζαραζού. Την «αφρόκρεμα» δηλαδή του συγκροτήματος που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1998 και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2000. Τα κενά που δημιουργήθηκαν ήταν ιδιαίτερα αισθητά τα τελευταία δύο χρόνια, με επιπτώσεις στην πορεία των «τρικολόρ» στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006. Η Γαλλία του Ρεμόν Ντομενέκ σε τέσσερις αγώνες που έδωσε, συγκέντρωσε μόνο οκτώ βαθμούς. Οσους και η Ιρλανδία και το Ισραήλ, που πήγαν να παίξουν στο Σεν Ντενί και δεν ηττήθηκαν (0-0). Οι «επιτυχίες» της Γαλλίας σημειώθηκαν στο Τόρσαβν με αντίπαλο τα Νησιά Φερόε (2-0) και στη Λευκωσία κόντρα στην Κύπρο (2-0).
ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ αντίπαλοι της Γαλλίας είναι η Ελβετία το Σάββατο στο Παρίσι και το Ισραήλ την Τετάρτη στο Τελ Αβίβ. Στις δύο αυτές αναμετρήσεις, η γαλλική ομάδα έχει απόλυτη ανάγκη τους έξι βαθμούς της νίκης για να ξεφύγει από την πίεση που δέχεται από την Ιρλανδία (έχει κι αυτή 8 βαθμούς), αλλά και από την ενοχλητική παρουσία των Ελβετών που έχουν 5 βαθμούς με έναν αγώνα λιγότερο. Κι αυτό, γιατί οι μετακινήσεις το φθινόπωρο του Βιεϊρά, του Ανρί και του Μπερτέζ στη Ζυρίχη, για να παίξουν με την Ελβετία, και στο Δουβλίνο, όπου τους περιμένουν οι φιλόδοξοι και όπως πάντα παθιασμένοι «τριφυλλοφόροι» του Ρόι Κιν, δεν θα είναι δύο ευχάριστα ταξίδια αναψυχής. Κάθε άλλο μάλιστα.

Η «Βασίλισσα» γέρασε

ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ στο Κύπελλο της Ευρώπης από τη Γιουβέντους, ήττα από την άσημη Χετάφε και νίκη δύσκολη (1-0) απέναντι στη Μάλαγα, η οποία δεν έχει ακόμα ξεφύγει από τον κίνδυνο του υποβιβασμού, είναι τρία αποτελέσματα που δείχνουν ότι και η φετινή πορεία της Ρεάλ Μαδρίτης δεν θα διαφέρει από την περσινή. Οι αλλαγές των προπονητών και οι μεταγραφές παικτών της κλάσεως του Μάικλ Οουεν και του Βάλτερ Σαμουέλ δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η «Λευκή Βασίλισσα» δεν μπορεί να ξαναβρεί τη δύναμή της, η Ρεάλ Μαδρίτης «γέρασε», έχασε την προσωπικότητά της, προσπαθεί να επιβληθεί, αλλά τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνει, γιατί δεν μπορεί να φθάσει σε υψηλή απόδοση. Οταν ο αντίπαλος ανεβάζει το ρυθμό στο παιχνίδι, οι βεντέτες της μαδριλένικης ομάδας δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Δεν είναι λίγοι οι παίκτες της που έπαψαν να ακτινοβολούν, που δεν τους σέβονται όπως πριν ούτε η Χετάφε ούτε η Λεβάντε ούτε η Νουμάνθια ούτε η Αλμπαθέτε. Ο Ζιντάν και ο Φίγκο, στα 33 τους χρόνια, δεν αντέχουν άλλο. Κουράστηκαν και αυτό φαίνεται σε κάθε εμφάνισή τους. Ο Ρομπέρτο Κάρλος δεν μπορεί όπως παλαιότερα να προωθείται με ευκολία στην επίθεση, αφού μειώθηκε η ταχύτητά του. Ο Μπέκαμ, που δεν είναι πια νέος (τον Μάιο θα γιορτάσει τα τριάντα του), ουδέποτε μπόρεσε να δικαιώσει τα χρήματα που πήρε για να φύγει από το «Ολντ Τράφορντ». Τέλος, ο Ρονάλντο δεν έχει σταθερή απόδοση και ο Ραούλ έπαψε να τρομάζει κάθε αντίπαλη άμυνα. Τι απομένει από την ομάδα που μάγευε; Ο Κασίγιας, που συχνά εκτίθεται από τα κενά που παρουσιάζει η οπισθοφυλακή, ο δυναμισμός του Ελγκέρα και το... τρέξιμο του Δανού «μαραθωνοδρόμου» Γκράβεσεν για να κρύψουν τις μεγάλες αδυναμίες της ομάδας. Φθάνουν όμως για να καλυφθούν; Οχι βέβαια.