Με το φτωχό μου το μυαλό…

Μερικά πράγματα δεν χρειάζεται ούτε να γράφονται γιατί έχουν επαναληφθεί τόσες φορές, που αποτελούν κοινή γνώση. Οπως, για παράδειγμα, ότι όταν μια μεγάλη ομάδα παίζει στην έδρα της και χάσει τρεις, τέσσερις ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο, στο δεύτερο θα είναι αγχωμένη. Και τότε, όταν το άγχος των παικτών σβήσει από τη μνήμη κάθε προπονητική οδηγία, τα πάντα κρίνονται στην ικανότητα και την προσωπικότητα συγκεκριμένων παικτών. Είναι η ιστορία της ισοπαλίας του Παναθηναϊκού στο ματς με την Ξάνθη.

Συνεχίζω να πιστεύω ότι μια ομάδα μπορεί να έχει πρόβλημα να παίζει οργανωμένο ποδόσφαιρο με τον Γιώργο Καραγκούνη στην ενδεκάδα της. Οπως δεν μπορείς να διδάξεις στα γέρικα σκυλιά καινούργια κόλπα, έτσι και στην περίπτωση του Καραγκούνη είναι αδύνατον κάποιος προπονητής να του διδάξει νέα αγωνιστική συμπεριφορά. Δοκίμασε ο Γιάννης Κυράστας να τον βάλει σε καλούπι. Ο θρύλος λέει ότι έφτασε στο σημείο να του βάψει άσπρο ένα τετράγωνο στο γήπεδο προπόνησης της Παιανίας και να του απαγορεύσει να βγαίνει από αυτό κατά τη διάρκεια του διπλού, αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να κάνει πολλά πράγματα. Και αν ο Κυράστας δεν μπόρεσε να τον μάθει να παίζει αλλιώς στα 25, είναι αδύνατον να το καταφέρει ο Πεσέιρο. Οπότε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αποδεχτεί τον «Κάρα» και να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τα δυνατά του σημεία, που δεν είναι και αμελητέα.

Για παράδειγμα, το μεγάλο ελάττωμα του Καραγκούνη, να ζητάει συνεχώς την μπάλα και να την τρέχει, μπορεί να αποδειχτεί πολύτιμο προτέρημα σε ματς που έχουν στραβώσει με υποδεέστερες ομάδες όπως η Ξάνθη. Θα αναφέρω μια καθοριστική περίπτωση ενός τέτοιου ματς. Οταν ο Παναθηναϊκός του Σάντος πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, είχε βρεθεί να κινδυνεύει να χάσει από τον Ιωνικό στη Νίκαια, όταν ο Καραγκούνης είχε πάρει την μπάλα στα αριστερά έξω περίπου 20 μέτρα από τη μεγάλη περιοχή του Ιωνικού. Τη γωνία της περιοχής κάλυπτε ο άνθρωπος με το χρυσό μουσάκι, Φερέιρα Κινγκ. Ο οποίος έντρομος είδε τον Καραγκούνη να σπριντάρει κατά πάνω του. Μέχρι να καταλάβει ο Βραζιλιάνος τι συνέβη, ο «Κάρα» τον είχε πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής. Και όταν ο Κινγκ κατάλαβε τις προθέσεις του Καραγκούνη, ήταν πολύ αργά. Ο Βραζιλιάνος δοκίμασε να τραβηχτεί πίσω, αλλά η «τυπάρα» πήγε και τράκαρε στο δεξί του πόδι. Βουτιά, πέναλτι και η σεζόν άλλαξε για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος έχασε στο νήμα το πρωτάθλημα μετά το ματς της Ριζούπολης.

Παραμύθι-πέναλτι; Φυσικά. Αλλά ούτε στις δύσκολες στιγμές πολλά και από πολλούς έχουν γίνει και αν το εξετάσουμε κυνικά, και η βουτιά θέλει την τέχνη της. Πιθανότατα να είναι προς τιμήν τους, αλλά αφαιρώντας την παράμετρο της ηθικής, πόσοι από τους παίκτες του Παναθηναϊκού της Κυριακής θα μπορούσαν να κάνουν την μπούκα και να πέσουν με τρόπο που να δικαιολογεί πέναλτι από τον διαιτητή: ο Σαλπιγγίδης από χαρακτήρα θυμίζει Μιχάλη Κωνσταντίνου και δύσκολα βουτάει. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος πνιγμένος από το άγχος περισσότερο κυνηγάει τους αντίπαλους αμυντικούς για να δείξει ότι είναι πρόθυμος να πρεσάρει και λιγότερο το γκολ. Ο Μάντζιος δεν τρέχει την μπάλα ώστε να μπορεί να κερδίσει πέναλτι από κλοτσιά στα χαμηλά. Ο Ελίνι Δημούτσος είναι πολύ αθώος και πολύ μαχητής για να ψάχνει την μπούκα και τη βουτιά. Ο Ν'Ντόι κυνηγάει περισσότερο τις κίτρινες των αντιπάλων από τα πέναλτι, οι δύο πλάγιοι σχεδόν ποτέ δεν πατούν στην περιοχή και τα δύο κεντρικά χαφ ακόμα σπανιότερα. Σε αυτό το σημείο, στην αναφορά στα δύο κεντρικά χαφ, ας γίνει μια αναφορά στην κριτική που ασκήθηκε στον Πεσέιρο ότι με δύο αμυντικά χαφ ο Παναθηναϊκός δύσκολα βάζει γκολ.

Το επιχείρημα των υπερασπιστών του Πεσέιρο ότι ο Παναθηναϊκός κέρδισε με τρία γκολ διαφορά τον Εργοτέλη με δύο αμυντικά χαφ και -κατά σατανική σύμπτωση- με απόντα τον Καραγκούνη δεν λέει πολλά. Γιατί ο Εργοτέλης βρισκόταν σε μια πολύ κακή μέρα, έμεινε γρήγορα πίσω στο σκορ, έπαιζε με δέκα παίκτες και άφησε χώρους στον Παναθηναϊκό. Καμία σχέση με ό,τι συνέβη στο ματς της Λεωφόρου...

Αν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα, είναι ότι με τον Καραγκούνη τιμωρημένο ή τραυματία και τον Λεοντίου νοκ άουτ για το υπόλοιπο της σεζόν ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να ελπίζει ότι ο Εζεκιήλ Γκονζάλες θα επιστρέψει σύντομα υγιής και σε φόρμα. Επειδή όμως η ελπίδα είναι το καταφύγιο του αδύνατου, μία ομάδα που θέλει να θεωρείται δυνατή πρέπει να ορίσει τη μοίρα μόνη της. Με απλά λόγια να αγοράσει κάποιον παίκτη που θα παίζει στον άξονα και θα έχει την ποιότητα να παίρνει την κατάσταση στα πόδια του όταν οι άλλοι δεν μπορούν. Ακόμα απλούστερα αν ο Παναθηναϊκός, που έχει παίξει ήδη τα τρία ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ εντός έδρας, θέλει να μείνει στην κούρσα του τίτλου, χρειάζεται ένα χαφ του άξονα που να ξέρει μπάλα. Δηλαδή ό,τι πιο ακριβό και δυσεύρετο υπάρχει στο ποδόσφαιρο.

Επίσης να μη γίνεται δέσμιος της επικοινωνίας του. Γιατί καλό είναι σε κάθε επιστροφή στη Λεωφόρο να προτάσσεται το επιχείρημα της «καυτής στρούγκας» που θα τρομοκρατεί τους αντιπάλους, αλλά ο αντίλογος είναι ότι δεν υπάρχουν ευρύχωρες στρούγκες. Οπότε το ότι κάθε υποδεέστερη ομάδα θα μπορεί να κλείνεται στα καρέ της και με μερικές καθυστερήσεις να παίρνει ισοπαλίες είναι αναπόφευκτο και το αποδεικνύει η ιστορία. Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα πρωτάθλημα στον δεύτερο γύρο από ισοπαλίες με τον Ηρακλή και τον Αρη και μάλιστα όχι από ένα δυνατό Αρη, αλλά από την ομάδα που υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική στο τέλος της σεζόν.

Για τον Γιώργο Κασναφέρη έχω να γράψω ένα πράγμα. Καλός διαιτητής δεν είναι αυτός που ξέρει τι να σφυρίξει από αυτά που βλέπει, αλλά αυτός που σφυρίζει ό,τι βλέπει. Η ερασιτεχνική ψυχολογία είναι ατελής επιστήμη, αλλά η εντύπωσή μου είναι ότι ο Κασναφέρης βλέπει το τράβηγμα της φανέλας στον Σαλπιγγίδη, αλλά δεν θέλει να τελειώσει το ματς στα πρώτα λεπτά. Πάει με τη νοοτροπία «έχει ο Θεός και χρόνος υπάρχει για πέναλτι αργότερα», αλλά δεν γίνεται άλλη φάση που να μπορεί να το σφυρίξει.