Η δυναμική δεν αναχαιτίζεται (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αυτή η ομάδα, η Εθνική (έτσι όπως δημιουργήθηκε, πορεύτηκε, αγαπήθηκε, θαυμάστηκε, μπήκε στη ζωή του Ελληνα), μπροστά έχει ακόμα 15 μήνες.

Η ημερομηνία λήξης, καλοκαίρι του 2006, αρκεί για να υποδηλώνει ότι δεν αμφιβάλλω, δεν ανησυχώ (και δεν κουράζω το μυαλό με υπολογισμούς) αν θα κάνει τη δουλειά, έως το τέλος, σωστά.

Θα την κάνει. Η διαδρομή, σε τούτο τον προκριματικό γύρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μαρτυράει εύγλωττα τη δυναμική. Και η δυναμική δεν αναχαιτίζεται.

Η εικόνα της κατάταξης στο γκρουπ, πέμπτοι-έκτοι σε επτά ομάδες ως και πριν από το ματς του Φεβρουαρίου με τη Δανία, ήταν περισσότερο ψυχολογική παρά πραγματική. Ολοι, κατά βάθος, ξέραμε. Αλλά θέλαμε και να το... δούμε.
Με τη Δανία, σε μόνον ένα βράδυ μέσα, η Εθνική ανέβηκε δεύτερη. Αφού πέρασε κι απ' την Τιφλίδα, δεν πρόκειται να ξανακοιτάξει πίσω (προς τον τρίτο της βαθμολογίας). Μονάχα μπροστά, προς τον πρώτο. Κι όταν σκαρφαλώσει πρώτη, ζήτημα χρόνου, δεν θα ξαναπέσει από εκεί.

Αρχές Σεπτεμβρίου, όλα ακούγονταν σαν φτηνή δικαιολογία. Σήμερα, ύστερα από δύο ισοπαλίες και τρεις νίκες, έχει δημιουργηθεί η βάση για να 'ναι πειστική η αιτίαση ότι τότε ήρθε, όντως, εντελώς ανάποδη η συγκυρία.
Αλβανία εκτός, Τουρκία εντός. Η πορεία επιδιόρθωσε το πρόβλημα. Σήμερα, η δίψα να... εκδικηθούμε τους Αλβανούς για το 2-1 των Τιράνων ισοδυναμεί με σπάνια κουταμάρα. Αυτά είναι για τις μικρές ομάδες, που επενδύουν σ' ένα παιχνίδι ή δύο.

Το δικό μας ταμείο, όταν γίνει ο απολογισμός τον Οκτώβριο, δεν θα κριθεί απ' το αν πήραμε τη ρεβάνς του «Κεμάλ Στάφα». Θα κριθεί απ' το αν πήραμε το εισιτήριο για τη Γερμανία, και μόνον απ' αυτό. Πράγμα, για την Αλβανία ανέφικτο.

Η Εθνική, επαναλαμβάνω, τη δουλειά θα την κάνει. Επαγγελματικά. Η παραίνεσή μου προς τους (συν)Ελληνες είναι να απολαύσουμε (σαν μοναδικό κι ανεπανάληπτο) το κάθε λεπτό, το κάθε μέτρο που θα διανύει η ομάδα, αυτούς τους 15 μήνες. Οπως απολαμβάνει κανείς ένα υπέροχο ταξίδι που δεν ξέρει αν, ποτέ, θα αξιωθεί να το ξανακάνει.

Διότι σοβαρός λόγος ανθρώπινων αμφιβολιών και ανησυχιών και προβληματισμών δεν είναι το κομμάτι έως το 2006. Σοβαρός λόγος είναι το πρώτο ματς των προκριματικών του Euro 2008. Και πέρα.

Το 2008 παραείναι μακρινό, για να 'ναι ορατός στόχος και ισχυρό κίνητρο του Ζαγοράκη, του Καψή, του Νικοπολίδη, του Τσιάρτα, του Γεωργιάδη. Ισως και του Βρύζα, του Γιαννακόπουλου, του Φύσσα.

Το βέβαιον, παρά ταύτα, είναι ότι μόνο... παίκτες δεν θα μας λείψουν. Θα μείνουν οι (βετεράνοι!) Καραγκούνης, Δέλλας, Μπασινάς, Λάκης, Γκούμας, Βενετίδης, δηλαδή η γενεά των Ελπίδων του '98. Θα 'χουμε, στην ωριμότητά τους, τον Χαριστέα, τον Κατσουράνη, τον Σεϊταρίδη, τον Κυργιάκο, τον Αμανατίδη, τον Καφέ, τον Παπαδόπουλο. Και θα 'ρθουν κι οι επόμενοι που, ήδη, διαφαίνονται.

Το στοίχημα, συνεπώς, δεν θα 'ναι αν θα 'χουμε παίκτες. Το στοίχημα είναι ότι ο Ρεχάγκελ κατά πάσα πιθανότητα θα αποσυρθεί στα ιδιαίτερά του, και στις αναμνήσεις του, με τη φράου Μπεάτε.

Κι εμείς θα πρέπει να βρούμε άλλον, που δεν θα διαβάζει ελληνικές εφημερίδες, δεν θα ακούει ραδιόφωνα, δεν θα βλέπει... πάνελ στην TV. Ειδάλλως, θα 'ναι στην πράξη αδύνατον να χτίσει πάνω σ' αυτό που θα βρει. Αν διαβάζει-ακούει-βλέπει, σίγουρα θα χαλάσει αυτό που θα βρει.

Τότε, επίσης, θα πρέπει να βρούμε πώς θα κρατήσουμε στην Εθνική τον Τοπαλίδη (και πώς αυτός θα κάνει χημεία με τον επόμενο Ρεχάγκελ). Τον Τοπαλίδη, που το 2001 ήταν βιογραφικό και το 2005 είναι κεφάλαιο.

Ας μη φοβόμαστε, λοιπόν, την ομάδα έως το 2006. Θα προχωρήσει με τον αυτόματο. Ας κοιτάξουμε πώς θα τη συντηρήσουμε, στο κομμάτι της νοοτροπίας και της λειτουργίας, μετά το 2006. Για να παραμείνει αυτό που είναι σήμερα. Η ΠΑΕ Εθνική! Η ΠΑΕ-πρότυπο της χώρας.