Εύκολη λεία, στο έλεος της κουταμάρας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Μας είχαν εγγυηθεί, λέει, πως η Νέα Σμύρνη θα 'ναι αστακός. Μου τα 'λεγε κι ο Γκαγκάτσης, τις προάλλες στην Τιφλίδα, ότι δεν θα κουνηθεί κουνούπι στο ματς των μικρών. Μας βγήκε... αστακομακαρονάδα! Καλή χώνεψη.
Είναι ένα πράγμα, πώς θα μείνουν οι Αλβανοί απέξω. Σ' αυτό, με τη σιωπηρή αλλά σταθερή στήριξη ΦΙΦΑ - ΟΥΕΦΑ, φαίνεται πως τα καταφέραμε. Μπράβο μας. Κι ας φωνάζει, για να τον ακούνε στα Τίρανα και να κάνει εκεί το κομμάτι του, ο πρόεδρος της αλβανικής ομοσπονδίας. Μόνο φάτσα να κόψεις, τον είχαν χθες κάμποσες εφημερίδες, βγάζεις συμπέρασμα. Είναι, όμως, ένα άλλο πράγμα πώς τα βγάζεις πέρα με τους Ελληνες μέσα. Με τους Ελληνες, που δεν είν' απαραίτητο να 'ναι σεσημασμένοι εξτρεμιστές, οι συνήθως περιγραφόμενοι ως γνωστοί-άγνωστοι. Μακάρι να 'ναι τέτοιοι, επαγγελματίες ταραξίες. Γιατί, λίγο-πολύ, αυτούς τους ξέρουν όσοι πρέπει να τους ξέρουν και προληπτικοί τρόποι να περιοριστούν (για ένα εικοσιτετράωρο ή για δύο) υπάρχουν.

Το πρόβλημα είναι τι κάνεις με δέκα κωλοπαίδια απ' την Πλατεία που, αφού μάζεψαν ήλιο στην καφετέρια, ήξεραν πως μετά η καλύτερη «φάση» (δικέ μου...) ήταν στο γήπεδο για χαβαλέ με τους Αλβανούς. Τι κάνεις με τους, κατά το φίλο μου τον Καίσαρη, καυλαντιστές. Εκεί, λυπάμαι, χωρεί μονάχα (αυξημένη ετοιμότητα και) αλύπητη καταστολή.
Δεν υπήρξε, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το γήπεδο-αστακός έγινε εύκολη λεία, στο έλεος της κουταμάρας. Οι Ελπίδες, το επόμενο εντός έδρας (με την Ουκρανία τον Ιούνιο) ματς, θα το δώσουν κεκλεισμένων των θυρών.
Δεδομένο. Η ΕΠΟ είμαι σε θέση να γνωρίζω πως, ενώ μπορεί να το παλέψει, επίτηδες δεν θα το πολυκοντράρει. Αμφιβάλλω αν θα πάει, καν, σε έφεση.

Είναι το μικρότερο κακό. Ματς Ελπίδων, κεκλεισμένων των θυρών. Το ζήσαμε και στη Γεωργία, την περασμένη Παρασκευή. Δεν τρέχει κάτι το πολύ. Ούτως ή άλλως, αυτά τα ματς είναι σαν να γίνονται με μισάνοικτες τις πόρτες. Μακάρι, λέω εγώ, η (εν καιρώ) απόφαση του Πειθαρχικού της ΟΥΕΦΑ να έβγαινε... χθες, επί τόπου.
Να λειτουργούσε, δηλαδή, ως παραδειγματισμός γι' απόψε στο Καραϊσκάκη. Διότι ένα εντός έδρας Ανδρών με κλειστές τις πόρτες, αυτό με την ανταγωνίστρια Ουκρανία στις 8 Ιουνίου, αυτό θα 'ναι το μεγάλο κακό. Και, ως γνωστόν, το καλό είναι που αργεί να γίνει. Το κακό, καθόλου. Το είδαμε, στη Νέα Σμύρνη. Ελπίζω ότι, πρώτον, το περιστατικό (με όλη τη φασαρία που υπολογίζω πως σήκωσε, από χθες το βράδυ κιόλας, στα κανάλια) θα συνετίσει. Και, δεύτερον, ότι σήμερα θα 'ναι στ' αλήθεια σφικτά τα πράγματα. Η ετοιμότητα και η επέμβαση καταστολής. Είτε απέναντι στους σεσημασμένους είτε στους απλούς, αλλ' όχι λιγότερο επικίνδυνους, χαβαλέδες.

Τα υπόλοιπα, τα... κοινωνιολογικά, αλλού. Οχι στο γήπεδο. Το ποδόσφαιρο είναι αυτό που είναι. Μάξιμουμ, το ωραιότερο Nebensache που λέν' οι Γερμανοί, ένα υπέροχο Δευτερεύον Πράγμα. Δεν θα του φορτώσουμε, σαν σταυρό, την αποστολή (επειδή δεν βρίσκουμε κάτι άλλο, εύκαιρο, στο τοπίο) να 'ναι αυτό που θα μας ανυψώσει και θα μας κάνει, ξανά, ανθρώπους.