Ποδόσφαιρο, το διαβατήριο των αδύναμων του κόσμου (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Αν κάποιος παρατηρήσει τι ακριβώς συμβαίνει στα προκριματικά παιχνίδια για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία θα διαπιστώσει την τεράστια δυναμική του ποδοσφαίρου. Ιδιαίτερα σε χώρες που δεν περιλαμβάνονται στην ομάδα των ανεπτυγμένων οικονομικά χωρών. Πάνω από 100 χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στο «Αζτέκα» του Μεξικού για το παιχνίδι με τις ΗΠΑ. Θυμίζω ότι το Μεξικό είναι μία από τις χώρες οι οποίες έχουν εξελιχθεί σε πειραματόζωο της παγκοσμιοποίησης, με εκατοντάδες πολυεθνικές που έχουν μεταφέρει εκεί τις δραστηριότητές τους, με τις περίφημες machinadores, μεγάλες βιομηχανικές μονάδες που απασχολούν χιλιάδες ανθρώπους με εξευτελιστικές αμοιβές και σχεδόν ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα. Εκατό χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στην Τεχεράνη για να παρακολουθήσουν παιχνίδι της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Εξι μάλιστα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και αρκετοί τραυματίστηκαν, λόγω της κοσμοσυρροής. Αλλες εκατό χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σ' ένα γήπεδο της Βορείου Κορέας για το παιχνίδι των προκριματικών κόντρα στην Ιαπωνία. Αλλοι τόσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι της εθνικής ομάδας της Αιγύπτου και είναι δεδομένο ότι χιλιάδες άνθρωποι συνέρευσαν στα παιχνίδια των εθνικών ομάδων της Λατινικής Αμερικής, όπου το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σφίγγει κάθε μέρα όλο και περισσότερο τη θηλιά του χρέους και υποθηκεύει τις αναπτυξιακές δυνατότητες αυτών των χωρών. Οι φτωχοί όλου του κόσμου και παίζουν και αγαπούν το ποδόσφαιρο. Γιατί άραγε; Επειδή, όπως λένε κάποιοι, είναι φτωχοί και έχουν «χαμηλό» μορφωτικό επίπεδο; Οχι βέβαια. Η δυναμική του ποδοσφαίρου είναι τόσο μεγάλη, όσο ακριβώς και η απλότητά του. Είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να παιχθεί από το οποιοδήποτε παιδί, με ένα άδειο τενεκεδένιο κουτάκι για μπάλα και δύο πέτρες για γκολπόστ, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Και παίζεται στην Αφρική ή την Ασία χωρίς μπάλα, γιατί δίνει σε κάθε παιδί ένα δρόμο στο όνειρο. Γι' αυτό ακριβώς και πλημμυρίζουν τα κάθε λογής καμπ της Unicef. Το ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι που βοηθά πολλά παιδιά να αντέξουν την πείνα και τη φτώχεια. Είναι ένα παιχνίδι που δίνει στις φτωχές χώρες του κόσμου το διαβατήριο για να βρεθούν στη χορεία των ανεπτυγμένων. Εστω και για λίγο. Εστω και για ένα παιχνίδι. Είναι το παιχνίδι που δίνει τη δυνατότητα στο φτωχό και τον αδύνατο να παίξει με ίσους όρους τον ισχυρό και να τον κερδίσει. Πράγμα που δεν θα μπορούσε να πετύχει σε κανένα άλλο πεδίο, ποτέ. Μια ποδοσφαιρική νίκη του αδύναμου επί του ισχυρού, γίνεται αφορμή για την έκρηξη της εθνικής υπερηφάνειας και λειτουργεί πολλές φορές σαν βάλσαμο, σαν παραμυθία για τις δυσχέρειες της πραγματικότητας. Αυτή τη δύναμη του ποδοσφαίρου εκμεταλλεύτηκαν και εκμεταλλεύονται οι πολιτικοί σε ολόκληρο τον κόσμο για να χειραγωγήσουν τις μάζες. Το έκανε ο Μουσολίνι στη φασιστική Ιταλία και ο Φράνκο στη φασιστική Ισπανία. Οι δικτάτορες στη Λατινική Αμερική, με αποκορύφωμα τον Βιντέλα και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 στην Αργεντινή. Ομως, το παιχνίδι δεν μπορεί να είναι υπεύθυνο για τις εμπνεύσεις και τις προθέσεις όσων το μεταχειρίζονται για τους δικούς τους ιδιοτελείς και συχνά ανομολόγητους σκοπούς. Το ποδόσφαιρο, το jogo bonito των Βραζιλιάνων, το δημοφιλέστερο παιχνίδι σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι δικό μας. Και πρέπει να το υπερασπιστούμε από τις προθέσεις εκείνων που δεν έπαιξαν ποτέ. Που δεν κατάλαβαν και ούτε πρόκειται να καταλάβουν ποτέ τη θεραπευτική και απελευθερωτική δύναμη που κρύβει το παιχνίδι. Και δεν πρόκειται να το καταλάβουν, γιατί ξέχασαν πως υπήρξαν κάποτε παιδιά.


Περί ακούσιου πηδήματος και άφκσησις του Φιπιά
Γράφει ο Dr Μητσάρας Φουρκέτας

Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες βεβαίως, είμαι ευχαρίστως ανακοινών ότι από της ερχομένης εβδομάς θα είμαι και κάτοχος ηλεκτρονικής διεφθύνσεος, ίνα διεφκολυνθεί η μεταξύ μας επικοινωνία και ιδίως μετά των κυριών ανεξαρτήτου γαμηλίου καταστάσεως, καθότι είναι γνωστόν ότι από ανέκαθεν είμαι προσφέρων τον εαφτόν μου εις την υπηρεσίαν του ωραίου φίλου, ιδιαιτέρως επί της παρούσας εποχής οπότε και οι πραγματικοί άνδρες είναι λείψαντες και η πιάτσα είναι γεμίσασα ντιγκιντάγκες. Ως γνωστόν είμαι παντρέφσας και χωρίσας τρις, μετά θήλεων ικανής περιουσίας και εξαιρέτου χαρακτήρος, καθόσον ο χαρακτήρ είναι θεμέλιος λίθος διά την επιτυχίαν της συμβιώσεως. Ατυχώς είμαι χωρίσας λόγω εμμονής μου εις ποιότηταν εργασίας μου και αφιερώνων πολλή ώρα εις επαγγελματικέ δραστηριότητε εντός και εκτός οικίας, όχι δικής μου εντούτοις, αφού το στεφάνι μου το τιμούσα ανκαι, ψευδώς κατηγορήθην από διαδόσεις ότι ήμην κατ’ επανάληψην ξενοπηδών, γεγονός που δεν αντιλήπτομαι γιατί είναι κατηγορητέον να είσαι πηδών, άπαξ και συνενεί και η ετέρα πλεβρά, η πηδούμενη. Αίσχος και απαράδεκτον εισέτι, υφίσταται η ενεργητική συμμετοχή εις ακούσιον πήδημα έχοντα υποχρεωτικόν χαρακτήρα, πράξις καλούμενη και βιασμός. Είμαι εντούτοις παρατηρών, ότι άπαντες θα τύχητε παρατεταμένου βιασμού από οικονομικόν επιτελείον κυβερνήσεως, το οποίον προβαίνει εις ληστείαν απροκάλυπτον, εις οποία ούτε χέρια δεν είναι χρειαζούμενον να σηκώσετε αλλά για πόδια δεν παίρνω και όρκον. Υποσημειώνω μετά εμφάσεως ότι η αύκσησις του Φιπιά θα επιφέρει και αλυσιδωτήν άφκσησιν εις πληθώρας υπερεσιών και θα είναι πλήκσουσα τα μάλα και την κσαλαφρωτικήν δραστηριότητα ορισμένων εκς ημών, ήτις δραστηριότης έχει ιδιέτερον κοινωνικόν χαρακτήρα καθότι είναι συμβάλουσα σε αναδιανομήν πλούτου, ενέργεια που κανονικώς είναι υποχρέωσις της κυβερνήσεος. Είμαι αντιλαμβανόμενος ότι η κενονία έχει έρθει τα πάνω κάτω και η κυβέρνησις αναλαμβάνει τα ληστίας και ημείς την αναδιανομήν. Οσάφτος τυγχάνω αναρωτόμενος πού βαδίζομεν επιτέλους αν όχι κατά διαόλου σε ρυθμούς Ιωάννου Παρίου, άνεφ φρένων εις κατήφορον. Εκσετάζον την παρούσαν κατάστασις νομίζω συμφώνως με την γνώμην μου, ότι είναι συμφέρουσα λύσις η επιμίκυνσις της επιμορφώσεός μου εντός του ιδρύματος, λόγω χαμηλού κόστους διαβιώσεως αλλά παρά τάφτα είμαι καταγγέλων δριμύως τον κίνδυνον υποβαθμίσεος περί της ποιότητος διατροφής μας, καθότι αμα της αφκσίσεος των προϊόντων μειούται δραματικός η προμήθεια η προερχομένη εκ των ωνίων. Προσέτι είμαι παρατηρήσας ότι ετσίμπησαν από 10 έος 30 εβρά οι τιμές φούντας εις Καψιμί, άφκσησις οφειλομένη εις κόστος μεταφορικόν και προμηθείας μπασκίνων, ενώ και σάμαλι, κωκ, ντόνατς και μπουγάτσε, παρά του γεγονότος ότι κρατούν σταθεράς τιμάς, εμικρύνασι εις μερίδας γεγονός που ετέθη εις υπόψιν διεφθύνσεος παρεμού, διότι διαβλέπω κίνδυνον εκσεγέρσεος παρά των αγανακτησμένων υποτρόφων. Ταύτα και διατελώ ντούρος εις τας επάλξεις της ενημέρωσης ες αεί, εκσόν από τις αργίες.