Ομάδα χωρίς ιδέες (Sportday / Γιάννης Διακογιάννης)

ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ σε ποια θέση θα τερματίσει στο φετινό πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός. Θα καταφέρει να κόψει πρώτος το νήμα, όπως πέρυσι; Θα είναι δεύτερος και θα χρειαστεί να δώσει δύο αγώνες στον προκριματικό γύρο του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου ή πάλι θα περιοριστεί στην 3η θέση, που θα τον οδηγήσει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ; Ουδείς το γνωρίζει μετά την προχθεσινή νέα αποτυχία στο «Απόστολος Νικολαΐδης» απέναντι στον Αρη, ο οποίος παίζει για τη σωτηρία του. Ενα δεύτερο 0-0, που ήρθε έπειτα από αυτό με τον Ηρακλή και βύθισε σε πολλές σκέψεις ολόκληρο το «πράσινο» στρατόπεδο μερικές μέρες πριν από τη δύσκολη αναμέτρηση με τους «κόκκινους». Σκέψεις κάθε άλλο παρά ευχάριστες και αισιόδοξες. Γιατί όταν δεν μπορείς στο γήπεδό σου, με την έντονη υποστήριξη από τους φίλους σου, να στείλεις έστω μία φορά την μπάλα στα δίχτυα του Αμπάρη –και την Κυριακή του Πουρλιοτόπουλου– είναι φυσικό κι επόμενο να μην είσαι ήσυχος πριν από τους αγώνες με τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ (στην Τούμπα) και την ΑΕΚ. Σπατάλησε πολλούς βαθμούς ο φετινός Παναθηναϊκός, που -εκτός μερικών περιπτώσεων- έδειξε τις αδυναμίες του.
ΟΜΑΔΑ με αισθητή την αδυναμία στην ανάπτυξή της, ομάδα χωρίς ιδέες, στην οποία η μπάλα δύσκολα κυκλοφορεί σωστά από τη μεσαία γραμμή και έχει ως βασικό ρόλο να προωθεί το παιχνίδι. Βεβιασμένες μεταβιβάσεις, τις περισσότερες φορές άστοχες, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αξιοποιηθούν οι ικανότητες των επιθετικών και ουδόλως να ανησυχεί η καλά οργανωμένη αμυντική διάταξη του αντιπάλου. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει δείξει ότι δεν μπορεί να φανεί αποτελεσματικός –ή μάλλον επικίνδυνος– απέναντι σε μια κλειστή ομάδα που παίζει με στόχο να μη δεχθεί γκολ. Αδυναμίες που φαίνονται όταν ένας παίκτης που αποκτήθηκε για να οργανώσει επιθετικά το παιχνίδι, δεν παρουσιάζει φέτος τις εμπνεύσεις και την ποιότητα που έδειξε όταν ήρθε στην Αθήνα από το Μπουένος Αϊρες. Οπως και κόντρα στην Καλλιθέα έτσι και προχθές με τον Ηρακλή, ο Γκονζάλες κινήθηκε πιο κοντά στον κλασικό αμυντικό μέσο της ομάδας, δηλαδή τον Μπασινά, από ό,τι σαν στήριγμα του Κωνσταντίνου και του Γκέκα! Οι δυστυχείς, πολλές φορές υποχρεώθηκαν να γυρίσουν στο κέντρο του γηπέδου για να πάρουν την μπάλα (ή να τη διεκδικήσουν), αφού οι καλές μεταβιβάσεις δεν έρχονταν από τον Αργεντινό (και τον Μπασινά ή τους καθαρόαιμους αμυντικούς). Το αποτέλεσμα ήταν να τρέχουν άσκοπα και να κουράζονται, παίζοντας ένα ρόλο τον οποίο δεν γνωρίζουν (αυτόν του επιτελικού παίκτη). Οταν δεν μπορεί να αξιοποιηθεί ο μοναδικός στα ελληνικά γήπεδα σέντερ φορ περιοχής όπως ο Κύπριος, ή πάλι η ταχύτητα του Γκέκα, τότε φυσικά διευκολύνεται η αντίπαλη αμυντική γραμμή.
ΑΜΥΝΤΙΚΑ, παρά την αποχώρηση του Νικοπολίδη, του Σεϊταρίδη και πρόσφατα του Κυργιάκου, όπως και του γεγονότος ότι ο μέχρι την περασμένη περίοδο ηγέτης των μετόπισθεν, ο έμπειρος και ήρεμος Χένρικσεν, βρίσκεται τις περισσότερες φορές στον πάγκο και ουχί στον αγωνιστικό χώρο, αμυντικά λέγω, ο Παναθηναϊκός εμπνέει την εμπιστοσύνη (12 γκολ δέχτηκε σε 23 αγώνες). Ο Γκούμας παραμένει πάντα σοβαρός και πολύτιμος, ο Μόρις βελτιώθηκε σημαντικά και με την ταχύτητά του επεμβαίνει ουσιαστικά (μόνο όμως όταν παίζει στο κέντρο και όχι στα δεξιά, όπως την Κυριακή) και ο Κροάτης Γκαλίνοβιτς αποδείχθηκε η μοναδική σωστή μεταγραφική κίνηση που έκανε ο συμπατριώτης του Ζάετς το περασμένο καλοκαίρι. Δίπλα τους, ο Βύντρα προσπαθεί να παίξει σε μια θέση που δεν ξέρει, ενώ ο Κώτσιος έχει προσόντα (ταχύτητα, δύναμη). Αριστερά, όμως, η μακρόχρονη απουσία του Μινχ είναι πολύ αισθητή.
Η ΜΕΓΑΛΗ, λοιπόν, αδυναμία του Παναθηναϊκού βρίσκεται στην επιθετική ανάπτυξη, αδυναμία για την οποία την ευθύνη δεν έχει ούτε ο Κωνσταντίνου (πολύ καλός φέτος) ούτε ουδείς άλλος. Αν δεν σκοράρει πολλές φορές ο Παναθηναϊκός είναι λόγω της χτυπητής αδυναμίας που έχει στην ανάπτυξή του. Δεν είναι τυχαίο το ότι κέρδισε επτά αγώνες με 1-0 και έφερε τέσσερις λευκές ισοπαλίες, από τις οποίες οι τρεις στην έδρα του (Αιγάλεω, Ηρακλής και Αρης). Εκεί δηλαδή όπου πέρυσι είχε μαζέψει 42 βαθμούς (14 νίκες και μία ισοπαλία με τον Ολυμπιακό).