Ο μάγκας που (τους) τα παίρνει και δεν δίνει δεκάρα!

Εκανε κι η μύγα… μην πω τι, μέρα που είναι. Αίφνης, το Αιγάλεω (έφτασε σε τέτοια επίπεδα πολυτέλειας που), απέκτησε κουσούρια μεγάλης ομάδας! Ως προς το χειρισμό, μάλιστα, τις μεγάλες ομάδες τις ξεπέρασε. Ούτε σ’ αυτές δεν συμβαίνει το αφεντικό να βγαίνει φόρα παρτίδα στις εφημερίδες ότι «φταίει, μονάχα, η τεχνική ηγεσία και κανείς άλλος». Η ουσία, πάντως, του κουσουριού, δεν αλλάζει.

Το Αιγάλεω, αήττητο στο πρωτάθλημα. Το Αιγάλεω, που για να του βάλεις γκολ φτύνεις αίμα (και το γάλα της μάνας σου, μαζί), παθητικό ένα τέρμα σε πέντε αγωνιστικές (με αντίπαλους, μεταξύ άλλων, ΑΕΚ εντός, ΟΦΗ στην Κρήτη, Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο). Το Αιγάλεω, που απέκλεισε δίχως ήττα την Γκεντσλερμπιρλιγκί και μπήκε στη φάση ομίλων του Κυπέλλου UEFA. Το Αιγάλεω, που γονάτισε in extremis μπροστά στη Μίντλεσμπρο. Αλλά έφερε, στο γήπεδό του, 0-0 με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Με «αποκλειστική ευθύνη» του προπονητή. Μήπως να πήγαινε ο, Θωμάς (Μητρόπουλος), να κοιταχτεί; Μήπως περνάει (δεν είναι ντροπή, σε όλους συμβαίνει… ) ποδοσφαιρική κλιμακτήριο;

Κλείνοντας ο κύκλος Χατζάρας, ορθώς ο μπος άλλαξε προσανατολισμό. Θέλησε να διευρύνει τον ορίζοντα. Φάνηκε αυτό, εν αρχή με τον Τζένγκα. Φάνηκε και μετά, όταν ο Τζένγκα τον πούλησε, με τον Ντε Μολ. Η χρήσιμη υπενθύμιση είναι ότι ο Τζένγκα έπαιξε ημιτελικό Μουντιάλ το ’90, ο Ντε Μολ έπαιξε ημιτελικό Μουντιάλ το ’86, δηλαδή στα χρόνια που ο Θωμάς έψαχνε ποιος του βγήκε διαιτητής την Κυριακή στο ματς της Γ’ ή της Δ’ Εθνικής με το Καπαρέλι. Το στοίχημα, λοιπόν, δεν είναι να προσλάβεις τον Τζένγκα ή τον Ντε Μολ. Το στοίχημα είναι, αφού τον προσλάβεις, να μπορείς και να τον διαχειριστείς. Με επίγνωση της οντότητας που βάζεις μες στο μαγαζί σου. Ειδάλλως, αν δεν μπορείς, τότε το σοφό είναι αυτό που έκανε ο Μπέος. Πήγε και πήρε τον Βαζάκα!

Ο Ντε Μολ (δεν χρειάζεται να σου το πει κανείς, έξυπνος άνθρωπος είσαι, υποτίθεται πως καταλαβαίνεις… ) θα φέρει άλλη προσέγγιση στα πράγματα, άλλες αντιλήψεις, άλλη κουλτούρα. Ερχεται από άλλες παραστάσεις. Μεγάλωσε με Τάις και Γκούταλς. Σε περιβάλλον Αντερλεχτ. Δεν είναι, με όλον το σεβασμό, ούτε ο Μήτσος Εξωμανίδης ούτε ο Ζαχαρίας Λυκουρίνος. Αν νιώθεις πως σου χαλάει ό,τι έχεις φτιάξει, πας σε μια άλλη Σκύδρα και βρίσκεις τον επόμενο Χατζάρα. Να του λες για το 4-4-2 και το 4-5-1, ν’ ακούει, και να ‘χεις ήσυχο το κεφάλι. Να του λες, επίσης, «δεν με ενδιαφέρει η Ευρώπη» κι εκείνος να σκέπτεται «μάγκας ο πρόεδρος, τους τα παίρνει (σ.σ. απ’ την Ευρώπη) και δεν δίνει δεκάρα».
Το Αιγάλεω «μπήκε» στο UEFA. Απολύτως ευνόητο, φαντάζομαι, ότι είναι έξω απ’ τους (άγραφους) όρους του παιχνιδιού το «μπήκα αλλά δεν με νοιάζει». Που σημαίνει, μπήκα για να κονομήσω ό,τι κονομήσω απ’ όπου το κονομήσω, αλλά και τέσσερις πεντάρες (σε γκολ, όχι σε εκατομμύρια!) να εισπράξω, καρφί δεν μου καίγεται. Την Καλαμαριά, μόνο, να νικήσω την Κυριακή. Ωραίος παίκτης! Εκεί που (καλώς ή κακώς) πήγε και «μπήκε», και επιπλέον φιλοδοξεί να «μπαίνει» ει δυνατόν κάθε χρόνο, δεν βυζαίνουν ακριβώς το δάχτυλο, αν ετούτο νομίζει. Παρατηρούν, συμπεραίνουν, ξέρουν. Ποιος δίνει και ποιος παίρνει.

Δεν είναι συμβατό, να φέρνεις προπονητή τον Ντε Μολ και να (του) λες «δεν με νοιάζει το UEFA». Σύγκρουση. Διότι ο Ντε Μολ ξέρει πως το UEFA είναι πλούτος. Όχι αθέμιτος πλουτισμός, πλούτος. Περιουσία εμπειριών. Πράγμα που δεν είναι η νίκη επί του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Δεν μεγαλώνεις, ως κλαμπ, νικώντας τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Μεγαλώνεις, αντιμετωπίζοντας τέτοιες ομάδες. Μίντλεσμπρο, Λάτσιο, Παρτιζάν, Βιγιαρεάλ. Χώρια ότι αν πας να παίξεις τέτοιες ομάδες στο ρελαντί (γιατί έχεις, μετά, Εργοτέλη ή Καλλιθέα) και φας μεσοβδόμαδα τις κατραπακιές στο κεφάλι τη μία πίσω απ’ την άλλη, θα τις πληρώσεις και την Κυριακή. Καθότι, στο μεταξύ, οι παίκτες θα έχουν χάσει το ηθικό τους, την αυτοεκτίμησή τους, την πίστη τους. Η Ξάνθη, αφού επί σειρά ετών επίμονα προσπάθησε να βγει στην Ευρώπη, μια τεσσάρα έφαγε από τη Λάτσιο κι έκανε δύο χρόνια να συνέλθει. Εντέλει, αν δεν σε νοιάζει (το UEFA), τότε γιατί να νοιάζει το κοινό (σου); Γιατί να κουραζόμαστε, εδώ χάμω, ότι η ομάδα παίζει Ευρώπη και πηγαίνουν στο γήπεδο χίλια άτομα;
Η αποτυχία του Θωμά είναι ό,τι και στο πρωτάθλημα που τον νοιάζει, πάλι χίλια άτομα ακολουθούν. Μου λένε πως, στην κοινωνία του Αιγάλεω, είναι γενικός αντιπαθής. Αδιαφορώ. Στο γήπεδο πηγαίνεις για την ομάδα, για τους ποδοσφαιριστές, όχι επειδή αγαπάς το αφεντικό. Αφήστε ότι, αν η ομάδα (ξανά)κυλήσει στη Γ’ Εθνική και φτάσει να δίνει αγώνα «ζωής ή θανάτου» με τον Ατρόμητο, δέκα χιλιάδες κόσμο θα ‘χει μέσα, κι άλλους τόσους απ’ έξω, στη Θηβών.
Το Αιγάλεω είναι πολυπληθής δήμος. Δεν είναι Χαλκηδόνα, τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα, σαν τον παλαιό (μια πλατεία, όλη κι όλη… ) Χαραυγιακό. Η Χαλκηδόνα δεν εκπροσωπεί κάτι, για να θεωρεί κανείς τον Σπανό αποτυχημένο ότι αυτό το κάτι δεν το προσέλκυσε. Εχει κόντρα λέει, ο Θωμάς, με τους «οργανωμένους». Αδιαφορώ, ακόμη περισσότερο. Το αποτέλεσμα μετράει. Ας βρει πως θα προσελκύσει κοντά στην ομάδα τους… ανοργάνωτους (που είναι, φαντάζομαι, και πολύ περισσότεροι) Αιγαλεώτες!

Κι ύστερα, ας τα βάλει με τον Ντε Μολ που έπαιξε μ’ έναν κυνηγό…