Ο φανατικός είναι το «σαράκι» του παιχνιδιού (Sportday / Χρήστος Χαραλαμπόπουλος)

Φυσιολογικά, εφόσον στη Λεωφόρο αύριο θα υπάρχουν φίλαθλοι και οπαδοί μόνο του ΠΑΟ στις κερκίδες, δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ανησυχία για την ατμόσφαιρα του ντέρμπι. Φυσιολογικά. Ομως σε τούτο τον τόπο τα πράγματα τις περισσότερες φορές εξελίσσονται παρά φύσιν. Ιδίως στο ποδόσφαιρο, που έχει μεταβληθεί σε μια αυλή όπου το παράλογο βγαίνει πολύ συχνά για να παίξει. Ενα παιχνίδι που «υποχρεωτικά» γίνεται με φιλάθλους μόνο της μιας ομάδας είναι παράλογο και μαρτυρά την ανικανότητά μας να το προστατέψουμε και να φερθούμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι.

Φοβάμαι ότι τον τόνο στο αυριανό παιχνίδι θα δώσουν οι ενέργειες κάποιων φανατικών, που θα αποδοκιμάσουν τον Αντώνη Νικοπολίδη. Και τις ενέργειες του φανατικού δεν τις χαρακτηρίζει η μετριοπάθεια. Οι εκκλήσεις της «πράσινης» ΠΑΕ στους φιλάθλους και τους οπαδούς της ομάδας να μην προβούν σε ακραίες εκδηλώσεις αποδοκιμασίας είναι υποκριτικές. Οι ενέργειες του φανατικού δεν αποτρέπονται με εκκλήσεις, αλλά με πράξεις. Και θα ήθελα να δω τις πράξεις της «πράσινης» ΠΑΕ που θα προφυλάξουν τον Αντώνη Νικοπολίδη από τις ενέργειες των φανατικών. Οπως και τις ενέργειες των συναδέλφων του που αγωνίζονται στον ΠΑΟ. Οπως και τις πρωτοβουλίες του ΠΣΑΠ, του οποίου ο Αντώνης Νικοπολίδης είναι μέλος.

Ενέργειες που θα ήθελα –όπως είχα γράψει και τότε- να γίνονταν και από τη διοίκηση του Ολυμπιακού, τους ποδοσφαιριστές του και τον ΠΣΑΠ πριν από εκείνο το 3-0 της Ριζούπολης. Ενέργειες που δεν έγιναν, αλλά αν κάποιοι πιστεύουν ότι εκείνη η παράλειψη χρειάζεται απάντηση, το παιχνίδι έχει χαθεί. Για όλους μας. Γνωρίζω πολύ καλά ότι ο φανατισμός πουλάει εισιτήρια, φανέλες, φύλλα, δίνει πόντους ακροαματικότητας στα ραδιόφωνα και πόντους τηλεθέασης στις τηλεοράσεις. Ολοι όσοι μπαίνουν στον πειρασμό να εμπορευθούν το φανατισμό, να τον κάνουν ένα «προϊόν» με αξία, είναι συνυπεύθυνοι για τις πράξεις των φανατικών. Πράξεις τις οποίες υποκινούν για να κερδίσουν, ίσως επειδή λόγω της ιδιότητάς τους δεν μπορούν να κάνουν και οι ίδιοι. Εχουμε παραδώσει το παιχνίδι, εδώ και χρόνια, στην αρμοδιότητα των φανατικών.

Ο πρόεδρος της ΕΠΑΕ, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, διακεκριμένος νομικός με εξαιρετική συγκρότηση και παιδεία, με εξέπληξε δυσάρεστα χθες όταν στη συνέντευξη Τύπου της ΕΠΑΕ ανέφερε ότι «είμαστε υπέρ του φανατισμού αλλά κατά της βίας». Μα αγνοεί ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος τι είναι και πώς λειτουργεί ο φανατικός; Αγνοεί ότι ο φανατικός είναι ένας απογοητευμένος άνθρωπος, ένας αποτυχημένος, ένας ανεπιθύμητος, ένας βαριεστημένος, ένας εχθρός της πραγματικότητας; Αγνοεί ότι ο φανατικός δεν έχει καμία αυτοκυριαρχία, αλλά γαντζώνεται στο απόλυτο της πίστης του, που την υπερασπίζεται τυφλά; Οπως τυφλή είναι και η βία. Ο φανατικός δεν αποδέχεται την έκκληση στη λογική ή στην όποια ηθική του συνείδηση, φοβάται το συμβιβασμό και η κινητήρια δύναμή του είναι το μίσος.

Το μίσος ενώνει και φαίνεται ότι, όπως υπάρχει για όλους ένας ιδανικός Θεός, υπάρχει και ένας ιδανικός διάβολος. Και στο ποδόσφαιρο ο διάβολος του φανατικού έχει διαφορετικό χρώμα από εκείνο που «φοράει» ο δικός του Θεός. Ο φανατικός δεν έχει επιχειρήματα – ή μάλλον έχει ένα μόνο: τη βία και συχνά καταφεύγει σε αυτήν για να αποδείξει την αξία του. Και τη δική του και της πίστης του. Παρά τα όσα πιστεύουμε, όλοι οι φανατικοί βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Και απέναντί τους βρίσκεται ο μετριοπαθής. Ο φίλαθλος, που ως φίλος του άθλου τον αναγνωρίζει και τον χειροκροτεί σε όποια πλευρά του γηπέδου κι αν βρίσκεται. Μόνο που φαίνεται ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο οι φίλαθλοι είναι μια ανεπίτρεπτη πολυτέλεια, ενδεχομένως και κατάρα.