Το ποδόσφαιρο της ανισορροπίας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Tα δύο 0-0 με Ηρακλή και Αρη στην αδιαπέραστη πέρυσι –σαν Φορτ Νοξ– Λεωφόρο φέρνουν απόψε τον Παναθηναϊκό στη στενόχωρη θέση να χρειάζεται (μόνο) νίκη όχι για να διατηρήσει τον τίτλο του, αλλά απλώς για να 'χει πιθανότητες –συνεπώς και ελπίδες– ότι... δεν θα τον χάσει, ότι τον Μάιο δεν θα παραδώσει το στέμμα στον επόμενο πρωταθλητή. Πιθανότητες αυξημένες, στο μάλλον τραβηγμένο σενάριο να νικήσει απόψε με τουλάχιστον δύο γκολ διαφορά.

Δεν του 'φταιξε γι' αυτό κανείς. Μοναχός πήγε κι έπεσε στο πηγάδι, μοναχός ας βγει από εκεί μέσα τώρα. Μπορεί; Η εντός έδρας στατιστική, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ενθαρρυντική για το «πράσινο». Δώδεκα αντίπαλοι στη ροή του πρωταθλήματος, οι οκτώ έμειναν στο μηδέν, δύο έβαλαν ένα γκολ... ίσον κανένα (Απόλλων Καλαμαριάς και ΟΦΗ στα πανομοιότυπα 5-1), δύο προηγήθηκαν (Ξάνθη και ΠΑΟΚ) και έγινε ανατροπή. Η στατιστική, ωστόσο, είναι ριψοκίνδυνο εργαλείο ανάγνωσης. Η Γιουβέντους ερχόταν από 750 λεπτά Τσάμπιονς Λιγκ με δύο όλα κι όλα γκολ παθητικό και μεσοβδόμαδα στο Λίβερπουλ είχε φάει αλλά δύο (που θα μπορούσαν να ήταν και τρία και τέσσερα...) πριν από το ημίωρο!
Αλλωστε, η εντός έδρας συμπεριφορά του «τριφυλλιού» ανέτως διαβάζεται και αλλιώς. Με κριτήριο ότι (ναι μεν, αλλά) εκκρεμούν οι επισκέψεις των άμεσων ανταγωνιστών. Η τρέχουσα ΑΕΚ στο Κύπελλο του έβαλε ξεκούραστα... τρία. Ο περσινός Ολυμπιακός, με Αλέφαντο και με 1-0 από πολύ νωρίς, δύο. Ξεκούραστα, επίσης. Είναι, όπως και να 'χει, must win συγκυρία. Σε τέτοιες ένα ιδανικό σκριπτ ξέρω, να σπρώχνει κανείς το χρόνο ελέγχοντας το ρυθμό και να σκοράρει όσο γίνεται πιο... αργά. Και ένα ιδανικό πάλι το 3-4-1-2, είτε ανθεί αυτές τις μέρες στη Serie A είτε όχι.

Ο Ολυμπιακός πάλι, με νίκη επιστρέφει στο θρόνο. Με ισοπαλία (η διαφορά είναι ότι...) πλησιάζει να επιστρέψει στο θρόνο. Για την ισοπαλία δεν το συζητάμε, δεν ξέρει (και επιπλέον είναι αφόρητο ρίσκο) να παίξει. Αν το κάνει, θα ηττηθεί. Το πρόβλημα είναι ότι οι «κόκκινοι» δεν ξέρουν να παίζουν και για τη νίκη. Με την έννοια ότι, παίζοντας για τη νίκη είτε φέρνουν ισοπαλίες με σπατάλη (κατά κανόνα) του προβαδίσματος –το άκρο αντίθετο της ΑΕΚ δηλαδή– είτε (στην καλύτερη περίπτωση) καταλήγουν να συγκρατούν με νύχια και με δόντια το +1 γκολ.

Τα παιχνίδια του Ολυμπιακού –δεν υπάρχει καμία αμφιβολία– είναι τα πιο ελκυστικά. Αν θέλετε, τα πιο τηλεοπτικά! Αλλά το ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού, το ποδόσφαιρο της ανισορροπίας, είναι το διεθνώς ηττημένο ποδόσφαιρο. Τα τρόπαια, πια, τα κερδίζουν η ισορροπία και η λειτουργικότητα. Φυσικά, εδώ το διακύβευμα δεν είναι διεθνές, είναι μόνο η εσωτερική υπόθεσή μας, άρα συγχωρούνται τα... τσάτρα πάτρα, οι πάσης φύσεως εκπτώσεις από τα στάνταρντ.

Ωστόσο, εν όψει της αντάμωσης με τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό του χρόνου ξανά, το ζητούμενο (πέρα από το τι χρώμα κορδέλα θα 'χει τούτη η «κούπα», πράσινο ή κόκκινο) είναι να πάρουμε και κάνα μάθημα. Ο όποιος πρωταθλητής της περιόδου δεν θα σημαίνει πως (αναδείχθηκε τέτοιος επειδή) τα κάνει όλα σωστά. Θα σημαίνει μονάχα πως τα πολλά λάθη του ήταν κατ' ελάχιστον λιγότερα από τα πολλά λάθη του άλλου.