Επί παντός... (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Ο γόρδιος δεσμός του «πράσινου» γηπέδου

Οι διαφωνίες και τα προβλήματα φέρνουν τον Παναθηναϊκό όλο
και πιο κοντά στο ΟΑΚΑ,
το οποίο τελικά βολεύει όλους!Ο Ολυμπιακός, μια ζωή φιλοξενούμενος στο Στάδιο Καραϊσκάκη και τα τελευταία χρόνια «πρόσφυγας» στο ΟΑΚΑ και τη Ριζούπολη, με την ανέγερση του νέου Καραϊσκάκη θεωρήθηκε ότι έλυσε το πρόβλημά του, χωρίς όμως -στην πραγματικότητα- να το έχει λύσει. Νοικάρης ήταν πάντα, νοικάρης παραμένει και τώρα. Ο σπιτονοικοκύρης του μόνο άλλαζε. Τότε ήταν η ΕΟΕ, τώρα είναι η «Καραϊσκάκη Α.Ε.» του κ. Σ. Κόκκαλη. Απλώς το νέο Καραϊσκάκη ικανοποιεί με τις ανέσεις του την ομάδα και τους οπαδούς της. Α, και ανοίγει την όρεξη των ανταγωνιστών!
Ο Παναθηναϊκός, μια ζωή προνομιούχος στο θέμα του γηπέδου, απέκτησε κι αυτός πρόβλημα όταν ξεπεράστηκε η Λεωφόρος. Και ήγειρε συγκεκριμένες αξιώσεις μετά τις ρυθμίσεις που έγιναν για το νέο Καραϊσκάκη. «Θέλουμε κι εμείς γήπεδο», φωνάζουν, εδώ και καιρό, σε όλους τους τόνους τα μέλη της ευρύτερης «πράσινης» οικογένειας (ερασιτεχνικός σύλλογος, ΠΑΕ, ΚΑΕ και βόλεϊ).
Φυσικά κανείς δεν τολμάει να τους πει όχι. Σε ποιο επιχείρημα να πατήσει, άλλωστε; Μήπως στο ότι το Καραϊσκάκη είναι του Κόκκαλη και όχι του Ολυμπιακού; Αυτά τα πράγματα γίνονται, αλλά δεν λέγονται. Πόσο μάλλον που η Ν.Δ., η οποία κυβερνάει σήμερα, είχε ψηφίσει ως αντιπολίτευση την επίμαχη τροπολογία που είχε φέρει στη Βουλή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ!
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν ζητάει γήπεδο και η κυβέρνηση, υπό την πίεση των τετελεσμένων του Ν. Φαλήρου, συμφωνεί και υπερθεματίζει, παρότι το ΟΑΚΑ υπολειτουργεί και όλη η Αττική γέμισε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες με αθλητικές εγκαταστάσεις τις οποίες δεν ξέρουμε τι να τις κάνουμε... Παρ' όλα αυτά, φαίνεται να πηγαίνουμε σ' ένα ακόμα γήπεδο (αθλητικό κέντρο στην πραγματικότητα...), που θα ανεγερθεί, τουλάχιστον με την ευγενή υποστήριξη του κράτους, για να συμβάλει στην αχρήστευση του πολυδιαφημισμένου ΟΑΚΑ!
Μα είναι λογική αυτή; Ναι, είναι η λογική του παραλόγου ή, αν το θέλει κανείς αλλιώς, «ενός κακού μυρία έπονται». Ο Παναθηναϊκός, πάντως, νομιμοποιείται να ζητάει, γιατί ένας άγραφος, αλλά ιερός ελληνικός κανόνας λέει ότι δεν μπορείς να δίνεις κάτι στον Ολυμπιακό, χωρίς να δώσεις κάτι ανάλογο και στον «αιώνιο» αντίπαλό του. Κι ας πάνε έτσι περίπατο και η λογική και οι νόμοι ή και το ίδιο το Σύνταγμα...
Εκτός αν το θέμα σκαλώσει στα εσωτερικά της «πράσινης» οικογένειας, η οποία ναι μεν «εργάζεται ακατάπαυστα για το καλό του Παναθηναϊκού», αλλά δυσκολεύεται να ξεπεράσει προκαταλήψεις και ανταγωνισμούς που κρατάνε ολόκληρες δεκαετίες. Αλλωστε, η ανέγερση ενός νέου γηπέδου (πόσο μάλλον ολόκληρου αθλητικού κέντρου), ακόμα κι αν μπορούσαν οι ενδιαφερόμενοι να συμφωνήσουν για το μέρος, παρουσιάζει ένα πλήθος από προβλήματα, τα οποία δεν λύνονται από τη μια μέρα στην άλλη.
Ας δούμε όμως, κατ' αρχάς, το θέμα του χώρου. Το Γουδί, που συναισθηματικά ικανοποιεί τους φίλους της ομάδας, τελικά δεν προσφέρεται για γήπεδο μεγαλύτερο των 28.000 θέσεων, ούτε για εμπορικές χρήσεις και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης που εκπροσωπεί την ΠΑΕ το απέρριψε, προς μεγάλη απογοήτευση του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου, οι οποίοι αφενός είχαν συνταχθεί με το λαϊκό αίσθημα και αφετέρου δείχνουν να μη δίνουν και μεγάλη σημασία στις εμπορικές χρήσεις.
Με το Γουδί «τελειωμένη υπόθεση», η επόμενη μάχη δόθηκε για το Ελληνικό, με τον Τζίγκερ να θεωρεί (λόγω της αφθονίας της έκτασης και της εμπορικής της αξίας) ότι αυτή είναι η καλύτερη λύση και τους Γιαννακόπουλους να προβάλλουν συναισθηματικές αντιρρήσεις του τύπου «το Ελληνικό ανήκει στη Νομαρχία Πειραιά και ο κόσμος δεν το θέλει». Το αδιέξοδο ήταν αναπόφευκτο, καθώς καμιά από τις δύο πλευρές δεν έκανε ούτε μισό βήμα πίσω, οπότε ουσιαστικά από μόνη της μπήκε στο τραπέζι η πρόταση του Βοτανικού, αν και πολύ ανώριμη σε σχέση με τις άλλες δύο.
Και οι δύο πλευρές δεσμεύτηκαν ότι θα μελετήσουν το θέμα του Βοτανικού και θα επανέλθουν, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού τους, ο μεν Βαρδινογιάννης έχει πάντα το φιλέτο του Ελληνικού, οι δε Γιαννακόπουλοι το Γουδί, το οποίο για τους οπαδούς της ομάδας τείνει να θεωρηθεί ως ιερός χώρος - περίπου ό,τι το Κόσοβο για τους Σέρβους! Με άλλα λόγια, πλήρης αδιαλλαξία ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα, που τα ενώνει το πράσινο χρώμα, αλλά τα χωρίζουν πολύ περισσότερα...
Κι αφού δεν συμφωνούν, γιατί δεν χωρίζουν τα τσανάκια τους; Να βρει δηλαδή ξεχωριστή λύση ο Βαρδινογιάννης για το ποδόσφαιρο και ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός ας ακολουθήσει το δικό του δρόμο, με οδηγό το συναίσθημα και προίκα του τη Λεωφόρο. Εύκολο ακούγεται, αλλά στην πραγματικότητα είναι εντελώς ανεφάρμοστο. Γιατί η ΠΑΕ δεν νομιμοποιείται να τύχει οποιασδήποτε παραχώρησης ή διευκόλυνσης από το κράτος, που σημαίνει ότι για οποιαδήποτε ξεχωριστή λύση θα πρέπει να αναλάβει όλο το οικονομικό βάρος μόνη της.
Ο δυνατός στην ιστορία αυτή είναι ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός, γιατί αυτός κατέχει τη Λεωφόρο, η οποία θεωρείται ανταλλάξιμη, και γιατί αυτός, και μόνο αυτός, νομιμοποιείται, με βάση τους νόμους και το Σύνταγμα, να εισπράξει οποιαδήποτε παροχή από το κράτος. Οπότε η ΠΑΕ μπορεί να μπήκε μέχρι τώρα μπροστά στις συζητήσεις με τον Σουφλιά, αλλά επί της ουσίας είναι υποχρεωμένη να αποδεχθεί τις επιλογές του Ερασιτέχνη. Δηλαδή του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου!
Αλλά έστω ότι κάποια στιγμή πρυτανεύει «το καλό του Παναθηναϊκού» και συμφωνούν για το χώρο. Με τον τρόπο ανέγερσης, με τα απαιτούμενα κεφάλαια και με την εκμετάλλευση των εμπορικών χρήσεων, τότε τι θα γίνει; Γιατί (λέμε τώρα...) ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός μπορεί να έχει δικαιώματα και νομιμοποιήσεις, αλλά όχι και τα λεφτά που χρειάζεται ένα τέτοιο έργο. Ενώ αντίθετα η ΠΑΕ και ο Βαρδινογιάννης ως άτομο θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν ή να προσφέρουν (όπως και οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι φυσικά) τις απαραίτητες εγγυήσεις. Προς όφελος του Ερασιτέχνη όμως;
Γόρδιος δεσμός, τον οποίο δεν θα μπορούσε να λύσει ούτε η πολιτεία, ακόμα και στην περίπτωση που θα ήταν πρόθυμη να μιμηθεί το μοντέλο του γηπέδου Καραϊσκάκη. Γιατί ακόμα κι αν (λέω αν...) ο Βαρδινογιάννης ζήλευε τη δόξα του Κόκκαλη, και πάλι τίποτα δεν θα προχωρούσε αν δεν βρισκόταν κάποιος Θεοδωρακάκης πρόθυμος να πει «ναι σε όλα». Αυτό το είδος παράγοντα δεν είναι όμως διαθέσιμο στον Παναθηναϊκό και ειδικά στην οικογένεια Γιαννακόπουλου. Οπότε;
Με βάση όλα τα παραπάνω πραγματικά και λογικά δεδομένα, νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός πολύ δύσκολα θα αποκτήσει νέο γήπεδο - πόσο μάλλον ολόκληρο αθλητικό κέντρο. Γεγονός που αναγκαστικά θα οδηγήσει την ΠΑΕ στη λύση του ΟΑΚΑ, εμπλουτισμένη με αρκετές (άλλωστε χώρος υπάρχει...) εμπορικές χρήσεις, οι οποίες θα ενισχύσουν τόσο τα δικά της, όσο και τα έσοδα του σταδίου.
Αυτή, άλλωστε, μοιάζει, με βάση την ψυχρή λογική, να είναι η καλύτερη λύση, τόσο για την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, όσο και για την κυβέρνηση, η οποία εκτός όλων όσων θα αποφύγει, θα βάλει και έναν πολύ καλό πελάτη μέσα σε ένα στάδιο που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν τρομερά ζημιογόνο γι' αυτήν.
Οσο για τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, με την ασφάλεια που του παρέχει η προίκα της Λεωφόρου και την αφοσίωση που επιδεικνύουν «στα ιερά και τα όσια» του συλλόγου οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι, δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να χαθεί. Αλλωστε, ακόμα και χωρίς δικές του εγκαταστάσεις, θα βρει πολύ καλές λύσεις στα τόσα νέα αθλητικά συγκροτήματα που μας... κληροδότησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Για να μη λένε οι... γνωστοί πολέμιοι των Αγώνων ότι τα ολυμπιακά έργα πήγαν τελικά χαμένα...