H νίκη θα έρθει από τα πλάγια (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ας δούμε κατ' αρχήν τα δεδομένα. Ο Ολυμπιακός έχει τρεις νίκες εκτός έδρας. Η μία είναι με τον Ιωνικό, η άλλη με τον Αρη και η τρίτη με τον Πανιώνιο: καμία από αυτές τις τρεις ομάδες δεν μοιάζει με τον Παναθηναϊκό. Ο ΠΑΟ στο γήπεδό του έχει όλες κι όλες τέσσερις νίκες χωρίς να ιδρώσει: με την Καλαμαριά, τον Ιωνικό, τον Πανιώνιο και τον ΟΦΗ. Περιττό να πω ότι κανένας από αυτούς τους αντιπάλους δεν έχει σχέση με τον Ολυμπιακό. Ποιο άλλο δεδομένο υπάρχει; Το ντέρμπι του πρώτου γύρου, αλλά από τότε πέρασαν... αιώνες. Ο ΠΑΟ έχει άλλο προπονητή και διαφορετική ενδεκάδα. Ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει αγωνιστική συμπεριφορά και στυλ. Επειδή και οι δύο ψάχτηκαν πολύ, το ντέρμπι μοιάζει να μην έχει προηγούμενο και όταν δεν υπάρχει προηγούμενο να βασιστείς, δεν υπάρχει και δυνατότητα να κάνεις ένα σοβαρό προγνωστικό. Ακόμα και αυτό που λεγόταν κάποτε (ότι σε ένα ματς με πολλά γκολ νικητής θα βγει ο Ολυμπιακός, ενώ σε ένα με λίγα γκολ ο ΠΑΟ έχει προβάδισμα) είναι μάλλον επιπόλαιη εκτίμηση. Η τελευταία νίκη του ΠΑΟ (πέρυσι στον τελικό του Κυπέλλου) είναι με το βαρύ 3-1 και η τελευταία νίκη του Ολυμπιακού (φέτος στον πρώτο γύρο) είναι με το εύθραυστο 1-0.

Παρ' όλα αυτά, στο ντέρμπι δεν αναμένονται εκπλήξεις. Για να υπάρξει νικητής θα πρέπει ο αντίπαλός του να μη μασκαρέψει τις αδυναμίες του και τέτοιες οι δύο ομάδες έχουν πολλές. Ο ΠΑΟ έχει πρόβλημα όταν πιέζονται ο Μπασινάς και ο Γκονζάλες, αλλά αυτό δύσκολα μπορεί να το κάνει μόνος του ο Στολτίδης. Ο Ολυμπιακός έχει δυσκολίες όταν οι αντίπαλοι ακραίοι απλώνουν το παιχνίδι (θυμηθείτε τη Νιούκαστλ, τη Σοσό στο Καραϊσκάκη και το ματς του Λίβερπουλ), αλλά στον ΠΑΟ παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά στο πλάι –εξαιρουμένου του Μινχ– δεν φαίνεται να υπάρχουν. Οπότε το συμπέρασμα έρχεται μάλλον εκ του ασφαλούς: αν δεν μπει γκολ από στημένη φάση, θα κερδίσει όποιος παίξει καλύτερα στα πλάγια. Στη μέση έτσι κι αλλιώς θα γίνει μπούγιο.

Καθοριστική μπορεί να αποδειχτεί και η ψυχολογική κατάσταση δύο αναμενόμενων πρωταγωνιστών. Από τη μία υπάρχει ο Νικοπολίδης, που τον περιμένει ολόκληρη η Λεωφόρος, και από την άλλη ο Μιχάλης Κωνσταντίνου, που κουβαλάει το σταυρό του μαρτυρίου της ανανέωσης του συμβολαίου του. Εχουν και οι δύο τη συμπάθειά μου, αφού η βαρβαρότητα και η προπαγάνδα τούς έχει κάνει εδώ και καιρό στόχους. Ψυχραιμία, παιδιά.