Η αξία να νικάς με τις ιδέες σου (Sportday / Aλέξης Σπυρόπουλος)

Tο δολοφονικό σουτ του Τζόρτζεβιτς (ξυστά) άουτ, σαν τελευταία πνοή στο 90'+1', ήταν η εικόνα που, εκείνη τη στιγμή, έμοιαζε να σφραγίζει (κάτι που συνήθως περιγράφεται ως) το «τέλος εποχής». Αυτά τα... τέλη εποχών έχουν την εξής ιδιομορφία: εύκολα προμηνύονται πάνω στην άψη της συγκυρίας, γενικώς και αορίστως, με το στόμα. Δεν είναι και τόσο εύκολα, όμως, όταν έρχεται η ώρα να τα προγραμματίσει στα σοβαρά κανείς. Και να τα υλοποιήσει στην πράξη.
Ο οργανισμός Ολυμπιακός αναδίδει την αίσθηση πως δεν διαθέτει, στα σκαριά και ανεξαρτήτως του αποτελέσματος σ' ένα κρίσιμο ντέρμπι, συγκροτημένο πλάνο. Τουλάχιστον ο Παναθηναϊκός μετά το 0-3 πρόπερσι στη Ριζούπολη (στη ροή του χρόνου αποδείχθηκε πως) είχε σχεδιασμό «επόμενης ημέρας». Καλό, κακό, πάντως είχε. Συνειδητό τέτοιον. Και τον υποστηρίζει, έως και σήμερα, με συνέπεια.
Εκτός εάν πρόκειται περί... πλάνου, για το κόκκινο αύριο, ό,τι είπε στους ποδοσφαιριστές, σαββατιάτικα στου Ρέντη, ο Σωκράτης Κόκκαλης. «Αμα δεν πάρετε το πρωτάθλημα, θα φύγετε». Μια χαρά τους το 'φτιαξε το ηθικό ο Παπανδρέου-σε-φάση-λίγο-πριν-από-το-Ωνάσειο πρόεδρος! Το οξύμωρο της ιστορίας είναι ότι τούτη η ομάδα, που όντως έκλεισε κύκλο και υπεράνω τελικής κατάταξης θέλει (κατά την απλοϊκή διατύπωση) γκρέμισμα και κτίσιμο ξανά από την αρχή, είναι ομάδα που με πέντε νίκες, ακόμη, δεν αποκλείεται να πάρει τον τίτλο!
Το σενάριο, σε 25 αγωνιστικές, βρίθει ανατροπών για να πιστεύουμε ότι «έως εδώ ήταν» και ότι, στις τελευταίες πέντε, δεν θα 'χει άλλες. Σε μόνο τέσσερις ώρες μέσα, την Κυριακή, ο Ολυμπιακός ηττήθηκε και ξέμεινε τρίτος, ο Παναθηναϊκός που από δεύτερος ανέβηκε πρώτος, μπήκε σε κίνδυνο να του κλείσουν τις πόρτες του σπιτιού κι η ΑΕΚ που από τρίτη προωθήθηκε δεύτερη έχασε «κατά λάθος» (με κίτρινη κάρτα, σε άλλον αντ' άλλου) τον Πάουλο Ασουνσάο και, το κυριότερο, τον Λυμπερόπουλο. Δίχως αυτόν, η επίθεση της «Ενωσης» θα 'χει περισσότερη έκρηξη. Ταχύτητα. Σπιρτάδα. Αλλά λιγότερη σοφία.
Ο Μαλεζάνι έρχεται, σε τούτο το φίνις της σεζόν, κι αναδεικνύεται (από την απομόνωση της ανεργίας στην Ιταλία) πρωταγωνιστής. Αξία στη ζωή έχει να ζεις, και να πεθαίνεις, με τις ιδέες σου. Να πετυχαίνεις με τις ιδέες σου, ακόμα μεγαλύτερη. Προχθές ο κόουτς νίκησε «με τις ιδέες του». Αν ο Παναθηναϊκός φτάσει έως το νήμα μ' αυτές τις ιδέες, θα 'ναι χρήσιμο όπλο και καλή ευκαιρία για ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με τα παλαιά μυαλά της Παιανίας. Μ' εκείνους που δεν τους αρέσει η προπόνηση του Σπράι κι η τακτική του Μαλεζάνι. Είναι κατάλοιπα νοοτροπίας που (εφόσον προστατεύει κανείς την, όντως, σημαντική επένδυση τόσο στον Αγγλο fitness specialist όσο και στον Ιταλό αλενατόρε) δεν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση, μόνο σε διαδικασία ξεριζώματος.
Ο, ως προς τον πολιτισμό, απολογισμός έγινε (όπως και στον πρώτο γύρο στο Καραϊσκάκη, έτσι και τώρα στη Λεωφόρο) με τον πήχυ εκ των προτέρων τοποθετημένο... απελπιστικά χαμηλά. Αφού δεν συνέβησαν τα χειρότερα, τότε «τέλος καλό, όλα καλά». Λίγο-πολύ ευχαριστημένοι, σε ματς όπου (άμα ήταν στη δικαιοδοσία της ΟΥΕΦΑ) η τιμωρία θα ερχόταν σχεδόν αυτονόητη. Πράγμα που, φυσικά, δεν απαλλάσσει τον Γεωργάτο από την... ανάσα που γενναιόδωρα έδωσε, εκεί στο κόρνερ με τη διακοπή που έσπασε το ρυθμό, στον αφόρητα πιεζόμενο Παναθηναϊκό!
Στο τέλος της ημέρας, ο μοναδικός νικητής που φορούσε κόκκινα (μαύρα, για την ακρίβεια, με ελάχιστο κόκκινο) ήταν ο Νικοπολίδης. Βγήκε πεντακάθαρος από το λουτρό του μίσους. Δεν είν' απλό, αν σκεφθεί κανείς ότι κάτω από ανάλογους καταρράκτες γονάτισαν ο Δομάζος με τη φανέλα της ΑΕΚ στη Λεωφόρο, ο Μπάγεβιτς με τη φόρμα του Ολυμπιακού (κατ' επανάληψιν) στη Νέα Φιλαδέλφεια, ο Δεληκάρης και ο Αποστολάκης με τη φανέλα του Παναθηναϊκού στο Φάληρο.
Είναι, σημαντικοί μάλιστα, ποδοσφαιράνθρωποι. Δεν είναι υπεράνθρωποι. Ο Νικοπολίδης άγγιξε το να είναι!