Σε αναζήτηση κάποιας λογικής (Sportday / Γιάννης Διακογιάννης)

OΙ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ συνεχίζονται στην πορεία του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ, σαν να θέλουν να δικαιώσουν αυτούς που ισχυρίζονται ότι στο ποδόσφαιρο, κυρίως στο σύγχρονο, τα πάντα μπορεί να συμβούν και ότι κάθε «λογική» συχνά ανατρέπεται. Ομάδες με ιστορία στη μεγάλη αυτή διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, με τεράστια οικονομική επιφάνεια, με σημαντικό αριθμό παικτών παγκόσμιας ακτινοβολίας και φήμης, ομάδες, τέλος, που ξεκίνησαν την περίοδο με υψηλούς στόχους σκόνταψαν στο δρόμο. Προς μεγάλη απογοήτευση και θλίψη όχι μόνο των πιστών οπαδών τους, αλλά και των παραδοσιακά... τζογαδόρων.
ΕΞΩ, λοιπόν, από την τετράδα των ημιτελικών η Ρεάλ Μαδρίτης των εννέα Κυπέλλων και του γαλαξία των αστέρων (Ρονάλντο, Ζιντάν, Ραούλ, Φίγκο, Μπέκαμ, Οουεν και Ρομπέρτο Κάρλος), των οποίων ο ετήσιος βασικός μισθός ξεπερνά τα 6,5 εκατομμύρια (ευρώ φυσικά).
ΕΞΩ η Μπαρτσελόνα, το καμάρι της Καταλωνίας, που ήταν αποφασισμένη να κερδίσει μετά το 1992 ένα δεύτερο τρόπαιο, ποντάροντας στην κλάση του Ροναλντίνιο, στο ταμπεραμέντο του Ντέκο και στην αποτελεσματικότητα του Καμερουνέζου Ετό.

ΕΞΩ η περσινή θριαμβεύτρια του πιο δύσκολου πρωταθλήματος στον κόσμο, η Αρσεναλ του Βενγκέρ και των άλλων μελών της γαλλικής παροικίας στο Βόρειο Λονδίνο Ανρί, Βιεϊρά, Πιρές, η οποία κυνηγά ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κύπελλο εδώ και πολλά χρόνια.

ΕΞΩ η σταθερή ομάδα της Ευρώπης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με έξι πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα Αγγλίας την τελευταία δεκαετία, με μεγάλη εμπειρία στο θεσμό, στον οποίο έχει δώσει περισσότερους από 150 αγώνες.

ΕΞΩ η Γιουβέντους, που αθόρυβα αλλά με το γνωστό ρεαλισμό των μεγάλων ιταλικών ομάδων προχώρησε στη φετινή διοργάνωση και φαινόταν ικανή μετά την ήττα στο «Ανφιλντ» με 2-1 να «καθαρίσει» την ασταθή Λίβερπουλ και να φτάσει στην ημιτελική φάση. Η «Γηραιά Κυρία», που ξόδεψε πολλά χρήματα το περασμένο καλοκαίρι (Ιμπραΐμοβιτς, Καναβάρο, Εμερσον, Μπλάζι, Ζεμπινά, Καπό κ.λπ.) για να κερδίσει το κύπελλο των πρωταθλητριών ομάδων, που της ξέφυγε τρεις φορές τα οκτώ τελευταία χρόνια, χάνοντας στους τελικούς (1997, 1998 και 2003).

ΕΞΩ και η Μπάγερν Μονάχου, αυτός ο «ογκόλιθος» των γερμανικών –και όχι μόνο– γηπέδων, μια ομάδα που όλοι σέβονται, αλλά και όλοι την τρέμουν, σαν γερμανική που είναι, με τις γνωστές αρετές της φυλής.

ΕΞΩ η Πόρτο, η περσινή νικήτρια της διοργάνωσης, από την οποία όμως δεν περιμέναμε και πολλά φέτος μετά την αποχώρηση από το «Ντραγκάο» του «αρχιτέκτονά» της Ζοσέ Μουρίνιο, αλλά και βασικών μονάδων, όπως ο Ντέκο, ο Καρβάλιο, ο Φερέιρα, ο Ντερλέι και ο Αλένιτσεφ.

ΝΟΚ ΑΟΥΤ, λοιπόν, έξι ηχηρά ονόματα, έξι ομάδες οι οποίες πολλοί αντικειμενικοί παρατηρητές πίστευαν ότι είχαν όλα τα φόντα να φτάσουν έως τον τελικό του Βοσπόρου, και η περσινή θριαμβεύτρια του τουρνουά. Και τι έμεινε; Η Μίλαν, που μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης είναι η ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις στο κύπελλο των πρωταθλητριών (έξι συνολικά), η Λίβερπουλ των τεσσάρων τροπαίων, που είκοσι χρόνια μετά την τραγωδία του «Χέιζελ» βρίσκεται ξανά ανάμεσα στις τέσσερις των ημιτελικών, παρά τα πολλά προβλήματά της (στο αγγλικό πρωτάθλημα είναι μόλις στην 5η θέση, τριάντα έναν βαθμούς μακριά από την κορυφή), η Τσέλσι του δισεκατομμυριούχου (σε στερλίνες φυσικά) Αμπράμοβιτς και του Μουρίνιο, φιλόδοξη και με πολλές και ποικίλες αρετές και η PSV Αϊντχόφεν, την οποία ουδείς περίμενε να προχωρήσει έως εδώ, δηλαδή στα ημιτελικά, όπου είχε ξαναβρεθεί την άνοιξη του 1988, πριν φτάσει στον τελικό της Στουτγάρδης και κερδίσει το κύπελλο στα πέναλτι απέναντι στην Μπενφίκα, σε έναν τελικό στον οποίο κακοποιήθηκε το ποδόσφαιρο.
Τώρα τι θα συμβεί στους δύο ημιτελικούς, είναι ένα άλλο θέμα. Μίλαν και Τσέλσι εμφανίζονται ως τα λογικά φαβορί. Υπάρχει όμως λογική στο ποδόσφαιρο;