Η «Γιούβε» και όλοι οι άλλοι (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η Λίβερπουλ απέκλεισε τη Γιουβέντους με την ευκολία που το έκανε πέρυσι η Λα Κορούνια. Θυμίζω ότι πέρυσι η «Κυρία» είχε χάσει με 1-0 στο «Ριαθόρ» και πως στη ρεβάνς έκανε το ίδιο ακριβώς στείρο παιχνίδι και αποκλείστηκε χάνοντας 1-0. Το πάθημα όχι μόνο δεν της έγινε μάθημα, αλλά φέτος, παίζοντας με τη φωτιά, έκανε τα πράγματα χειρότερα. Πέρα από τους προφανείς τακτικούς λόγους (λίγη κίνηση στην επίθεση, υπερβολική προσοχή στην άμυνα, κούραση κάποιων μέσων, όπως ο Εμερσον και ο Νέντβεντ) υπάρχουν και φανερές αδυναμίες νοοτροπίας.

Η Γιουβέντους στην ιστορία της έχει κατακτήσει δύο φορές το μεγάλο τρόπαιο. Την πρώτη στο «Χέιζελ» κερδίζοντας με ένα ανύπαρκτο πέναλτι τη Λίβερπουλ και τη δεύτερη στη Ρώμη κερδίζοντας στη διαδικασία των πέναλτι τον Αγιαξ του Φαν Γκάαλ. Το πρώτο Κύπελλο το πήρε με ένα δωράκι του διαιτητή και το δεύτερο το κέρδισε σε μία εποχή πολύ πρόσφατη, για την οποία γίνονται εισαγγελικές έρευνες. Η κατηγορία του συστηματικού ντοπαρίσματος που βαραίνει εκείνη την ομάδα, είναι χειρότερη και από το (διπλωματικό, λένε πολλοί...) λάθος του διαιτητή στο «Χέιζελ».

Αποτυχία

Ο αποκλεισμός της Γιουβέντους έχει αυτή τη στιγμή μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την πρόκριση της Λίβερπουλ. Οι «κόκκινοι» για να κάνουν την επιτυχία τους μεγάλη πρέπει να παίξουν τουλάχιστον στον τελικό: δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι η παρουσία της Λίβερπουλ σε έναν ημιτελικό αποτελεί κάποιου είδους τρομακτικό επίτευγμα. Μιλάμε για μία από τις πιο βαριές φανέλες στην Ευρώπη! Η αποτυχία της Γιούβε αυτή τη στιγμή έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Παρελθόν

Σε αντίθεση με τη Μίλαν, η Γιουβέντους δεν κατάφερε ποτέ να διακριθεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για την άνεσή της. Οι μεγάλες επιτυχίες της ήρθαν συνήθως με κόπο και κούραση. Την Κυρία τη θυμόμαστε περισσότερο να παλεύει, παρά να σπέρνει τον πανικό. Η Μίλαν του Φαν Μπάστεν φιλοδώρησε με τεσσάρες σε τελικούς ομάδες, όπως η Μπαρτσελόνα και η μεγάλη Στεάουα του Χάτζι. Πέρα από τους τελικούς κουβαλάει μία ιστορία ευρωπαϊκών θριάμβων, η οποία συγκρίνεται ίσως μόνο με αυτή της Ρεάλ Μαδρίτης. Στο παρελθόν της ανακαλύπτεις παιχνίδια τέλεια, όπως το 5-0 με τη «Βασίλισσα» το 1987, το 3-0 επί της Πόρτο και της Μονακό το 1994, το 1-4 στην Κορούνια πριν από τρία χρόνια. Αν πάτε παλιότερα, θα ανακαλύψετε σκορ τεράστια με αντιπάλους κάποτε μεγαθήρια, όπως ήταν η Ιπσουιτς (3-0), η Νταντί (5-1), η Μπενφίκα (3-0). Η Γιούβε αντίθετα έχει κάνει λίγα μεγάλα ματς: χωρίς σύγκριση λιγότερα από αυτά που έχει κάνει στο ιταλικό πρωτάθλημα.

Οριο

Αυτό είναι -πιστεύω- το όριο της «Κυρίας». Παρά τις εξαγγελίες και τα εντυπωσιακά, που κατά καιρούς ακούγονται από τους ποδοσφαιριστές της (ή ακόμα πιο συχνά τους προπονητές και τους παράγοντές της), η Γιούβε παραμένει η ομάδα σήμα κατατεθέν του ιταλικού πρωταθλήματος. Η λογική της, η οργάνωσή της, οι προτεραιότητές της αφορούν το ιταλικό πρωτάθλημα, σχεδόν αποκλειστικά. Εκεί παραμένει πανίσχυρη, σεβαστή, δυνατή και πολλές φορές υπερπροστατευόμενη: εκτός Ιταλίας όλα της είναι πάντα δυσκολότερα.

Διχασμός

Είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος την πολύ ιδιαίτερη λογική που τη συνοδεύει, αν δεν ξέρει τους γείτονες. Αυτό που λέγεται -ότι τάχα η Ιταλία χωρίζεται σε γιουβεντίνους και αντιγιουβεντίνους- εν τέλει δεν είναι και πολύ λάθος. Στην πραγματικότητα, αυτός ο διαχωρισμός είναι ένα είδος εθνικού ψυχαναλυτικού διχασμού: από τη μία υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν ότι η Ιταλία είναι το κέντρο του κόσμου (και μοιραία συντάσσονται με τη λογική της Κυρίας, που θέλει να είναι η πρώτη στη χώρα της) και από την άλλη εκείνοι που πιστεύουν ότι η αληθινή καταξίωση έρχεται, όταν μάθεις εκτός από την ντοπιολαλιά της πόλης, στην οποία μεγαλώνεις, και μια ξένη γλώσσα. Οι πρώτοι, για να ξέρετε, είναι περισσότεροι και σε αυτές τις κυρίαρχες αντιλήψεις τους είναι μπλοκαρισμένη χρόνια τώρα η Γιουβέντους.

Τυραννία

Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε και μία άλλη παράμετρο, για να κάνουμε το πράγμα ακόμη περισσότερο κατανοητό. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τους οπαδούς της Ρεάλ Μαδρίτης, οι οποίοι κάνοντας συχνά το «Μπερναμπέου» κόλαση «έσπρωξαν» την ομάδα τους στην κατάκτηση μιας ντουζίνας ευρωπαϊκών Κυπέλλων για να κλείσουν το στόμα των επικριτών τους, που υποστηρίζουν ότι στην Ισπανία συστηματικά ευνοούνται, οι Γιουβεντίνοι είναι οι μοναδικοί ίσως φάρα οπαδών στον κόσμο που απολαμβάνουν το συστηματικό γκάστρωμα των υπολοίπων! Η Γιούβε στην Ιταλία είναι ένα είδος τυραννίας, γιατί συστηματικά επιδιώκει να έχει παντού το πάνω χέρι. Γι' αυτό άλλωστε δεν υπάρχει στην Ιταλία ομάδα που να έκανε μια φορά έστω στη μακρόχρονη ιστορία της πρωταθλητισμό και να μη θεωρεί τη Γιουβέντους μεγάλη εχθρό της. Από το Μιλάνο μέχρι τη Νάπολι, από τη Φλωρεντία μέχρι τη Ρώμη, από το Τορίνο μέχρι τη Γένοβα και από την Πάρμα μέχρι την Μπολόνια, όποιος κάτι προσπάθησε να διεκδικήσει, βρήκε μπροστά του την «Κυρία», που είναι η μοναδική ομάδα που κάνει συστηματικά πρωταθλητισμό στην Ιταλία από τη στιγμή της δημιουργίας της!
Αποστολή

Γι' αυτό και το ματς με τη Λίβερπουλ τελείωσε χωρίς να υπάρξει ούτε καν μια κόσμια διαμαρτυρία. Μετά τον αποκλεισμό της Ρεάλ Μαδρίτης οι οπαδοί της Γιουβέντους γνώριζαν ότι η ομάδα ολοκλήρωσε την εφετινή ευρωπαϊκή αποστολή της και τώρα πρέπει να αφοσιωθεί στην ιστορική της προτεραιότητα, το πρωτάθλημα. Αποκλείοντας τη «Βασίλισσα» έδωσε ένα νόημα στην εφετινή ευρωπαϊκή παρουσία της: τόσο φτάνει! Αλλωστε και μέχρι τώρα όλα τα ματς που έδωσε, τα κέρδισε ή τα έχασε στο γκολ. Ακόμα και με τη Μακάμπι του Τελ Αβίβ δεν ρίσκαρε τίποτα παραπάνω και προτίμησε να κερδίσει 1-0 σε ένα μισοάδειο γήπεδο. Τι είναι στο φινάλε το Τσάμπιονς λιγκ; Αφού δεν τους έχεις όλους κόντρα, δεν είναι παρά μία παραπάνω υποχρέωση. Του χρόνου πάλι.

Κατάπτυστη πρακτική

Δεν έχω γνώμη για όσα κατήγγειλε ο Λάμπρος Σκόρδας. Δεν ξέρω τα γεγονότα. Περιορίζομαι σε μια γενική παρατήρηση: αυτό που και στην ιστορία αυτή καταρακώνεται, είναι δυστυχώς για μια ακόμα φορά το κύρος της ΕΠΟ. Η ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία χρόνια τώρα χειρίζεται τις υποθέσεις των χρεών των σωματείων, με έναν τρόπο που θυμίζει δικηγορικό ή μεσιτικό γραφείο: πληρώνεις κατιτίς και σε τακτοποιούν! Ετσι έγινε με την Καβάλα, τη Λάρισα, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ παλιότερα. Ετσι έγινε και με τον Παλιό και το Νέο Πανιώνιο: είναι μια πρακτική που από τη στιγμή που ξεκίνησε, δεν σταματάει ποτέ. Η ΕΠΟ όχι μόνο δεν αφαιρεί βαθμούς από κανέναν για οφειλές, αλλά αν χρειαστεί, κάνει διευκολύνσεις και η ίδια για το καλό του ποδοσφαίρου. Μη ρωτάτε αν αυτό είναι πρακτική σοβαρής ομοσπονδίας. Δεν είναι. Αλλά το ότι η ομοσπονδία αυτή δεν είναι σοβαρή και το ότι το νταραβέρι είναι το μεγάλο όραμα του τιμονιέρη της, το ξέρουμε και σχεδόν το έχουμε αποδεχτεί όλοι, με πρώτη την Πολιτεία. Ο παχυδερμισμός γονατίζει και την πλέον μαχητική κριτική: μιλάω εκ πείρας!

Το δεύτερο σημείο των καταγγελιών του κ. Σκόδρα, αυτό που αφορά τη διαιτησία, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο διευθύνων σύμβουλος του Αρη ισχυρίζεται ότι μίλησε με τον Γκαγκάτση, ζητώντας του να σταματήσει το κυνηγητό του Αρη από τους διαιτητές. Αυτό είναι φυσικά δικαίωμά του: αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι από πότε ο Γκαγκάτσης απέκτησε δικαιώματα στη διαιτησία τέτοια, ώστε να νταραβερίζεται με τις ομάδες για τη στάση που θα κρατήσουν οι διαιτητές απέναντί τους. Τι είναι ο πρόεδρος της ΕΠΟ; Αρχιδιαιτητής; Πρόεδρος της ΟΔΠΕ; Μέλος της ΚΕΔ; Παρατηρητής διαιτησίας; Ανακριτής; Από πού κι ως πού ο θεσμικός ρόλος του τού επιτρέπει να συζητάει για το αν ο επόπτης του Αρη-Καλαμαριά δέχτηκε τηλεφωνήματα;

Δεν ξέρω αν τα πράγματα έγιναν έτσι. Από την ιστορία αυτή καταδεικνύεται όμως για μια ακόμα φορά ότι το πρόβλημα δεν είναι οι θεσμοί και τα νομικά πλαίσια: είναι τα πρόσωπα. Και πολύ φοβάμαι ότι όπως η γνωστή ιερόδουλος της παροιμίας δεν αλλάζει επάγγελμα, το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους επαγγελματίες νταβατζήδες.