Δώδεκα χρόνια φαγούρα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δώδεκα χρόνια να κρατάς τη θέση του αφεντικού του Ολυμπιακού είναι ρεκόρ. Ο Γουλανδρής κουράστηκε πολύ γρήγορα. Ο Νταϊφάς δεν έφτασε καν τα δέκα. Κανένας από αυτούς δεν συγκρίνεται με τον Σωκράτη Κόκκαλη, ούτε σε προσφορά ούτε σε παρουσία. Ο Κόκκαλης δημιούργησε τον προσωπικό του μύθο ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του, ακόμα κι αν πολλές φορές το παρελθόν παίζει παιχνίδια, εξωραΐζει καταστάσεις και δημιουργεί εικόνες ευτυχίας που δεν υπήρξαν. Ο Κόκκαλης υπήρξε ιδανικός για τον Ολυμπιακό τη στιγμή που εμφανίστηκε.

Ανέλαβε την ευθύνη να βγάλει το μπάσκετ από την ανυποληψία και την ΠΑΕ από το οικονομικό αδιέξοδο. Εδωσε στον Ολυμπιακό το κύρος που είχε χάσει. Εκανε ουκ ολίγες φορές τα κέφια της εξέδρας του και πάντοτε αφουγκραζόταν τις επιθυμίες της. Ακόμα και σήμερα, δώδεκα χρόνια αργότερα, η εξέδρα τρομάζει όταν σκέφτεται τον Ολυμπιακό χωρίς τον πρόεδρό του. Λένε ότι με τον καιρό τα ζευγάρια μοιάζουν. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό αυτό που συμβαίνει ανάμεσα στις ομάδες και τους προέδρους τους.

Σήμερα ο Ολυμπιακός έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά του αφεντικού του και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά από τη στιγμή που ο πρόεδρος διάλεξε να πορευτεί σαν καλός πατέρας, αφέντης, παραμένοντας λίγο αυστηρός, λίγο στοργικός, λίγο ανήσυχος, λίγο δυνάστης, αλλά πάντα ο εαυτός του: δώδεκα χρόνια αργότερα ο Κόκκαλης εξακολουθεί να συμπεριφέρεται με τις ανησυχίες και τους ενθουσιασμούς της πρώτης μέρας. Το σκηνικό άλλαξε, ο ίδιος παραμένει αυτός που πάντοτε ήταν: ένας τρελαμένος οπαδός της ομάδας την οποία παρακολουθούσε από μικρός.

Στη δεύτερη φάση της προεδρικής θητείας του είναι μάλλον απίθανο να περιμένει κανείς ότι θα αλλάξει. Αν ο Κόκκαλης πέρασε δώδεκα χρόνια με όπλο το πάθος του, αυτό είναι που σήμερα ψάχνει, τίποτε άλλο. Περιστοιχισμένος πλέον από ένα τσούρμο από συμβούλους που θαμπώνονται από το κλέος του, θα συνεχίσει να κάνει του κεφαλιού του: οι καιροί αλλάζουν, όχι οι άνθρωποι.

Ο Ολυμπιακός σήμερα έχει λιγότερο ανάγκη τον πρόεδρό του από ό,τι ο πρόεδρός του τον Ολυμπιακό. Δώδεκα χρόνια με το ίδιο διοικητικό μοντέλο (;) για μία ομάδα είναι πάρα πολλά. Είναι αλήθεια ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, αλλά είναι άλλο τόσο πραγματικό το ότι μόνο οι αληθινά μεγάλοι καταλαβαίνουν την ανάγκη μιας αλλαγής. Ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη από οργάνωση, ανθρώπους, διοικητική φρεσκάδα, χρήματα για να ανανεωθεί και όραμα: αν ο Κόκκαλης αυτό το καταλαβαίνει, τα δώδεκα χρόνια του που προηγήθηκαν θα αποδειχτούν τα καλύτερα της ιστορίας του. Διαφορετικά, θα είναι η μπάλα που κρέμεται από το πόδι του φυλακισμένου για να μην το σκάσει προς το μέλλον.

Δώδεκα χρόνια αργότερα, ο Κόκκαλης είναι αντιμέτωπος με τον πιο μεγάλο αντίπαλό του, το μύθο του. Για την ώρα, τα δώδεκα χρόνια που προηγήθηκαν κέρδισε πιο πολλές μάχες από αυτές που έχασε. Αλλά η επόμενη θα είναι η πιο κρίσιμη.
Κουράγιο, πρόεδρε και χρόνια πολλά και ειλικρινά θα ήθελα να σε ρωτήσω: όλους εμάς που γκρινιάζουμε δεν μας βαρέθηκες ακόμα;