Με το φτωχό μου το μυαλό

Το ότι ο Βασίλης Γκαγκάτσης δεν ζήτησε τη σύμφωνη γνώμη των μελών του διοικητικού συμβουλίου της ΕΠΟ πριν ανακοινώσει ότι κάνει αγωγή στην ΑΕΚ είναι εξοργιστικό. Η ΕΠΟ δεν είναι μαγαζί του πατέρα του προέδρου της για να κινείται όπως γουστάρει. Είμαι ενάντια στην άποψη ότι οι σύμβουλοι της ΕΠΟ πρέπει να παραιτηθούν, επειδή ο Βασίλης Γκαγκάτσης κινήθηκε εν αγνοία τους. Το να παραιτηθείς είναι τελειωτική κίνηση και αν δεν οδηγήσει σε πτώση της διοίκησης, απλώς αφήνει το πεδίο ελεύθερο για να κάνει ο άλλος ό,τι θέλει.

Πολύ αποτελεσματικότερη κίνηση είναι η απόδοση μομφής στον Βασίλη Γκαγκάτση για την ανακοίνωση. Και η παρεκτροπή συγκεκριμενοποιείται και ο πρόεδρος της ΕΠΟ θα έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει τη θέση του μέχρι τη λήξη της θητείας του, έστω και με κομμένα τα φτερά.

Από την άλλη βέβαια ό,τι κάνει η ΕΠΟ δεν μπορεί να είναι λάθος. Οπως για παράδειγμα η υπόθεση της μετάφρασης της απόφασης για τον Βάλνερ. Υπήρξε φυσικά καθυστέρηση, κατά πολλούς εσκεμμένη, στη δημοσιοποίηση του σκεπτικού της απόφασης. Από την άλλη, όμως, η Καλαμαριά στρεφόταν κατά της απόφασης της δευτεροβάθμιας επιτροπής στο CAS και η Καλαμαριά είχε την υποχρέωση να παραθέσει κάθε στοιχείο που θα στήριζε τη θέση της. Μεταξύ των οποίων και το μεταφρασμένο σκεπτικό της απόφασης που –αν είναι δυνατόν– η Καλαμαριά ζήτησε παράταση της υποβολής των εγγράφων, διότι ακόμα δεν το έχει μεταφράσει.

Οπως δεν χρειάζεται μεταφραστή για να καταλάβει κάποιος ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού υπολογίζουν τον Χοσέ Σεγούρα πολύ λιγότερο από τον Κούλη Δουρέκα. Αυτό που γράφτηκε χθες στη «SportDay», ότι παράγοντας του Ολυμπιακού είπε ότι αν ο τελικός παιχτεί στις 3 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, το Κύπελλο πάει στο λιμάνι αφού είναι η ώρα που οι παίκτες αποδίδουν, δίνει τη γενική ατμόσφαιρα στου Ρέντη. Με το φτωχό μου, λοιπόν, το μυαλό λέω εγώ: «Είναι δυνατόν ο Σωκράτης Κόκκαλης για μια ρημαδοαποζημίωση να στείλει τον Ολυμπιακό στην προετοιμασία κάτω από το σιδερένιο χέρι του έγκριτου Ισπανού τεχνικού;». Το μόνο καλό που έχει δείξει ο Σεγούρα είναι ότι τουλάχιστον μέχρι σήμερα δεν είπε ότι αυτός έβγαλε τον Μέσι στην Μπαρτσελόνα. Μέχρι σήμερα ο Μέσι χρωστάει την καριέρα του στον Ογιος, τον Φερέρ και δεν θυμάμαι αν ξέχασα κάποιον άλλον Ισπανό προπονητή που ήρθε στην Ελλάδα. Από τους δύο ο συμπαθής (στην οικογένειά του) «Δον Λορένσο» πέρασε και δεν ακούμπησε τον Μέσι, αλλά ο Ογιος κάποιο ρόλο έπαιξε.

Τώρα που έφυγε ο Ιλια Ιβιτς από τον Ολυμπιακό μου έμεινε μια απορία. Τι το φοβερό έχει ο Χοσέ Σεγούρα που τον κάνει τόσο καλό δεύτερο προπονητή, αλλά που δεν βολεύει για να γίνει πρώτος; Φυσικά υπάρχουν δεύτεροι καλοί προπονητές, αλλά είναι όπως μερικές καλές σύζυγοι για τους πρώτους. Συναντάς, για παράδειγμα, ένα ζευγάρι και ο τύπος είναι φουλ ερωτευμένος με την τύπισσα. Προσπαθείς να καταλάβεις τον λόγο, αλλά μια στιγμή το παρατάς. Λες «γεννηθήκανε ο ένας για τον άλλον» και σπατσάρεις. Το ίδιο με τους προπονητές. Βλέπεις τον Γιώργο Δώνη να κάθεται δίπλα στον Μάκη Αγγελίνα ή τον Ντούσαν Μπάγεβιτς να απολαμβάνει τη θαλπωρή που εκπέμπει το καυτό κορμί του Μπουρουτζίκα και δεν μπορείς να μην το σκεφτείς: «Τι στον διάολο τους δένει τόσο δυνατά;». Ξέρετε λοιπόν ποια είναι η μεγαλύτερη ατραξιόν; Η ασφάλεια.
Το πρώτο που θέλει να ξέρει ο προπονητής είναι ότι ο βοηθός του δεν είναι ρουφιάνος της διοίκησης. Δηλαδή ότι δεν έχει τη «μαγική» σέγα στην τσέπη για να του πριονίζει την καρέκλα. Ξέρει λοιπόν ότι ένας που έρχεται μαζί του δύσκολα θα δικτυωθεί με τον πρόεδρο της ομάδας για να του βάλει ιδέες στο μυαλό «Μήπως ο πρώτος είναι φελλός και όλη τη δουλειά την κάνει ο δεύτερος;». Αν ο προπονητής που θα ήθελα να πάρω στην ομάδα μου απαιτούσε να φέρει μαζί του δικό του τιμ, θα το εκτιμούσα περισσότερο από το αν με άφηνε να του βάλω δικό μου βοηθό. Και είναι τροφή για σκέψη για τον Σωκράτη Κόκκαλη. Οποιοσδήποτε προπονητής που θα πει «Βάλε εσύ, πρόεδρε, όποιον θέλεις», σημαίνει ότι δεν παίρνει την πρόσληψή του στα σοβαρά και πάει για την αποζημίωση.

Κάτι τέτοιες μικρές κινήσεις είναι που δείχνουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Το θυμόμουνα ξανά όταν έβλεπα το «Ιστορίες του Μπρονξ». Σε μια σκηνή ο Σάνι λέει στον πιτσιρικά τον Καλοντζέρο: «Αν θέλεις να δεις πόσο μετράει μια γυναίκα, άνοιξέ της την πόρτα του αυτοκινήτου και κάνε τον κύκλο να πας στη δική σου. Αν σκύψει και τραβήξει την ασφάλεια ώστε να μη χρειαστεί να ξεκλειδώσεις, τότε σημαίνει ότι δεν σκέπτεται μόνο την πάρτη της». Απόλυτα σωστό, αλλά πού πια να βρεις τέτοιες γυναίκες. Πόσω μάλλον τέτοια αυτοκίνητα, διότι από τότε που κάνανε τις κλειδαριές ηλεκτρονικές, ξεφτιλίστικαν τα πάντα.

Μαζί με τις γκόμενες ξεφτιλιστίκανε και οι ποδοσφαιριστές. Ρωτάω εγώ λοιπόν. Πριν από 55 χρόνια θα τόλμαγε παίκτης του Ολυμπιακού να κάτσει να φάει με τον Ανδρέα τον Μουράτη και να του πει «Να πάρουμε μια σαλάτα με βινεγκρέτ ή μία ρόκα παρμεζάνα»; Θα σταυρωνότανε ο κυρ-Ανδρέας, που παίζουνε τώρα και οι γυναικωτοί μπάλα. Είναι παρήγορο ότι υπάρχουνε ακόμα παίκτες που ο κυρ-Ανδρέας θα τους ενέκρινε. Πριν από το ματς με τον Λεβαδειακό ο Γκαλίτσιος με ένα φίλο του είχαν κάτσει για να φάνε στο «Cia Italia» στη Συγγρού. Πρώτο καλό δείγμα. Ο Γκαλίτσιος δεν χρειάζεται να κάθεται στο «Spuntino» για να μπορεί να παραγγείλει. Δεύτερο καλό. Παρήγγειλε μακαρόνια. Τρίτο καλό. Ούτε τα γύριζε σαν κοκορέτσι τρεις ώρες στο κουτάλι μέχρι να μην κρέμεται ούτε ένα, ούτε τα ρούφαγε για να γίνεται γραφικός. Εβαζε μπουκιά αντρική, γατοκέφαλο στο στόμα και μετά έκοβε τα μακαρόνια με δαγκωνιά. Δώσε μου ένα δεξί μπακ που να μη φοβάται ότι το μακαρόνι θα κρεμάσει, ούτε να ρουφάει (αφού μετά το μακαρόνι θα έρθει και η ντρίμπλα) και θα σου δείξω ένα μπακ που οι θείες του δεν ξέρουν τι να γράψουν στα βιβλία του.
Και εκεί που πάω να κλείσω το κείμενο, μου έρχεται αυτό:

Σκέφτομαι και εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Πού πάει η κοινωνία, όταν στέλνουνε τέτοια στους αθλητικογράφους; Θα το στέλνανε στον Ζανό, στον Φακό, στον Μάκη Παπαζήση, στον μακαρίτη τον Ζαδέ; Αντε, μακριά από εμάς να μου το στείλουνε και να έρθει κανένας σπίτι να το δει και να με ρωτάει μετά πού έχω βάλει το peppermint…