Με το φτωχό μου το μυαλό

Από τον Γ.Κ. πήρα mail με τις οδηγίες που έδωσε το 2005 στους παίκτες της Τσέλσι ο Μουρίνιο πριν από ματς με τη Νιούκαστλ. Βρήκα πιο απλό να αναλύσεις τη σικελική άμυνα παρά να καταλάβεις όχι τόσο τις κινήσεις, αλλά τους λόγους που έπρεπε να γίνουν ώστε να έχουν το αβαντάζ οι παίκτες του. Εβλεπα τα διαγράμματα με τις κινήσεις των παικτών και θυμόμουν την πρώτη εποχή που ο Σόλιντ είχε έρθει στην Ελλάδα. Οταν είχε βγάλει το μπλοκ και σημείωνε στον πάγκο. Τον είχαν πάρει στην πλάκα σχεδόν όλοι. Το «τι γράφει στο μπλοκ ο Νορβηγός» κόντευε να γίνει σλόγκαν, μέχρι που είχε φτάσει στα αυτιά του Σόλιντ, ο οποίος έκπληκτος είχε ρωτήσει πώς το μπλοκάκι δημιουργούσε τόσο ενδιαφέρον. Η απάντηση μπορούσε να είναι απλή. Γιατί όπως μου έλεγε και ο Γ.Κ., στην Ελλάδα έχουμε φτάσει στο επίπεδο κριτικής του προπονητή που «κάνει καλές αλλαγές στον πάγκο».

Αυτή η ιστορία με τον Σόλιντ και τους δημοσιογράφους μου θυμίζει κάτι που είχα διαβάσει για τους αγωνιστές του '21. Η δοξασμένη Αρβανιτιά της Ρούμελης συνήθιζε να αποκαλεί τους Ελληνες του εξωτερικού και τους φιλέλληνες «κωλοπλυμένους». Γιατί ενώ οι δικοί μας βολευόντουσαν με το περιστασιακό φύλλο και βότσαλο, οι ξένοι επέμεναν να πλένουν τον πισινό τους. Για ποιο λόγο; Για τον ίδιο που ο Σόλιντ σημείωνε στο μπλοκ.

Να προσθέσω ότι μαζί με τις αλλαγές, το άλλο δημοσιογραφικό φετίχ που κρίνει έναν προπονητή είναι αν «Ζει το ματς;». Οπου σημαίνει ότι ένας μεσόκοπος άνθρωπος πρέπει να χοροπηδάει μπροστά στον πάγκο φωνάζοντας «Μπροστά, ρε Γιώργο» και όταν ο Γιώργος πάει μπροστά να φωνάζει «Πίσω, ρε Γιώργο». Αφού αν ο Γιώργος πάει ακόμα πιο μπροστά θα βγει στον δρόμο. Τον προπονητή στην Ελλάδα τον αντιλαμβανόμαστε κάτι ανάμεσα σε παρκαδόρο σε υπαίθριο πάρκινγκ και στην Παξινού στον ρόλο της μάνας στον «Ματωμένο Γάμο» να χτυπιέται που χάθηκαν τα παλικάρια για το χατίρι της καργιόλας που ήθελε γκομενιλίκια στον γάμο της. Οχι ότι και στην Ευρώπη δεν υπάρχουν προπονητές που χτυπιούνται. Παράδειγμα ο Σέρσε Κόσμι, που σε καλή μέρα κερδίζει τον Χατζάρα όχι μόνο στις υποχρεωτικές φιγούρες αλλά και στο ελεύθερο πρόγραμμα. Η διαφορά όμως Ελλήνων και ξένων είναι ότι οι δεύτεροι το πόσο χτυπιέται ο προπονητής το θεωρούν αδιάφορο. Ενα στοιχείο της προσωπικότητάς του.

Το σχέδιο πάντως του Μουρίνιο για πρώτη φορά με έκανε να καταλάβω ότι το δημοσιογραφικό κλισέ «εμείς δεν είμαστε προπονητές για να ξέρουμε» έχει νόημα. Μετά το σχέδιο κατάλαβα ότι είναι εντελώς διαφορετικό να κρίνεις την Τσέλσι, γνωρίζοντας τους λόγους που κινούνται οι παίκτες, και άλλο το να λες «τον έφερε μπροστά» και «του είπε να καλύψει το μπακ όταν ανεβαίνει». Ασ' τα να πάνε δηλαδή. Βλέπεις το σχέδιο αγώνα του Μουρίνιο και νομίζεις ότι βλέπεις το play book των Steelers στο αμερικανικό ποδόσφαιρο, που πρέπει να είναι το άθλημα με την πιο περίπλοκη στρατηγική στον κόσμο.
Κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να τα βλέπουμε ευρωπαϊκά, γεγονός που περιλαμβάνει και την ελεύθερη εκδήλωση της γνώμης. Οπότε οι δηλώσεις του Σωκράτη Παπασταθόπουλου ότι η ΑΕΚ δεν έπρεπε να παίξει στα πλέι οφ αφού η ομάδα δήλωνε πρωταθλήτρια και ότι μετά το λάθος οι οπαδοί στους Θρακομακεδόνες την έπεφταν στους παίκτες και όχι στους παράγοντες, είναι μέσα στο πλαίσιο της ελεύθερης εκδήλωσης της γνώμης.

Μόνο που πρέπει να απαντηθεί ένα ερώτημα. «Οι παίκτες καλά είχαν κάνει να πουν τη γνώμη τους και η διοίκηση πολύ καλά έκανε να αποφασίσει ότι η ομάδα θα παίξει, αλλά το ερώτημα είναι αν μετά τη συζήτηση οι παίκτες έπαιξαν αυτό που μπορούσαν». Και εδώ υπάρχουν αμφιβολίες… Γιατί οι παίκτες της ΑΕΚ συλλήβδην δεν απαξίωσαν τα πλέι οφ; Στο πρώτο ματς με τον Πανιώνιο μια χαρά είχαν παίξει και ρίξει πέντε γκολ, αλλά στα επόμενα ματς που χρειάστηκε να ζοριστούν τα βρήκαν σπόρκα. Οπότε η κατάρρευση της ΑΕΚ στα πλέι οφ, που καθόλου συμπτωματικά συνέβη μετά το ρεπό για το Πάσχα, μοιάζει προσπάθεια να θεωρητικοποιηθεί η βαριεστημάρα για παιχνίδια μετά το τέλος της σεζόν.

Αντιθέτως καταλαβαίνω το άγχος των παικτών της Εθνικής να κάνουν δηλώσεις πριν από κάθε τουρνουά «Δεν υπάρχει τίποτα για να απαντήσουμε». Γιατί, καλώς ή κακώς, κάθε τουρνουά μεγάλο ή μικρό είναι μια ερώτηση να απαντηθεί. Η ερώτηση σε κάθε τουρνουά και συγκεκριμένα στο Euro που θα παίξουν τώρα είναι το πόσο καλά θα πάνε. Και το πόσο καλά θα πάνε προσδιορίζει και το πόσο καλοί είναι. Το ότι θεωρούνται τόσο καλοί οφείλεται στο ότι πριν από τέσσερα χρόνια κέρδισαν το Euro. Οπως τότε θα ήταν άδικο κάποιος να απορρίψει την επιτυχία τους, το ίδιο σήμερα θα είναι αστείο οι παίκτες της Εθνικής να ζητάνε να μη χρεωθούν ενδεχόμενη αποτυχία. Το ερώτημα, παλικάρια, δεν είναι πόσο καλοί ήσασταν στην Πορτογαλία, αλλά πόσο καλοί θα είστε στην Αυστρία. Ευτυχώς που το ποδόσφαιρο δεν είναι όπως ο στίβος να γίνονται πατουλιδιές, να παίρνει κάποιος μια νίκη και να εξαφανίζεται από το αγώνισμα για να μη χάσει την επόμενη.
Κλείνοντας θέλω να αναφερθώ στο θέμα του Δρυμωνάκου.

Πρώτον, η ουσία που βρέθηκε στον κολυμβητή ανιχνεύεται στο ΕΣΚΑΝ; Γιατί, αν δεν ανιχνεύεται και το ΕΣΚΑΝ μπορεί να αναγνωρίσει μόνο ουσίες προηγούμενων γενεών του ντόπινγκ, μην το παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά. Δεύτερον, μήπως διέκρινα έναν ελαφρύ πανικό στον πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ, Βασίλη Σεβαστή, όταν βγήκε η πληροφορία ότι η WADA μπορεί να ζητήσει την εξέταση δειγμάτων προηγούμενων χρόνων για να φανεί αν αθλητές έπαιρναν την ουσία Τσουλί; Μπα, μάλλον λάθος θα έκανα… Γιατί είμαι βέβαιος ότι, αν ζητείτο επανεξέταση, ο Σεβαστής θα ήταν ο πρώτος που θα το ζήταγε για να μην υπάρχουν σκιές στις ελληνικές επιτυχίες.