Οι παρενέργειες μιας καθυστερημένης απόφασης της ΟΥΕΦΑ (SportDay/ Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Η πρόσφατη απόφαση της ΟΥΕΦΑ που αφορά τους γηγενείς ποδοσφαιριστές ήταν αναμενόμενη. Εδώ και πέντε χρόνια υπήρχε ο σχετικός προβληματισμός στην ευρωπαϊκή συνομοσπονδία ποδοσφαίρου που εκφράστηκε, με αρκετή καθυστέρηση, πριν δύο ημέρες με στόχο να προστατευθούν τα εθνικά χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η ΟΥΕΦΑ επίσης επιδιώκει με την απόφασή της να εξαναγκάσει τις ομάδες να ρίξουν περισσότερο βάρος στα φυτώρια -πράγμα που θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς και με τις αυστηρές προϋποθέσεις του Licensing- αλλά και να «διευκολύνει» τη μεγαλύτερη ταύτιση των φιλάθλων με τις ομάδες. Μια ταύτιση που είχε ατονήσει σε απίστευτο βαθμό, καθώς πολλές ομάδες είχαν συμπεριλάβει στο ρόστερ τους περισσότερους ξένους παρά γηγενείς ποδοσφαιριστές. Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού του παραλογισμού έδωσε η γερμανική ομάδα Ενεργκι Γκότμπους, η οποία τον Απρίλιο του 2001 σε ένα παιχνίδι της στην Μπουντεσλίγκα, παρέταξε μία ενδεκάδα στην οποία δεν υπήρχε ούτε ένας Γερμανός ποδοσφαιριστής. Η ΟΥΕΦΑ εκτιμά –και έχει δίκιο- ότι όταν ατονεί η ταύτιση των φιλάθλων με την ομάδα της περιοχής τους, η ομάδα χάνει έσοδα και οδηγείται στην παρακμή. Φυσικά, όσο ισχυρότερη είναι οικονομικά μία ομάδα, τόσο περισσότερο στοχεύει στην ενίσχυσή της με την αγορά των ξένων ποδοσφαιριστών, από όπου μπορεί να διαλέξει τους καλύτερους που συχνά είναι και οι ακριβότεροι. Τις πολύ μεγάλες ομάδες δεν τις ενδιαφέρει και τόσο πολύ η ταύτιση με το φίλαθλο της περιοχής ή της χώρας στην οποία βρίσκονται. Είναι επιχειρήσεις, πλέον, οι οποίες αναζητούν πελάτες σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς μεταβάλλονται σε πολύ ισχυρά Brand names. Είναι πολυεθνικές επιχειρήσεις που δεν διστάζουν να κάνουν συμβόλαιο σε έναν Κινέζο ή Αμερικανό ποδοσφαιριστή, προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση σε μεγάλες και αναξιοποίητες ακόμη αγορές, όπως η κινεζική και η αμερικανική. Η πρόσφατη απόφαση της ΟΥΕΦΑ πλήττει κυρίως τους οικονομικά ισχυρούς συλλόγους, που -φαντάζομαι- θα εκδηλώσουν μέσω της G-14 τη δυσαρέσκειά τους με κάποιο τρόπο. Εντούτοις, υπάρχουν και άλλες επιπτώσεις αυτής της απόφασης που έχουν αρνητικά χαρακτηριστικά. Πολλές ομάδες θα επιδιώξουν να εξασφαλίσουν κοινοτικά διαβατήρια σε ποδοσφαιριστές που θέλουν να εντάξουν στη δύναμή τους, ενώ παράλληλα θα εξαπολύσουν ένα τεράστιο «παιδομάζωμα» μικρών ταλαντούχων ποδοσφαιριστών. Πολύ φοβούμαι ότι θα δούμε τρελά σκηνικά με δεκάχρονους και δωδεκάχρονους πιτσιρικάδες, των οποίων οι γονείς θα παζαρεύουν με τις ομάδες για να στείλουν το βλαστάρι τους εκεί από όπου θα πάρουν τα περισσότερα εκατομμύρια. Η απόφαση της ΟΥΕΦΑ για τους γηγενείς ποδοσφαιριστές από μόνη της δεν αρκεί για να βελτιώσει τα πράγματα. Αν δεν υπάρξουν από τις εθνικές ομοσπονδίες ανάλογοι προβληματισμοί και σχέδια δράσης για την ανεύρεση και την αξιοποίηση των ταλέντων με τη δημιουργία ειδικών προγραμμάτων και ποδοσφαιρικών ακαδημιών -όπως έχουν κάνει εδώ και χρόνια οι Γάλλοι- οι ισχυροί θα δυναμώνουν όλο και περισσότερο και το ποδοσφαιρικό προϊόν θα απαξιώνεται σταδιακά. Φυσικά, τέτοιας μορφής και έκτασης σχέδια χρειάζονται προγραμματισμό και επενδύσεις. Τα ταλέντα, τα φυτώρια αν θέλετε, για να αναπτυχθούν χρειάζονται γήπεδα και χώροι για γήπεδα υπάρχουν μόνο εκτός των αστικών κέντρων, όπου όμως δεν υπάρχουν επενδυτές με οικονομική επιφάνεια. Το πρόβλημα είναι περισσότερο σύνθετο και δεν αφορά μόνο την αναπτυγμένη ποδοσφαιρικά Ευρώπη αλλά και εκείνες τις περιοχές του πλανήτη που με αντάλλαγμα ευρώ ή δολάρια τροφοδοτούν τους ευρωπαϊκούς συλλόγους με ποδοσφαιριστές.