Νομικίστικες θεσμικές ρουφιανιές (SportDay/ Ανώνης Καρπετόπουλος)

Ο Λυμπερόπουλος τιμωρήθηκε με μία μόνο αγωνιστική με βάση τα δύο δεδικασμένα που υπήρχαν. Ο Γκούμας γλίτωσε οκτώ αγωνιστικές, γιατί ο διαιτητής, ο οποίος δεν τον απέβαλε, συμπεριφέρθηκε σαν μάρτυρας υπεράσπισής του. Ο Καστίγιο αθωώθηκε, γιατί κρίθηκε ότι πάτησε τον Χατζί χωρίς πρόθεση. Οι τρεις ιστορίες είναι ολότελα διαφορετικές, αποτελούν όμως ένδειξη του ίδιου συμπτώματος: της λανθασμένης νοοτροπίας της αθλητικής δικαιοσύνης.

Γιατί υπάρχει το σύστημα της αθλητικής δικαιοσύνης; Οι διοργανώσεις θα έπρεπε να γίνονται με βάση έναν και μόνον κώδικα, ο οποίος θα έπρεπε να περιλαμβάνει προβλέψεις του οτιδήποτε πρόκειται να συμβεί και να είναι από όλους αποδεκτός. Στους αθλητικούς αγώνες ο ανταγωνισμός γίνεται για τη νίκη -δεν υπάρχουν ούτε περίεργα κίνητρα, ούτε πράξεις πρωταγωνιστών που να χρίζουν ειδικής ανάλυσης, ούτε διακρίσεις ποινών με βάση τον πρότερο βίο ή τα δύσκολα παιδικά χρόνια. Οταν συμπληρώνεις κάρτες, όταν αποβάλλεσαι, όταν κάνεις επεισόδια, όταν δωροδοκείς, όταν κλέβεις κι όταν δεν σέβεσαι το συμπαίκτη σου, πρέπει να τιμωρείσαι. Αν υπάρχει ένας κοινά αποδεκτός κανονισμός αγώνων πρωταθλήματος, δεν υπάρχει λόγος παρουσίας δικαστών, εφετών κ.λπ. Εφτανε μία πειθαρχική επιτροπή, η οποία να κοινοποιεί τις προβλεπόμενες ποινές.

Σύστημα
Η ένσταση που μπορεί κάποιος να αντιτείνει σε αυτό τον απλοϊκό συλλογισμό είναι ότι ο κόσμος του ποδοσφαίρου δεν είναι γεμάτος αγγελούδια και πως γι' αυτό απαιτείται ένα πιο σύνθετο σύστημα. Καμία αντίρρηση: αν ο σκοπός του συστήματος αυτού (που ονομάζουμε αθλητική δικαιοσύνη) είναι η πρόληψη του κακού ή η διερεύνηση των περιστατικών ώστε οι τιμωρίες να είναι πιο δίκαιες, καλώς να υπάρξει. Μόνο που στην Ελλάδα τουλάχιστον αυτό που συμβαίνει είναι τελείως διαφορετικό.

Πελατεία
Πριν από καιρό το πρόβλημα ήταν τάχα μου οι δικηγόροι, οι οποίοι αναλάμβαναν τη θέση του αθλητικού δικαστή, επιδιώκοντας να αυξήσουν την πελατεία τους. Σήμερα ήρθαν οι δικαστές, οι οποίοι -σημειωτέον- υπήρχαν και παλιότερα. Και οι μεν και οι δε έβγαλαν «αποφάσεις τερατουργήματα», για τις οποίες δεν είναι περήφανοι. Γιατί το έκαναν; Για δύο λόγους: γιατί πιέστηκαν και γιατί κλήθηκαν να εφαρμόσουν έναν κανονισμό αγώνων πρωταθλήματος, ο οποίος είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει πιθανότατα στον κόσμο.

Παράθυρο
Το δραματικό της ιστορίας είναι ότι αυτοί που πιέζουν, ξέρουν πως υπάρχει πάντοτε ένα παράθυρο, το οποίο τους επιτρέπει να έχουν την απόφαση που θέλουν, αφού οι θεσμικοί δεν κάνουν τίποτα άλλο από νομικίστικες ρουφιανιές! Ποιοι πιέζουν; Οσοι κατά καιρούς έχουν συμφέρον. Οι πρόεδροι, οι εφημερίδες τους, οι πολιτικοί τους, οι υπάλληλοί τους στις ομοσπονδίες. Αλλά και οι υφυπουργοί, οι πρόεδροι της ΕΠΑΕ, οι πολιτικοί που θέλουν να περάσουν μηνύματα ότι μια κατάσταση άλλαξε κ.λπ. Μέσα σε αυτό το μπλέντερ των πιέσεων, όποιος μπει είναι αδύνατο να γλιτώσει χωρίς να συμβιβαστεί.

Αφεση
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι έχει προηγηθεί τόση σαπίλα, που είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει μια καινούργια αρχή. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση του Λυμπερόπουλου. Αν έμενε η ποινή, ο δικαστής θα είχε αδικήσει τον παίκτη, γιατί δεν θα λάμβανε υπ' όψιν του δύο προηγούμενα, αυτό του Ζε Ελίας κι αυτό του Μπελεβόνη. Σβήνοντας την ποινή, έκανε να μοιάζει με χάρη μια σωστή νομικά απόφαση, ό,τι χειρότερο δηλαδή. Το ίδιο περίπου συνέβη και στην απόφαση για τον Γκούμα: από τη στιγμή που ο διαιτητής Κεμπαρίδης τον έβγαλε λάδι, ήταν αδύνατο για το δικαστή να τον καταδικάσει. Δημιουργώντας όμως το προηγούμενο, κατήργησε ουσιαστικά το βίντεο. Κι έτσι γλίτωσε και ο Καστίγιο και το πιθανότερο είναι ότι θα την γλιτώνει πάντα, αφού όλο και κάποιος πονόψυχος διαιτητής θα βρίσκεται για να του δώσει άφεση αμαρτιών.

Ζούγκλα
Μη ζητάτε ευθύνες από τους δικαστές: δεν φταίνε αυτοί, φταίει ένας νόμος τερατούργημα και ένα σύστημα πίεσης φτιαγμένο από προέδρους, οι οποίοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε έννοια fair play, έχοντας μεταμορφώσει το ελληνικό πρωτάθλημα σε ζούγκλα, όπου ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου. Και το πρόβλημα δεν λύνεται με καινούργιους νόμους (που πιθανότατα θα δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση, δηλαδή ακόμα περισσότερα παράθυρα για να τη γλιτώνουν οι πονηροί) αλλά με ένα νέο σύστημα διεξαγωγής του πρωταθλήματος, στο οποίο ο ρόλος των συγκεκριμένων θεσμικών οργάνων (της ΕΠΟ και της ΕΠΑΕ δηλαδή) αλλά και της Πολιτείας θα είναι μικρότερος και λιγότερο καταπιεστικός.

Κομισάριος

Γεμάτη είναι η ανθρωπότητα από παραδείγματα. Το πιο απλό είναι η σύνταξη ενός νέου ΚΑΠ χωρίς ασάφειες και παραχαράξεις, όπως είναι αυτός που τώρα υπάρχει. Το πιο δύσκολο είναι η ανάθεση της διεξαγωγής του πρωταθλήματος σε έναν τεχνοκράτη-κομισάριο με απόλυτες εξουσίες, ικανό να εγγυηθεί προσωπικά την ισονομία. Για την οποία φτάνει μια απλή πειθαρχική επιτροπή και πολύ καλή θέληση.

Κουράγιο
Εχουν το κουράγιο οι ομάδες να κάνουν μια νέα αρχή; Κατά τη γνώμη μου όχι, γιατί όλο αυτό το σύστημα που γεννάει ευνοημένους και -τάχα μου- αδικημένους, τις βολεύει. Οι πιο δυνατοί ειδικά θέλουν φανατισμούς, βία, πώρωση, στρατούς μαχητών και άλλα τέτοια ωραία. Και τίποτα δεν τα εξασφαλίζει όλα αυτά πιο πολύ από μια σειρά από αποφάσεις, οι οποίες είναι τόσο διάτρητες, ώστε να ξεσηκώνουν την οργή.

Ενοχοι
Ο Ολυμπιακός δεν τιμώρησε ποτέ τον Καστίγιο. Η ΑΕΚ χάιδεψε τον Λυμπερόπουλο με ένα χρηματικό πρόστιμο κι έτρεξε να τον γλιτώσει. Ο ΠΑΟ έστησε ολόκληρη κωμωδία (με σενάριο και πρωταγωνιστές) για να απαλλαγεί ο Γκούμας. Και οι τρεις κατάφεραν να πάρουν τις αποφάσεις που ήθελαν, αλλά δεν θα τους δώσουμε και συγχαρητήρια! Ενοχοι είναι και όχι αθώοι.


Βοήθειες
και αβάντες
Οταν τα ματς αρχίζουν όλα την ίδια ώρα, οι διαιτητές σφυρίζουν κάπως καλύτερα, κυρίως γιατί δεν ξέρει ο ένας τι λάθη έκανε ο άλλος και δεν επηρεάζονται από τις τρέλες τους.
•Φινοκαλιώτης (Απόλλων Καλαμαριάς-Εργοτέλης). Η τελευταία ελπίδα του Εργοτέλη. Οχι γιατί ο «Φίνο» θα κάνει τίποτα περίεργα, αλλά γιατί ιδεολογικά δεν είναι εδράκιας, γεγονός που αποτελεί πάντα καλό μαντάτο για τον εκάστοτε φιλοξενούμενο. Πάντως στη Θεσσαλονίκη φέτος έχει φέρει όλων των ειδών τα αποτελέσματα.
•Στυλιάρας (Ιωνικός-ΠΑΟΚ). Πρόκειται για τον ήρωα που έδωσε στον Ιωνικό το πρώτο πέναλτι έπειτα από τρία χρόνια, αυτό που ο Μακόρ έχασε. Αλλο, Γιάννη μου, δεν έχει.
•Κουκουλάκης (Ξάνθη-Ηρακλής). Η πιάτσα λέει ότι ο Γερμανάκος τον είχε στο ψυγείο δύο μήνες, εξαιτίας της διαιτησίας του στο ΠΑΟ-ΠΑΟΚ (2-1) και τον στέλνει σε αυτό το δύσκολο ματς, μπας και καεί. Αλλά πιστεύω ότι όλα αυτά είναι κακοήθειες. Απλά ο άνθρωπος παίζει από συνήθεια λίγο έδρα.
•Τεροβίτσας (ΟΦΗ-ΑΕΚ). Εχει παίξει πολύ ΑΕΚ εφέτος και ήταν παρών και στη μοναδική ήττα της στο πρωτάθλημα στην Καλαμαριά. Σαν καλό παιδί του Νικάκη δεν παίζει αβάντα μεγάλους ειδικά εκτός έδρας. Λίγο, μια ψιλή ΟΦΗ.
•Σκουφίτσας (Καλλιθέα-Πανιώνιος). Πρώτη του Μπαρμπαλιά και αυτό από μόνο του κάνει το ντέρμπι της Συγγρού ιστορικό. Τολμώ μια πρόβλεψη: πολλές κάρτες κι ένα τουλάχιστον πέναλτι. Αλλά τα κουκούτσια, μισά μισά.
•Βασιλείου (Αρης-Κέρκυρα). Μπήκε στους πίνακες αργά κι έχει παίξει μόνο τρία ματς, χωρίς να δώσει δικαιώματα. Ούτε και τώρα θα δώσει. Αν και μετά την παραίτηση του Φοιρού οι παίκτες της Κέρκυρας θα τα δώσουν όλα.
•Τακίδης (ΠΑΟ-Χαλκηδόνα). Εδωσε ρεσιτάλ στο ντέρμπι του Κυπέλλου ΑΕΚ-Ολυμπιακός και πάει στη Λεωφόρο για να συνεχίσει τις καλές εμφανίσεις του. Για τον ΠΑΟ είναι καλό σημάδι, καθώς μαζί του έχει πετύχει τις δύο μεγαλύτερες νίκες του στη σεζόν, το 0-4 με τον Ηρακλή και το 5-1 με τον ΟΦΗ. Καλό σημάδι είπα. Οχι σίγουρη αβάντα.
•Νταμπώσης (Ολυμπιακός-Αιγάλεω). Είναι λίγο του «δεν μασάω», αλλά στο Ολυμπιακός-ΟΦΗ (3-0) έπαιξε λίγο έδρα. Με πολλές απουσίες και κούραση από το ματς με την ΑΕΚ, ο γηπεδούχος έχει ανάγκη λίγη βοήθεια.