Το σκουλήκι που γιγαντώθηκε (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Λοιπόν, για να συνοψίσουμε, μήπως και βγάλουμε άκρη:
• Στις ήττες (του Ολυμπιακού), φταίει ο Μπάγεβιτς. Εχει καλώς.
• Στις ισοπαλίες, πάλι φταίει ο Μπάγεβιτς. Ας δεχθούμε ότι έχει καλώς.
Τώρα που ξεμπερδέψαμε με τα εύκολα, πάμε εκεί που τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα. Στις νίκες. Εδώ:
• Άμα είναι μεγάλες νίκες, τις «πήρε ο κόσμος μόνος του».
• Άμα είναι σημαντικές νίκες, δίχως, όμως, πολύ κόσμο στην κερκίδα, τις «πήραν οι παικταράδες».
• Άμα είναι σημαντικές νίκες δίχως, όμως, ευρύ σκορ ή... ομορφιά, φταίει γι' αυτό ο Μπάγεβιτς.
• Άμα είναι νίκες ρουτίνας, «σιγά που χρειάζεται προπονητής για να νικήσουμε».
Ο Μπάγεβιτς, συνεπώς, δεν κερδίζει ποτέ. Μονά-ζυγά, χαμένος. Εχει καλώς.
Το εύλογο ερώτημα είναι, υπ' αυτές τις συνθήκες, τι κάθεται (στου Ρέντη) και επιμένει να κάνει ο Σέρβος. Εδώ, οι πιθανές απαντήσεις είναι οι εξής:
• Τι άλλο (καλύτερο έχει) να κάνει; Να περνάει τις ώρες του άνεργος στο σπίτι; Τι... φταίει η σύζυγος για τα βέβαια, τότε, νεύρα του;
• Προσμένει να εξαντλήσει και την τελευταία, από τις όχι ακριβώς ασήμαντες, πιθανότητα να πάρει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα (ή, ακόμα καλύτερα, το νταμπλ), να τους το τρίψει στα μούτρα και να φύγει από την μπροστινή πόρτα με το κεφάλι ψηλά.

Αν τελειώσαμε με τον κόουτς, εξίσου εύλογο είναι το ερώτημα τι ακριβώς έχουν μες στο θολό μυαλό τους όσοι ευαγγελίζονται (και, υποτίθεται, θα στηρίξουν πάση δυνάμει) τον Μεγάλο Ξένο Προπονητή. Ποιος είν' αυτός; Έστω, με... ποιον μοιάζει; Ένας συγκρατημένος και κυριλέ Αλέφαντος, ίσως; Στ' αλήθεια υπάρχει τούτο το μοντέλο που ψάχνουμε, στον πλανήτη επάνω;

Η δική μου ελάχιστη πείρα διδάσκει ότι εφόσον είναι πραγματικός τέτοιος, ένας σαν τον Χίντινκ φερ' ειπείν, τότε ο Μεγάλος Ξένος Προπονητής θα 'ναι πιο «σκληρός» σε σχέση με τον Μπάγεβιτς που τους... κακομεταχειρίζεται, στις επαγγελματικές απαιτήσεις του από τους παικταράδες (για τη συνεισφορά τους στο παιχνίδι).

Η πίεση, ότι πάντοτε πρέπει να νικάς, είναι αυτονόητο κομμάτι της καθημερινότητας των κλαμπ κορυφής οπουδήποτε στον κόσμο. Αλλά αυτό το αρρωστημένο πράγμα, αυτό το ένδον σκουλήκι που με ξεκάθαρη ευθύνη του Κόκκαλη αφέθηκε να γιγαντωθεί και να κάνει κουμάντο μες στον κόκκινο οργανισμό, σας βεβαιώ, δεν απαντάται π-ο-υ-θ-ε-ν-ά επί γης. Και δεν (αντι)παλεύεται.

Οταν ο Μαλεζάνι, τις πρώτες εβδομάδες του στην Αθήνα, δεν είχε κανένα φόβο να πει ότι (στη ροή του πρωταθλήματος) «μερικές φορές θα χρειαστεί να παίξουμε και σαν μικρή ομάδα», απλώς εξέφρασε ό,τι γνωρίζουν όλοι οι πεπειραμένοι προπονητές παντού στην υφήλιο. Στον Παναθηναϊκό, αν δεν το κατάπιαν ευχαρίστως, οπωσδήποτε το κατανόησαν. Πέρασε. Στον Ολυμπιακό, την άλλη στιγμή κιόλας, θα 'χε φάει σουτ και θα προσγειωνόταν απευθείας στη Βερόνα. Το 'παθε, με πολύ πιο λάιτ αφορμή, ο Κάτανετς.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να τα βγάλει πέρα με το τέρας Ολυμπιακός και να 'ναι όλοι ευχαριστημένοι; Πολύ φοβάμαι, δεν αστειεύομαι, μόνον αυτός ο (εκπρόσωπος της «Θύρας 7» στο Δ.Σ. της ΠΑΕ) Κουντούρης...