Ποιον σώζει η κερδισμένη τιμή του Μακεδονικού; (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Έφτασε στον τελικό, αλλά ίσως του χρόνου να μην υπάρχει αυτή
η ομάδα-θύμα, μαζί με τον πρόεδρό της, των Ολυμπιακών Αγώνων!

Ηταν πολύ ασυνήθιστος, σε όλα του, ο τελικός του ULEB Cup την περασμένη Τρίτη στο Σαρλερουά του Βελγίου. Ιδιαίτερα για κάποιον που ζούσε για πρώτη φορά την «παράνομη» επισημότητά του, μόλις λίγους μήνες πριν γκρεμιστούν τα τείχη και το ευρωπαϊκό μπάσκετ, ύστερα από χρόνια, βρεθεί και πάλι ενωμένο!

Δεν το κρύβω πως η δύναμη της συνήθειας ήταν στιγμές που με παρέσυρε να αναζητώ, ανάμεσα στους επισήμους, φιγούρες που, με την πάροδο τόσων χρόνων, έγιναν ταυτόσημες με το μπάσκετ. Ομως, αντί για τον τεράστιο «παππουλέτο» Στάνκοβιτς, συναντούσες τον Πορτέλα, αντί για τον Βασιλακόπουλο, ή τον Μπάουμαν, έβλεπες τον Μπερτόμιου (ή όπως αλλιώς λέγεται αυτός ο περίεργος Ισπανός, που τα αυτιά του μοιάζουν με του ελέφαντα...) και αντί για τον αντιπαθητικό Κοτλέμπα, μπορούσες (μέσα σε αυτή τη φράξια των Ιβήρων...) να χαιρετίσεις, επιτέλους, και ένα δικό μας, τον άρχοντα της διαιτησίας Κώστα Ρήγα.

Οι μόνοι που, ως συνήθως, ήταν ίδιοι, ήταν οι δημοσιογράφοι. Με θέσεις στην εξέδρα καλύτερες από εκείνες των επισήμων και με φιλοξενία ασύγκριτα αναβαθμισμένη σε σχέση με την εποχή της FIBA, θα νόμιζε κανείς ότι ίσως ο τελικός γινόταν προς τιμήν τους, αν, φυσικά, δεν αντιλαμβανόταν ότι όλες αυτές οι ρεβεράντζες απλώς ήταν τα κατάλοιπα μιας πολιτικής, με την οποία οι αντάρτες του ευρωπαϊκού μπάσκετ προσπάθησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια να κερδίσουν τις εντυπώσεις από το «γέρικο κατεστημένο» της FIBA.

Το γήπεδο ήταν πάντως ωραίο. Και το σπουδαιότερο, όπως κατά κανόνα συμβαίνει στο εξωτερικό, πρέπει να κόστισε τουλάχιστον τα μισά χρήματα απ' όσα θα απαιτούνταν, αν ένα άλλο γήπεδο με τη δική του χωρητικότητα (6.800 θέσεις) φτιαχνόταν στην Ελλάδα. Μάλιστα, αυτό ακριβώς σχολίαζε λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα και ο πανταχού παρών υφυπουργός Αθλητισμού Γ. Ορφανός, ο οποίος με αφορμή το κόστος των δικών μας ολυμπιακών εγκαταστάσεων, αλλά και τις δυσκολίες που υπάρχουν για την αξιοποίησή τους, για πρώτη φορά (ω του θαύματος!) παραδέχτηκε ότι τελικά ήταν λάθος που η Ελλάδα ανέλαβε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα...
Πριν από τον τελικό, πάντως, το κυρίαρχο δεν ήταν η αξιολόγηση της δυναμικότητας των φιναλίστ, αλλά κάποιες παρεξηγήσιμες δηλώσεις του Μπερτόμιου και το δράμα του Κώστα Μεσάικου, προέδρου του Μακεδονικού. Το αφεντικό της ελληνικής ομάδας ήταν παρών-απών στο Σαρλερουά. Κλεισμένος, όσο ποτέ άλλοτε, στον εαυτό του, στάθηκε στο πλευρό παικτών και προπονητή, αλλά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, πάντα αποφεύγει... Να περίμενε, άραγε, ότι διαμέσου της κορυφαίας στιγμής που βίωνε η ομάδα του, θα μπορούσε να εξασφαλίσει λίγη παραπάνω υποστήριξη ή έστω μεγαλύτερη πίστωση χρόνου για να λύσει τα τεράστια προβλήματα που λέγεται ότι του κληροδότησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Κανείς δεν το ομολογούσε, αλλά ήταν σχεδόν φανερό. Εκτός από τους δικούς του, όμως, ποιος να συμμεριστεί τον πόνο του, ώστε να κάνει κάτι παραπάνω γι' αυτόν;
Κακά τα ψέματα. Οι περισσότεροι παίκτες του Μακεδονικού, με τρανταχτή εξαίρεση τον Πιτ Μάικλ, ο οποίος ήταν μια ομάδα μόνος του, αποδείχθηκαν κατώτεροι και των γενικών και των ειδικών περιστάσεων. Οπότε ο Μεσάικος, εκείνη την κρίσιμη στιγμή, δεν μπορούσε σε τίποτα να ελπίζει. Ούτε καν στην καθυστερημένη αφύπνισή τους, η οποία, εκ των πραγμάτων, θα διέσωζε κάπως το δικό τους γόητρο και τίποτα παραπάνω...

Α ναι, είπαμε και για τον Μπερτόμιου! Φοβερός διπλωμάτης ο τύπος - μήπως θα έπρεπε να ζητήσουμε τη βοήθειά του για την επίλυση του Κυπριακού; Με τα όσα εκστόμισε («τι τις θέλει η Ελλάδα τις τέσσερις θέσεις στην Ευρωλίγκα, όταν δεν μπορεί να αξιοποιήσει τις τρεις που έχει σήμερα» και σε αντιδιαστολή με τον Μακεδονικό «η Λιέτουβος Ρίτας κόβει σε κάθε ματς 11.000 εισιτήρια και αυτό κανείς δεν μπορεί να το αγνοήσει») την παραμονή του τελικού, δημιούργησε την εντύπωση ότι τα πάντα είχαν κριθεί υπέρ των Λιθουανών πριν ακόμα γίνει το τζάμπολ! Βεβαίως ο άνθρωπος δεν είπε πράγματα που δεν συμβαίνουν, δεν μερολήπτησε, δεν κρύφτηκε πίσω από το δάκτυλό του. Απλώς είπε πράγματα που δεν έπρεπε να πει - πολύ περισσότερο εκείνη την εντελώς ακατάλληλη στιγμή.

Ηταν τυχερός πάντως ο Ισπανός, αφού η εξέλιξη του αγώνα απέτρεψε κάθε συνδυασμό του τελικού αποτελέσματος με τα όσα είχε ξεφουρνίσει την παραμονή. Γιατί, για σκεφτείτε, τι θα γινόταν αν ο Μακεδονικός αποδεικνυόταν ισάξιος αντίπαλος της Ρίτας και έχανε το τρόπαιο στις λεπτομέρειες (πόσο μάλλον με κάποιες αμφισβητούμενες αποφάσεις των διαιτητών); Ούτε ψύλλος στον κόρφο του, αλλά και του δικού μας Κώστα Ρήγα, ο οποίος είχε την ευθύνη του ορισμού των τριών ρέφερι...

Το μεσημέρι, πριν από τον τελικό, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που συμπόνεσα τον Κώστα Ρήγα. Μόλις είχε γυρίσει στο ξενοδοχείο έπειτα από μια βόλτα στην πόλη με τα τρία... κλωσόπουλά του και του ήταν αδύνατο να κρύψει την ανησυχία του. Οχι τόσο για την επάρκεια των διαιτητών που είχε εμπιστευθεί, αλλά για τα όσα είχε πει ο Μπερτόμιου και την ώρα την κακιά που θα μπορούσε να τα κάνει όλα στάχτη και μπούρμπερη. Ήπιαμε μαζί κάτι ελαφρύ στο μπαρ και κουβεντιάσαμε πάνω από μία ώρα. Τον άκουγα και αναλογιζόμουν τη δύσκολη θέση του. Μια ελληνική ομάδα στον τελικό κι αυτός, ένας Έλληνας, να ορίζει τους διαιτητές. Και επιπλέον, ο φίλος του ο Μεσάικος να καίγεται εκεί απέναντι κι αυτός, αντί για τον Κολούτσι (λέμε τώρα...), να του έχει βάλει τον Ντε Κάιζερ. Τον καταγεγραμμένο ως μεγαλύτερο ανθέλληνα μεταξύ όλων των Ευρωπαίων διαιτητών! Κι όλα αυτά γιατί ο τελικός γινόταν στο Βέλγιο και ο Ντε Κάιζερ, που είναι Βέλγος, αυτή τη χρονιά εγκαταλείπει τη διαιτησία... Μπίνγκο!

Δεν ξέρω ποιος καλός θεός άκουσε τις παρακλήσεις του Ρήγα. Το βέβαιο είναι ότι οι διαιτητές πήγαν ρολόι. Και επιπλέον ο Ντε Κάιζερ, ω του θαύματος, έκανε στο β' ημίχρονο το πιο φιλελληνικό σφύριγμα της ζωής του, που (πράγμα περίεργο) ήταν και το κορυφαίο σε ποιότητα σφύριγμα του αγώνα. Δηλαδή μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια και έτσι, όλοι ευχαριστημένοι, πήγαν μετά για φαγητό.

Οκτώ λεπτά πριν από το τέλος του αγώνα, είχα ήδη στο μυαλό μου τι ταίριαζε στη θλιβερή (μέχρι εκείνη τη στιγμή...) εμφάνιση του Μακεδονικού: καλύτερα να απέφευγε αυτόν τον τελικό! Λίγο μετά το σφύριγμα της λήξης, σκεφτόμουν πόσο άτιμο παιχνίδι είναι το μπάσκετ. Γιατί στα οκτώ τελευταία λεπτά ο Μακεδονικός μπορεί να μην έκλεψε τη νίκη, αλλά σίγουρα έσωσε τα προσχήματα - πράγμα που του επέτρεψε να γυρίσει πίσω με το κεφάλι ψηλά. Αν και -εδώ που τα λέμε- κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν αυτό θα τον βοηθήσει στα τεράστια προβλήματα που θα αντιμετωπίσει από δω κι εμπρός.
Τι λέω όμως... Ετσι όπως περιγράφονται τα πράγματα, δυστυχώς κανείς δεν ξέρει αν του χρόνου θα υπάρχει Μακεδονικός, μιας και η όλη του πορεία μέχρι την Α1 κατηγορία, την Κοζάνη και τον τελικό του Σαρλερουά, ήταν απολύτως συνυφασμένη με την παρουσία στο τιμόνι του Κώστα Μεσάικου. Του εργολάβου που, ως φαίνεται, έπεσε υπέρ των Ολυμπιακών Αγώνων...