Ο καλός διαχειριστής Κάρλο (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Υπάρχουν προπονητές οι οποίοι δημιουργούν ομάδες και ομάδες που «φτιάχνουν» προπονητές. Ο Αντσελότι είναι δημιούργημα της Μίλαν. Για να φτάσει στο Μιλάνο έκανε μια ολόκληρη διαδρομή, περνώντας από τις μικρές κατηγορίες, την Πάρμα, τη Γιουβέντους -μια διαδρομή, η οποία τον δίδαξε ότι είναι εξίσου χρήσιμο με το να κάνεις πολλά, το να κάνεις τα απολύτως απαραίτητα...

Ο Κάρλο Αντσελότι είναι ο καλύτερος «προπονητής διαχειριστής» του καιρού μας. Ολοι οι προπονητές δεν κάνουν την ίδια δουλειά. Υπάρχουν οι «προπονητές μάνατζερ», οι οποίοι έχουν λόγο για όλα και δεν θέλουν κανένα δίπλα τους, «συγκεντρωτικοί διοικητές» όπως ο Φέργκιουσον, ο Βενγκέρ, ίσως και ο Μουρίνιο. Υπάρχουν οι «προπονητές εμψυχωτές», οι οποίοι ποντάρουν στην ψυχολογία και στη δύναμη του γκρουπ, αληθινοί στρατηγοί, όπως ο Ρεχάγκελ και ο Τραπατόνι.

Παιδαγωγοί

Υπάρχουν οι «προπονητές παιδαγωγοί», που βελτιώνουν ομάδες αλλά κυρίως ποδοσφαιριστές, ικανότατοι επιστήμονες, όπως ο Ντεσάμπ, ο Ιρουρέτα, ο Χίντινγκ, ο Οσιμ κάποτε. Υπάρχουν οι «προπονητές προφήτες», οι οποίοι παιδεύονται να διδάξουν κάτι διαφορετικό, ξεπερνώντας τα συνηθισμένα της χώρας που δουλεύουν ή πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα, χαρισματικές ιδιοφυΐες, όπως ο Μπενίτεθ, ο Ζέμαν, ο Μάγκατ.

Γρανάζι

Και υπάρχουν και οι καλοί διαχειριστές, αυτοί που θέλουν να είναι το σωστό γρανάζι μιας μηχανής και τίποτα παραπάνω. Ο Κάρλο Αντσελότι είναι ο καλύτερος μιας κατηγορίας, η οποία όλο και μεγαλώνει. Ο Κούμαν, ο Μαντσίνι, ο Ράικαρντ, ο Καμάτσο, ο Τζοφ, ο Τιγκανά, ο Γκούλιτ, ο Βιάλι δεν είναι διαφορετικοί από αυτόν. Είναι απλώς λιγότερο άξιοι.

Προπονητής

Η Μίλαν που ταξιδεύει για την Κωνσταντινούπολη με μια υποχρεωτική στάση στο «Φίλιπς Στάντιουμ» είναι η ίδια περίπου ομάδα, η οποία δύο χρόνια πριν, στο Μάντσεστερ, κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ. Τα μοναδικά νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα της είναι ο Κακά, που πήρε τη θέση του Ρούι Κόστα, και ο Κρέσπο, που αγωνίζεται στη θέση του τραυματία Φίλιπο Ιντζάγκι -οι άλλοι είναι ίδιοι. Η σοφία του διαχειριστή Αντσελότι είναι ακριβώς αυτή: τα δύο τελευταία χρόνια δεν πείραξε απολύτως τίποτα. Συντήρησε μια ομάδα, την οποία έφτιαξε ο χρόνος και οι παράγοντες της Μίλαν, που τους περισσότερους παίκτες του ρόστερ τούς είχαν επιλέξει πολύ πριν από τον ερχομό του στο Μιλάνο. Τους διάλεξαν και τους παρέδωσαν σ' αυτόν, ζητώντας του να μην τους καταστρέψει.

Ρόστερ

Οι προσθήκες που έκανε ο Αντσελότι έχουν να κάνουν με το ρόστερ της και όχι τόσο με τη βασική ενδεκάδα της. Τα δύο τελευταία χρόνια αποκτήθηκαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι όμως δεν λογίζονται ως βασικοί. Ο Κρέσπο, ο Σταμ, ο Ντορασό ήρθαν με τη σύμφωνη γνώμη του κόουτς, που τους δέχτηκε για να έχει περισσότερες λύσεις. Ο Αντσελότι δεν προσπάθησε να φτιάξει μια πιο δυνατή ενδεκάδα, αλλά ένα πιο δυνατό ρόστερ, γνωρίζοντας ότι θα το διαχειρισθεί σωστά. Αν το καλοσκεφτείτε, δεν είναι και λίγο.

Σφουγγάρι

Η δύναμη του συγκεκριμένου προπονητή είναι η ικανότητά του να λειτουργεί σαν σφουγγάρι, απορροφώντας τις εντάσεις των παικτών του. Τα τρία τελευταία χρόνια μαζί του έχουν θυμώσει σχεδόν οι μισοί από αυτούς. Ο Μαλντίνι αρχικά γιατί τον χρησιμοποιούσε σαν κεντρικό αμυντικό. Ο Ριβάλντο, ο οποίος ήθελε όλη η ομάδα να τρέχει για χάρη του. Ο Σερτζίνιο, που δεν λογίζεται ως βασικός. Ο Ζέεντορφ που υποχρεώθηκε να παίζει στα πλάγια και μάλιστα πολλές φορές δεξιά, πατώντας περιοχές του γηπέδου σχεδόν άγνωστες. Ο Ιντζάγκι γιατί πέρυσι είχε γίνει δώδεκα φορές αλλαγή στο πρωτάθλημα. Το περασμένο Σάββατο, στο ματς με την Πάρμα, ο Σεφτσένκο τού διαμαρτυρήθηκε με απαράδεκτες χειρονομίες, τη στιγμή που έγινε αλλαγή: αυτό δεν τον εμπόδισε την Τρίτη το βράδυ ουσιαστικά να κρίνει το ματς.

Θρίαμβος

Ο ίδιος ο τρόπος παιχνιδιού της Μίλαν είναι ο θρίαμβος της διαχειριστικής λογικής. Οι τρεις αμυντικοί (ο Μαλντίνι, ο Νέστα και ο Καλάτζε) είναι στατικοί για να έχει τη δυνατότητα ο Καφού να κάνει κούρσες. Στη μεσαία γραμμή παίζουν τρία δεκάρια (ο Ζέεντορφ, ο Πίρλο και ο Κακά) με την υποχρέωση να πρεσάρουν τον αντίπαλο και να κυνηγούν την μπάλα -παίζουν σαν τρεις Καραγκούνηδες με μεγαλύτερη κλάση! Η Μίλαν δεν είναι τακτοποιημένη στο γήπεδο: μάλιστα, σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ο θρίαμβος της ανακατωσούρας! Ο Σεβτσένκο αλλάζει θέσεις, ψάχνοντας την τρύπα της αντίπαλης άμυνας για να φύγει στον κενό χώρο και η ομάδα δεν είναι συμπαγής, αλλά απλωμένη και παλιομοδίτικη σαν τη Βραζιλία του '70. Γιατί; Γιατί αυτό που έχει σημασία για τον τεχνικό της είναι να παίζουν οι παίκτες του με τον τρόπο που γουστάρουν. Δεν ακολουθούν τις οδηγίες του, αλλά αυτός ακολουθεί τις ιδιοτροπίες τους!

Παράδειγμα

Τρία χρόνια τώρα, η Μίλαν έκανε μόνο ένα λάθος ματς, εκείνο στην Κορούνια στα περσινά προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, όταν εμφανίστηκε υπερβολικά χαλαρή, γιατί είχε κερδίσει με 4-1 το πρώτο ματς. Οταν μιλάμε για ομάδα, στην οποία γίνεται η ωραιότερη αυτοδιαχείριση που θυμάμαι, αυτό το λάθος είναι μέχρι και κατανοητό. Δεν αποκλείω να κάνει λάθος κι άλλο ένα ματς εφέτος και να μη στεφτεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αυτό που αποκλείω είναι να γίνει παράδειγμα: είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις τόσους πρωταθλητές στην ψυχή και να τους χωρέσεις στην ίδια ομάδα!

Χάρισμα

Ο Αντσελότι έχει αυτό το χάρισμα. Συμβιβάστηκε με την κλάση των παικτών του και τους διοικεί, όντας κατώτερός τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τον σέβονται, αμφιβάλω όμως αν υπάρχει ένας από αυτούς, ο οποίος να πιστεύει ότι ο προπονητής του έχει κάτι να του διδάξει. Η εξυπνάδα του προπονητή είναι ότι τους έμαθε να συνηθίζουν την απουσία του. Στην προκειμένη περίπτωση είναι υποχρεωτικό να κρυφτείς από τα παιδιά, αφού είναι φανερό ότι τα ξέρουν όλα

Το τίμημα

Η Αϊντχόφεν του μεγάλου μάστορα Γκους Χίντινγκ έφτασε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς λιγκ, γιατί πούλησε τον Ρομπέν και τον Κέζμαν. Πιθανότατα για τον ίδιο λόγο δεν θα παίξει και στον τελικό: στο κρισιμότερο ματς της χρονιάς οι δύο αυτοί της έλειψαν.
Το ματς του Μιλάνου (αλλά και η φετινή σεζόν της PSV γενικά) δείχνει ποιο ακριβώς είναι το όριο των ομάδων, που ακολουθούν την πολιτική των πωλήσεων των καλών τους παικτών. Στην αρχή, αν συμβεί μια τέτοιου είδους ομάδα να βρει ένα προπονητή ικανό και άξιο, όπως ο Γκους Χίντινγκ, οι παραχωρήσεις των παικτών γίνονται το μυστικό της επιτυχίας της. Αυτοί που έρχονται στη θέση των αστεριών, που παραχωρούνται, πορώνονται, παίζουν για τη διοίκηση και τον προπονητή που τους διάλεξε, τα δίνουν όλα και έχουν σαν έξτρα κίνητρο το να κλείσουν τα στόματα των νοσταλγών όσων έφυγαν. Αν οι νέοι είναι καλή πάστα, η ομάδα βρίσκει ηρεμία, ρολάρει, αποκτά νέο αίμα και νέους πρωταγωνιστές. Ο Παρκ, ο Λι, ο Φαρφάν δεν στοίχισαν στην PSV τίποτα και έκαναν καταπληκτική χρονιά. Ταυτόχρονα, οι παλιότερες καραβάνες (ο Φαν Μπόμελ, ο Αλεξ, ο Μπουμά, ο Κοκού και οι άλλοι) έδωσαν φέτος πολύ παραπάνω από αυτό που μπορούσαν, εκλαμβάνοντας εμφανώς το μήνυμα ότι η ομάδα έχει ανάγκη και την κλάση τους, αλλά κυρίως την προσωπικότητά τους. Οι φυγές των αστεριών ήταν αυτές που έδεσαν την ομάδα, την έκαναν πιο σκληροτράχηλη, πιο ψυχρή, πιο κυνική και το σπουδαιότερο λιγότερο προβλέψιμη. Πέρυσι παίζοντας με την PSV ήξερες από ποιους έπρεπε να φυλαχτείς, φέτος η μπάντα των απίθανων σε έκανε να ψάχνεσαι, διαπιστώνοντας ότι κινδυνεύει μόνο από τα δικά της φάλτσα.
Μόνο που στο Μιλάνο οι σολίστες έλειψαν. Η Αϊντχόφεν έκανε μεγαλύτερη κατοχή μπάλας από τη Μίλαν, έπαιξε πολύ περισσότερο, πρέσαρε, ρίσκαρε, τόλμησε, αλλά δεν είχε τον Ρομπέν και τον Κέζμαν, δύο δηλαδή ποδοσφαιριστές με τεράστια προσωπικότητα, οι οποίοι στο συγκεκριμένο πραγματικά μεγάλο ματς θα μπορούσαν να βάλουν την υπογραφή τους. Παραδόξως μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι αν αυτοί υπήρχαν, μπορεί οι Ολλανδοί να μην έφταναν έως εκεί -από τη στιγμή όμως που η ομάδα έφτασε μέχρι εκεί, φάνηκε πόσο της έλειψαν οι δύο αυτοί παίκτες!
Το ποδόσφαιρο είναι δύσκολο, γιατί δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας αλάνθαστη. Και γιατί η νοσταλγία και η πραγματικότητα συχνά μπλέκουν...

Παρφάν

Επειδή υπάρχει ένα πολυάριθμο κοινό που ανησυχεί, θα ήθελα, μέρες που είναι, να το καθησυχάσω: και φέτος ο Νίκος Αλέφαντος θα παρακολουθήσει τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, αφού ο Θόδωρος Θεοδωρίδης φρόντισε να του εξασφαλίσει εγκαίρως εισιτήριο! Ο κόουτς (που σε αντάλλαγμα στέλνει στον παράγοντα της ΕΠΟ μπακλαβάδες και άλλα σιροπιαστά!) θα αναχωρήσει για την Κωνσταντινούπολη παραμονή του ματς, θα μείνει μόνο μία μέρα εκεί και επιστρέφοντας (αν τον αφήσουν οι Τούρκοι) θα επιδοθεί στο αγαπημένο του σπορ: το θάψιμο του προπονητή που έχασε το τρόπαιο. Δυστυχώς η ατυχία μας είναι ότι πολύ δύσκολα η Αϊντχόφεν θα προκριθεί. Αν έπαιζε εκεί, θα άξιζε ν' ακούς τον «Αλέ» να προσπαθεί να πει τα ονόματα του Φένεγκορ οφ Χέσελινγκ, του Φαρφάν και του Φαν Μπόμελ, σχεδόν όσο το να δεις τον τελικό. «Παρφάν, Φαν Μπόμπεκ κ.ά.».